به گزارش ایران اکونومیست، "عبدالمحسن سلامة" طی یادداشت خود در شماره روز یکشنبه این روزنامه مصری آورده است: نشست سران عرب – چین، در راستای توافق مجمع همکاری دو طرف در سال گذشته برگزار شد که طرفین توافق کردند اولین اجلاس سران اعراب و چین را برای ارتقای سطح روابط اعراب و چین به سطح روابط راهبردی برگزار کنند تا زمینه تامین منافع مشترک را فراهم کند.
مقاله نویس الاهرام، زمان اجلاس را "بسیار مهم" توصیف کرده است با این توضیح که در زمان حساسی برگزار شد که جهان در حال تغییر از دنیای تک قطبی به دنیای چند قطبی و در حال گذار است.
به باور سلامه، فارغ از مسائل سیاسی، بین المللی و منطقه ای، روابط اقتصادی چین و جهان عرب، از زمان آغاز به کار مجمع همکاری چین و عربی که در سال ۲۰۰۴ توسط هوجین تائو رئیس جمهور سابق چین در بازدید از مقر اتحادیه عرب در قاهره در سال ۲۰۰۴ تأسیس شد، شاهد توسعه بسیار بوده است. نخستین نشست این مجمع سال ۲۰۰۴ در پایتخت مصر برگزار شد و پس از آن جلساتی نیز در چند پایتخت عربی و پکن برگزار شد.
در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: حجم مبادلات تجاری بین کشورهای عربی و چین طی سال گذشته به ۳۳۰ میلیارد دلار افزایش یافته و چین به یک شریک تجاری برجسته و اساسی برای بسیاری از کشورهای جهان عرب مانند مصر، سودان، سلطنت عمان، موریتانی و عربستان تبدیل شده است.
ادامه مقاله الاهرام حاکی است: چین در سال ۲۰۱۳ ابتکار عمل "یک کمربند یک راه" را آغاز کرد، ابتکاری مبتنی بر ایده احیای جاده باستانی ابریشم که چین را با جهان مرتبط می کرد. هدف از این ابتکار عمل، احداث بزرگترین پروژه زیربنایی در تاریخ بشر است به گونه ای که بسیاری از کشورهای عربی از جمله مصر، عربستان سعودی، عمان، لبنان و مغرب در دایره این پروژه قرار می گیرند.
سلامه در مقاله خود افزوده است: هدف از این ابتکار عمل، تقویت ارتباطات منطقه‌ای است و بسیاری از مناطق آسیا، آفریقا، اروپا و آمریکا را دربر می گیرد. همچنین صدها میلیارد دلار برای اجرای این طرح درنظر گرفته شده و قرار است سال ۲۰۴۹ در صدمین سالگرد تاسیس کشور جمهوری خلق چین افتتاح شود.
به باور او، نشست سران اعراب و چین که پریروز در ریاض پایتخت عربستان به کار خود پایان داد، یک تحول بزرگ در تاریخ روابط چین و جهان عرب خواهد بود به گونه ای که در آینده تعادل را به روابط اعراب با نظام بین الملل و حوزه جهانی برخواهد گرداند، به گونه ای که منافع مردم کشورهای منطقه را تامین کند و به دوران یکجانبه گرایی و تک قطبی در منطقه عربی پایان دهد و منافع اقتصادی و سیاسی جهان عرب در آینده بهتر از گذشته تامین شود.
