مجتبی جوهری در گفت‌وگو با ایران اکونومیست، با انتقاد از وضعیت ورزش‌های زورخانه‌ای در کشور و بی‌توجهی‌ها به این رشته اصیل ایرانی، اظهار کرد: متاسفانه متناسب با جایگاه این رشته در تاریخ و فرهنگ ایران که پهلوانان بزرگی را تقدیم ورزش ایران کرده است، فعالیت مطلوب و هماهنگی را شاهد نیستیم. ما در زمانی که امور این فدراسیون را در دست داشتیم، برنامه‌ها و فعالیت‌های زیادی را طراحی و اجرا کردیم تا زورخانه‌ها از تب و تاب نیفتند و فعال باشند اما در حال حاضر برنامه و مسابقه خاصی را شاهد نیستیم و همین امر باعث شده بسیاری از روخانه‌ها در آستانه تعطیلی و حتی تغییر کاربری باشند.
رییس سابق فدراسیون ورزش‌های زورخانه‌ای، افزود: زمانی که زورخانه‌ها رونق نداشته باشند و فعالیتشان بهره اقتصادی نداشته باشد به سمت رکود و ترک فعالیت سوق داده می‌شوند و همین امر باعث می‌شود بسیاری از زورخانه‌ها تغییر کاربری بدهند؛ اتفاقی که متاسفانه طی سال‌های اخیر رخ داده و شاهد فعالیت چشم‌گیر و پویای زورخانه‌ها نیستیم. این اتفاق باعث شده ورزشکاران نیز به سختی درگیر تمرین باشند و بر تعداد ورزشکاران فعال این رشته تاثیر منفی داشته است.
وی در ادامه با بیان اینکه لیگ ورزش‌های زورخانه‌ای در سال‌های گذشته به صورت منظم پیگیری می شد، گفت: در حال حاضر لیگ نیز رونق گذشته را ندارد و به صورت خیلی محدود برگزار می‌شود. زورخانه‌ها بنیانگذاران باشگاه‌ها در گذشته بودند و ورزشکاران به صورت محله به محله یا شهر به شهر با هم رقابت داشتند. حتی برای پیشکسوتان نیز در چهار رده سنی مسابقات برگزار می‌شد و به همین دلیل زورخانه‌ها فعالیت زیادی داشتند.
جوهری با تاکید بر لزوم ایجاد راهکارهایی برای افزایش انگیزه ورزشکاران این رشته، خاطرنشان کرد: ورزشکاران رشته‌های دیگر با کسب مدال در رویدادهای قهرمانی جهان، بازی‌های آسیایی و المپیک پاداش می‌گیرند و تسهیلاتی را بابت استخدام، تحصیل یا خدمت سربازی دریافت می‌کنند اما این شرایط برای ورزشکاران زورخانه‌ای وجود ندارد که این امر نیازمند پیگیری جدی است.
وی تصریح کرد: ما ۹۰۰ زورخانه داشتیم که تعدادی نیمه فعال بودند و برای بازسازی یا ایجاد زورخانه‌ها از استانداری‌ها کمک گرفتیم و تعداد زیادی زورخانه نیز ایجاد شد. مسابقات زیادی نیز برگزار می‌شد که به رونق زورخانه‌ها کمک می‌کرد. صاحبان خیلی از زورخانه‌ها می‌نالند و عنوان می‌کنند درآمدی نداریم تا جایی که اگر زورخانه را تبدیل به انبار پیاز و سیب‌زمینی کنیم درآمد بیشتری خواهیم داشت! این برای جایگاه این رشته فاجعه است و لازم است در این زمینه اقدامات لازم انجام شود. خیلی از زورخانه‌داران به خاطر عشقی که دارند کماکان ادامه می‌دهند اما خیلی از آن‌ها دست وراث افتاده و به دنبال تغییر کاربری آن‌ها هستند. ما باید راه‌های درآمدزایی را برای زورخانه‌ها ایجاد کنیم تا رونق بگیرند. با این وضعیت ورزش زورخانه‌ای ما رو به زوال است و اگر فدراسیون و وزارت ورزش راهکاری جدی نیندیشند آینده خوبی پیش روی این رشته نخواهد بود. زورخانه مسجد دوم ماست و نیازمند توجه شایسته است.
