به گزارش حوزه دولت ایران اکونومیست، ایران آنلاین در گزارش ۸ دقیقه و ۱۷ ثانیه‌ای از حضور ۵ ساعته «محمد مخبر» در دانشگاه علم و صنعت که به مناسبت روز دانشجو انجام شد، نوشت: پاسی از مغرب گذشته. همه در مجموعه بلوک‌های خوابگاهی منتظر رسیدن معاون اول رئیس‌جمهور هستند. امروز چهارشنبه ۱۶ آذر است و روز دانشجو. این‌بار دانشگاه علم و صنعت میزبان محمد مخبر است. او تقریباً دو ساعتی هست که به دانشگاه آمده. گویا بر مزار شهدای دانشگاه فاتحه‌ای خوانده و بعد هم یکراست رفته به شورای دانشگاه در جمع اساتید و مدیران و نماینده‌های تشکل‌های دانشجویی. الآن هم همه منتظرند تا نمازشان در مسجد دانشگاه تمام شود و به بلوک‌های خوابگاهی برسند.
دو بلوک جدید با ظرفیت ۴۲۰ نفر آماده افتتاح است. در ورودی بلوک ها روبان قرمزی کشیده اند و آنطرف تر یکی با سینی قرآن و قیچی منتظر آغاز مراسم است. مسئولان خوابگاه و جمعی از دانشجویان هم در هوای سرد آذرماه همین اطراف قدم می زنند تا کمی گرم بمانند. برگ های پاییزی سرتاسر محیط خوابگاه را فرا گرفته. همان حوالی از دانشجویی می پرسم «چرا کسی برگ ها را جمع نمی کند؟ نظافتچی ندارید؟» می گوید فضا عاشقانه است، خودمان گفته ایم برگ ها را جمع نکنند؛ زیبایی پاییز به همین برگ هاست!
مهمانی غیرمنتظره
آقای معاون اول، وزیر علوم و رئیس دانشگاه بالاخره از راه می رسند. بوی اسپند در فضا می پیچد و با آیاتی از قرآن و بریدن روبان بلوک‌های جدید افتتاح می شود. گویا دو سه هفته ای هست که دانشجوها در اینجا مستقر شده‌اند. مسئولان می روند که بازدید کنند اما محمد مخبر راه را کج می کند. می گوید این بلوک ها نوسازند و علی القاعده مشکلی ندارند، برویم بلوک های قدیمی. هیأت همراه سر بر می گرداند و با چند دقیقه ای پیاده روی به بلوک های قدیمی می رسیم. آنجا دیگر کسی منتظر ما نیست!
درب بلوک که روی پاشنه می چرخد، کم کم نمادهای زندگی دانشجویی پدیدار می شوند. بوی غذا و کفش ها در هم می پیچد و رخت آویزها جلوه گری می کنند. راهروها باریک اند و اتاق ها بسته. رئیس دانشگاه جلو می افتد و درب یکی از اتاق ها را می زند: «مهمان نمی خواهید؟»
در اتاق اول طبق معمول بحث ها سیاسی می شود. دانشجوها گوشی برای شنیدن پیدا کرده اند و نفس شان داغ می شود. آنها نگران برخی دانشجویان و دوستان خود هستند و از برخی برخوردهای حراستی و انضباطی هم دلخور. رئیس دانشگاه و وزیر علوم به نقل از مسئولین قضایی و امنیتی توضیحاتی می دهند. به گفته آنها کسی برای ابراز نظر و اعتراض دستگیر نشده. اگر کسانی هنوز در بازداشت باشند احتمالا به دلیل اقدامات اخلال گرانه آنها در بیرون از محیط دانشگاه بوده که پس از بازداشت، بعدا فهمیده اند که دانشجو هستند.
یکی از دانشجوها توضیح می دهد که روحیه دانشجوهای دانشگاه علم و صنعت با همه جاهای دیگر فرق دارد. آنها چند روزی اعتصاب کرده اند ولی بعد تصمیم گرفته اند که به جای رسانه ای کردن و شلوغ کاری های معمول، مشکلات شان را با گفتگو حل کنند. همین اتفاق هم افتاده و الان برخلاف برخی جاهای دیگر، این دانشگاه کلاس هایش دایر و فعالیت های علمی برقرار است.
از راه آهن تا خور و بیابانک
در اتاقی دیگر فضا به سمت مشکلات کشور کشیده می شود. اینجا هم دانشجویان در دوره کارشناسی مشغول تحصیل هستند و نسبت به مشکلات اقتصادی گلایه هایی را مطرح می کنند. معاون اول بعد از شنیدن حرف های شان، توضیحاتی درباره وضعیت موجود و چشم انداز آینده می دهد. خیلی از حرف های او را دانشجویان تا به حال نشنیده اند. از یکی از آنها رشته اش را می پرسد و پاسخ می شنود، مهندسی راه آهن. داغ دل معاون اول درباب مزیت های ترانزیت و حمل و نقل در کشور تازه می شود. شروع می کند به توضیح دادن درباره کریدورهای حمل و نقلی بین المللی کشور و نقش مهمی که راه آهن باید در آینده کشور داشته باشد. می گوید که اگر برنامه های فعلی به سرانجام برسد، مهندسین راه آهن نان شان در روغن است! جناب مهندس آینده راه آهن چشمانش برقی می زند و به خنده می گوید: ولی ما ترم ۵ هستیم و تا به حال ما را یک بازدید خط راه آهن نبرده اند.
