واقعیت هایی تلخ در مورد برنامه هفتم

 در این‌باره چند نکته مهم وجود دارد که یادآوری آنها خالی از فایده نیست.

اول- تجربه؛ عرف و منطق می‌گوید دولتی که می‌خواهد برنامه ۵‌ساله توسعه را بنویسد و کشور را با برنامه خود اداره کند، باید بتواند و ضرورت دارد سستی‌ها، کجی‌ها و کاستی‌های برنامه پیشین را در معرض افکار عمومی و به ویژه کارشناسان و فعالان اقتصادی قرار دهد. واقعیت این است که تاکنون چنین ارزیابی‌ای از سوی سازمان برنامه و بودجه یا وزارت اقتصاد برای اطلاع افکار عمومی منتشر نشده است. خوب است مجلس قانونگذاری از دولت بخواهد تا در بررسی‌های خود دقیق‌تر عمل کند.

دوم- یک مقام آگاه در بخش خصوصی به صنعتگران گفته است، برخلاف دوره‌های پیشین که در هیات اصلی تهیه برنامه نماینده‌ای از سوی بخش خصوصی و اتاق بازرگانی در آن به طور کامل از ابتدا تا انتها عضویت داشت و درباره موضوع‌های اساسی پیشنهادهای بخش خصوصی را ارائه می‌کرد، در این دوره فقط یک بار نماینده بخش خصوصی دعوت شد و پیشنهادهایی را نیز ارائه کرد اما کار به همین یک‌بار حضور ختم شد و از پیشنهادهای ارائه‌شده نیز اثری در تدوین برنامه هفتم دیده نمی‌شود. این در حالی است که بخش خصوصی باید در مرحله تدوین برنامه حاضر باشد. پیشنهاد این است که این کاستی دولت از سوی مجلس برطرف‌شده و در کمیسیون‌های گوناگون از اعضای ورزیده بخش‌خصوصی دعوت شود تا در این مرحله دیدگاه‌هایشان را عرضه کنند.

سوم- واقعیت تلخ دیگر این است که دولت و سازمان برنامه در مسیر تدوین لایحه برنامه هفتم از اقتصاددانان و نیز روسای پیشین سازمان برنامه و بودجه نیز به طور جدی نخواست تجربه‌های خود را در اختیار آنها قرار دهند و این رفتاری عجیب است.ایثن لایحه فقط یک نوشته است واز دل آن چیزی برای اقتصاد بیرون ایران بیرون نمی آید.

چهارم- توصیه نوشته حاضر به مجلس این است که در بررسی‌های خود تنها به مسائل ملی بیندیشند و از رفتن به جاده شهرخواهی و استان‌خواهی اجتناب کنند و نیز تلاش شود کمترین تغییرات در لایحه به وجود آید تا سامان موجود در برنامه به هم نخورد و بهانه به دست دولت نیفتد که اگر اصل لایحه تصویب می‌شد، این یا آن گرفتاری پیش نمی‌آمد.

منبع:ساعت 24