کارمندانی که برای شکایت از دولت دهم به دادگاه متوسل شده اند

یک نفر نیست از خود کارمندان دولت شکایت کند. گویا جزو جهاز هر دولتی هستند. توی هر ساختمان کلنگی نمور با دیوارهای کبره بسته و موزاییک هایی که سال تا سال جارو نمی شوند پشت درهای رنگ و رو رفته توی اتاق هایی که پنجره ندارند و آفتاب نمی خورند صد تا صدتا آدم مسخ با چشم های گود رفته و رنگ و روی مهتابی به آدم زل می زنند و از این اتاق به آن اتاق گمراه و خسته می کنند و گوشت آدم را زنده زنده می جوند. هر از چند گاهی هم آوازه اقدامات غیر قانونی شان به مطبوعات و رادیو تلویزیون کشیده می شود و با اعدام یک آدم که تا آن موقع گمنام بود خاتمه پیدا می کند که گوشتش را در سرداب هایشان دسته جمعی می خورند.