دکتر عبدالحسین کلانتری در گفت‌وگو با ایران اکونومیست، درباره وضعیت کرسی‌های آزاداندیشی در دانشگاه‌ها اظهار کرد: صادقانه باید گفت علیرغم تاکیدات رهبری، همتی برای برگزاری کرسی‌های اندیشی در دانشگاه‌ها وجود ندارد. بسیاری از مسئولان خاص دانشگاه ترجیح می‌دادند که مباحثی از این دست به صورت حاشیه‌ای مطرح شود و دانشگاهیان در متن دانشگاه این موضوع‌ها را پیگیری نکنند و به دلیل اینکه کرسی‌های آزاداندیشی به صورت تام، تمام و کامل در دانشگاه‌ها اجرا نشده، نمی‌توان ارزیابی دقیقی از این موضوع داشت.
معاون فرهنگی‌اجتماعی وزارت علوم درباره آزادی بعد از بیان در دانشگاه ها گفت: عدم نگرانی بابت ابراز نظرات باید در جامعه به صورت عام و در دانشگاه‌ها باید به صورت خاص نهادینه شود. خانواده، کوچک‌ترین نهاد جامعه است؛ از کوچک‌ترین نهاد جامعه تا نهاد بزرگی مانند دانشگاه باید فرهنگ گفت‌وگو، تحمل، مدارا تجربه شود. ما نیز وظیفه داریم که چنین شرایطی را در دانشگاه‌ها فراهم کنیم و تمام سعی و تلاش ما این است که این موضوع در دانشگاه اتفاق بیفتد.
دکتر کلانتری با بیان اینکه حدود ۲۰۰ کرسی آزاداندیشی در دانشگاه‌های ایران برگزار شده، تصریح کرد: این مساله نشان نمی‌دهد که ظرفیت لازم برای گفت‌وگو وجود دارد و باید برای این مولفه در دانشگاه‌ها بسترسازی کرد. اگر این اتفاق نیفتد، به طور طبیعی اعتراضات از مسیر مدنی خود خارج می‌شود و ممکن است به صورت رفتارهای خارج از چارچوب، بروز کند.
وی با بیان اینکه "آزادی پس از بیان" موضوع پیچیده‌ای نیست، خاطرنشان کرد: ضمانت آزادی پس از بیان باید به دانشجویان داده شود. همچنان که اگر دانشگاهیان بخاطر بیان مطلبی در کرسی‌های آزاداندیشی مورد پیگیر قرار گرفته‌اند، به طور قطع، معاونت فرهنگی‌اجتماعی وزارت علوم این موضوع را پیگیری می‌کند.
معاون فرهنگی اجتماعی وزارت علوم در پاسخ به پرسش "چه سازوکاری در نظر گرفته‌اید که کرسی آزاداندیشی به معانی واقعی کلمه به معنای آزاداندیشی باشد و دچار آفت هم‌اندیشی نشود؟" گفت: به طور کلی هر نهادسازی باید یک نسبتی با دانشگاه داشته باشد و به صورت یک عنصر ارگانیک در داخل آن هضم و جذب شود. اگر این تلقی به وجود بیاید، نهادسازی در دانشگاه صورت گرفته است؛ در غیر اینصورت، یک مولفه زائد است که از بیرون به آن الصاق می‌شود که در نهایت در متن دانشگاه قرار نمی‌گیرد. ما باید به سمت و سویی پیش برویم که نهادهایی مانند کرسی‌های آزاداندیشی که یک نهاد درون‌زای دانشگاه باشند تا دانشجویان، اساتید و تشکل‌های دانشگاهی نسبت به آن حس داشته باشند و در آن شرکت کنند.