رییس سابق فدراسیون ورزش‌های زورخانه‌ای، با بیان اینکه قدر ورزش‌های زورخانه‌ای را همانند چوگان نمی‌دانیم، گفت: همانطور که چوگان به نام چند کشور در یونسکو ثبت شد، قدر ورزش زورخانه‌ای را نیز نمی‌دانیم و همین امر باعث شد جمهوری آذربایجان از این فرصت استفاده کند و این رشته را به نام خودشان کند و ما دیگر چیزی نداریم که فقط به نام خودمان باشد. دیگر دنبال مقصر گشتن فایده‌ای ندارد و ورزش زورخانه ای از دستمان رفته است. اینکه آقای باران چشمه توپ را به زمین میراث و وزارت ورزش بیندازد فایده‌ای برای ما ندارد و باعث حل مشکل نمی‌شود. این کار نباید می‌شد و با کوتاهی‌هایی که داشتیم ورزش زورخانه‌ای به نام کشور آذربایجان شد. هر سه این سازمان‌ها باید پاسخگو باشند نه اینکه بخواهند دیگری را مقصر کنند. ما کشتی پهلوانی را ثبت ملی کردیم و دنبال این بودیم که ادوات آن مثل تخته، سنگ، میل و ... را نیز در ابتدا ثبت ملی و سپس ثبت جهانی کنیم. آن زمان رییس فدراسیون آذربایجان گفته بود که ورزش زورخانه‌ای متعلق به جمهوری آذربایجان است که من در جریان یک دوره مسابقات بین‌المللی پاسخ او را دادم و گفتم درست است که آن‌ها در این رشته فعال بوده‌اند اما آذربایجان جزئی از ایران بوده و نمی‌تواند مدعی این امر باشد که این پاسخ با ناراحتی او همراه شد. به اعتقاد من هنوز هم دیر نشده و می توانیم جلوی این کار را با ارائه مستندات بیشماری که داریم، بگیریم.
وی تصریح کرد: این کار به همت عالی و هماهنگی در داخل کشور نیاز دارد. فدراسیون ملی ما یک چیز می گوید و فدراسیون جهانی یک چیز دیگر. همفکری و هماهنگی در چنین مواردی خیلی مهم است و اگر نباشد شاهد این قبیل اتفاقات هستیم. متاسفانه مسئولان مدام از اینکه ورزش زورخانه‌ای ورزش ملی و آیینی ماست می‌گویند اما در عمل نسبت به این رشته بی‌تفاوت هستند و کار خاصی انجام نمی‌دهند.
جوهری با تاکید بر اینکه باید به پهلوانان ایران رسیدگی بیشتری شود، گفت: ما چهار سال دنبال حق سفره برای پهلوانانی بودیم که سه سال پهلوان شده بودند تا حقوق ماهیانه مادام العمر بگیرند. بارها با دکتر گودرزی، وزیر سابق ورزش و جوانان مذاکره کردیم اما هنوز هم هیچ اتفاقی نیفتاده است. ما حدود یک سال این کار را انجام دادیم اما دیگر ادامه پیدا نکرد. تا زمانی که ورزش‌های زورخانه‌ای وارد خانواده ها، مدارس، ادارات، دانشگاه‌ها، پادگان‌ها و ... نشود نمی‌توانیم مدعی رشد و توسعه این رشته شویم. ما سه سال این کار را انجام دادیم و در این جهت گام برداشتیم. این کار باید با جدیت پیگیری شود تا بتوانیم مدعی رشد ورزش‌های زورخانه‌ای شویم.
