این شما و این لیگ قهرمانان آسیا، قهرمان شوید

نه اینطور نیست. فوتبال ایران مدت هاست که در انحصار مربیان داخلی است. آنهم در انحصار مربیان خاص. مربیانی که حضورشان به کلام است نه عملکرد. نگاهی به لیگ برتر بیاندازید. از 16 تیم حاضر در فصل آتی لیگ برتر 14 تیم را مربی داخلی هدایت می کنند. البته این جای خوشحالی دارد. بیشتر از این زاویه که تعداد مربیان خاص کمتر شده است و مربیان جوان و پویا و صاحب فکر مثل علیرضا منصوریان، رسول خطیبی،علیرضا مرزبان و... هم وارد گود شده اند.

ظاهرا تساوی در برابر نیجریه اصلا خوب نبود و نمایش شاهکار در برابر آرژانتین اصلا باب میل نبود. راستی اگر اینطور است چرا به جام جهانی 2010 صعود نکردیم؟ چرا سال هاست که در لیگ قهرمانان آسیا قهرمان نمی شویم؟ چرا عنوانی در جام ملت های آسیا با مربی داخلی به دست نمی آید و تیم المپیک هم مدام از صعود باز می ماند؟

فوتبال ایران در انحصار است. درست مثل صنعت خودرو. در هیاهو است که کارنامه نقد نمی شود که اگر نقد شود دیگر کسی از این حرف ها استقبال نمی کند. حرف هایی که تنها چیزی چاشنی اش نیست منطق است.

چه کسی گفته کروش بی ایراد است. نتایج او قابل دفاع بوده و او باور بزرگ شدن و گام برداشتن در مسیر های نا آشنا را به فوتبال ایران هدیه کرد اما تیم او کمترین تعداد پاس را در سه بازی مرحله گروهی داشت. چه خوب است که این نقد شود و نه ندیدن واقعیت ها.

چرا کسی نمی گوید فدراسیون فوتبال حتی نتوانست یک دیدار تدارکاتی با یکی از تیم های حاضر در جام جهانی برای تیم ملی تدارک ببیند. چرا کسی نمی گوید بازیکنان در بازی های لیگ 6 تا 7 کیلومتر می دوند. چرا کسی ایراد نمی گیرد که در سال های اخیر باشگاه ها حتی یک سوپر استار را به فوتبال ایران معرفی نکرده اند.

کروش یک مربی است نه معجزه گر. تا ما نخواهیم او نخواهد توانست و اگر قرار به صف کشیدن و موضع گرفتن به جای کمک کردن باشد هیچ چیز درست نمی شود و همیشه مائیم و دریغ از یک بحث فنی. همیشه مائیم مرزبندی در حالی که فوتبال مرز نمی شناسد.

اگر محکومیم به بودن در انحصار لااقل شما (مربیان داخلی) فوتبال را زیبا کنید. این شما و این لیگ قهرمانان آسیا. در بین چهار تیم چهارم نشوید. قهرمان شوید. یوز باشید...

خبرآنلاین