محققان دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس نوعی اسفنج کوچک ساخته‌اند که می‌تواند در بدن در کنار تومورها کاشته شود و به مبارزه با سرطان کمک کند. این روش درمانی جدید که فعلاً روی موش‌ها آزمایش شده است، توانسته مانع از پیشرفت بیماری شود، اندازه تومورها را کاهش دهد و شانس بقا را بالاتر ببرد.
وظیفه گروهی از سلول‌های ایمنی موسوم به سلول‌های T تنظیم‌کننده (یا Tregs) در بدن این است که مطمئن شوند سیستم ایمنی به‌اشتباه به سلول‌های سالم حمله نمی‌کند. ولی سرطان از همین سازوکار سوءاستفاده می‌کند تا امنیت خود را در بدن تضمین نماید. حالا دانشمندان روش جدیدی را به‌وجود آورده‌اند که می‌تواند به پاک‌سازی این سلول‌های تنظیم‌کننده فقط در ناحیه پیرامون تومور بپردازد و از واردکردن آسیب به سایر نقاط بدن خودداری کند.
اسفنجی که محققان ساخته‌اند، SymphNode نام دارد که زیست‌تجزیه‌پذیر است و اندازه‌ای در حدود اندازه پاک‌کن انتهای مدادها دارد. این اسفنج از ماده‌ای شبیه به آب‌ژل به نام آلژینات ساخته شده است و داروهایی روی آن قرار داده می‌شود که نه‌تنها جلوی سلول‌های T تنظیم‌کننده را می‌گیرند، بلکه سایر سلول‌های T ضدسرطان را برای مبارزه فرامی‌خواند.
محققان این درمان را روی موش‌هایی با سرطان سینه و ملانوما (نوعی سرطان پوست) آزمایش کردند و نتایج درخشانی به‌دست آوردند. SymphNode توانست در ۸۰ درصد از موارد مبتلا به سرطان سینه اندازه تومورها را کاهش دهد و در ۱۰۰ درصد موارد از متاستاز جلوگیری کند. این اسفنج همچنین مانع از رشد تومورهای ثانویه در سایر نقاط بدن شد. گفتنی است که همه موش‌های گروه کنترل چند هفته بعد از آغاز آزمایش به‌خاطر متاستاز از بین رفتند.
عملکرد این درمان در موارد ابتلا به ملانوما حتی از این هم بهتر بود. در میان این گروه، اندازه تومور در ۱۰۰ درصد موش‌ها کوچک‌تر شد و درواقع در ۴۰ درصد موارد، این اندازه به حد غیرقابل‌تشخیص رسید. شانس بقا هم درمجموع در هر دو نوع سرطان به‌طرز قابل‌توجهی افزایش یافت و تقریباً به دو برابر موش‌های درمان‌نشده رسید.
محققان همچنین ۱۰۰ روز بعد از آزمایش اول، یک تومور ثانویه را به بدن موش‌هایی که با SymphNode درمان شده بودند، تزریق کردند. نتیجه این بود که سرطان جدید نتوانست رشد پیدا کند، چرا که ظاهراً سیستم ایمنی قابلیت مقابله با آن را حفظ کرده بود.
دانشمندان حالا سعی دارند این روش را برای آزمایش‌های انسانی آماده کنند. نتایج مطالعه حاضر در مجله Nature Biomedical Engineering منتشر شده است.