وزیر علوم ناچار می شود توضیحی بدهد: در دو سال گذشته بدلیل کرونا آموزش حضوری نداشته ایم که بشود از این کارها کرد. رئیس دانشگاه هم می گوید: ان شاالله از این به بعد چشم!
پیش از آنکه اتاق را ترک کنیم، یکی از دانشجویان که اهل خور و بیابانک است تقاضایی دارد. می گوید در شهر آنها فضاهای کتابخانه ای برای درس خواندن کم است. وزیر می پرسد مگر هنوز بچه ها در کتابخانه ها درس می خوانند؟ او درباره خودش توضیح می دهد که پدرش کارگر بوده و چهار بچه بوده اند در یک خانه کوچک، بنابراین فضای مناسبی برای درس خواندن نداشته اند. معاون اول از او می خواهد درخواستی بنویسد تا پیگیری شود. امشب خور و بیابانکی ها هم از این بازدید سهمی داشتند!
بدن مان با این غذاها نمی کشد
ماجرای اتاق سوم کمی متفاوت است؛ مسائل صنفی و رفاهی. دانشجویان از کوچکی اتاق ها گلایه دارند. رئیس دانشگاه گلایه را می پذیرد ولی می گوید در عوض به همه متقاضیان خوابگاه داده اند، حتی آنهایی که از کرج و اسلامشهر می آیند. یکی دیگر وضعیت ناهار دانشگاه را مناسب می داند اما می گوید شام هاخوب نیست. معاون اول می پرسد که مگر شام چه می خورید؟ می گویند متفاوت است و گاهی املت. می گوید به صورت معمول غذای من هم برخی اوقات همین است. صدای خنده بلند می شود.
یکی دیگر به مزاح می گوید، ما دانشجوییم، جوانیم، بدن مان با این غذاها نمی کشد. محمد مخبر از غذاهای دوران دانشجویی خودش، علاقه شان به ترکیب جادویی تخم مرغ و تن ماهی و بازدیدهایش از فضاهای دانشجویی کشورهای دیگر تعاریفی می کند و پدرانه اندرزهایی می دهد: مسائل رفاهی مهم است و هرجای دنیا را بگردی دانشجوها همین مسائل را عنوان می کنند اما اگر این نکات نباشد که اسمش زندگی دانشجویی نمی شود. زندگی دانشجویی یعنی همین کنار هم بودن و با هم زندگی کردن. قدرش را بدانید که در موقعیت دیگری برای تان تکرار نمی شود.
در این اتاق وزیر علوم هم درباره شرایط بازگشایی دانشگاه ها بعد از کرونا توضیحاتی می دهد و می گوید باید کمی صبر کنیم تا شرایط رفاهی مناسب تر شود.
شکار نان و نهنگ در دانشگاه!
مسائل در اتاق های دیگر هم کمابیش حول همین موارد می چرخد. حالا پاسی از شب گذشته و وقت رفتن است. از بلوک وارد حیاط می شویم و آنجا جمعیتی انتظارمان را می کشد. همه فهمیده اند که معاون اول اینجاست و هرکسی سعی می کند پای او را به اتاق خودش هم باز کند.
محمد مخبر توضیح می دهد که تقریبا اغلب موارد را شنیده و حتما پیگیری می‌کند. یکی از دانشجویان که در مقطع دکتری تحصیل می کند، معتقد است سهم دانشجویان دکتری ادا نشده. همین موضوع معاون اول را متقاعد می کند که سری به بلوک و اتاق آنها هم بزند. چند دقیقه ای پیاده می رویم تا به اتاق شان برسیم. آنجا مخصوص دانشجویان مقطع دکتری است و فضای بزرگتری دارد. همان ابتدا یکی از دانشجویان جعبه بیسکوییتی را باز و تعارف می کند. محمد مخبر یکی برمی دارد و به شوخی می گوید «چند ساعت است در این دانشگاهیم و این اولین چیزی است که به ما تعارف میکنند.»
جمعی از دانشجویان دکتری در اتاق جمع می شوند و حرف‌ها گل می اندازد. عمده بحث ها پیرامون اشتغال و رابطه صنعت با دانشگاه است. آنها معتقدند دانشگاه ها هنوز در ارتباط با صنعت جایگاه خودشان را به دست نیاورده اند و صنایع پروژه های شان را به دانشگاه ها نمی دهند. یکی از آنها دشواری گرفتن پروژه از صنایع را به شکار نهنگ تشبیه می کند.
معاون اول می گوید من از دانشجویان مقطع دکتری انتظار حل مسائل کشور را دارم و هر جا بوده از آنها به عنوان همکاران خودم یاد کرده ام، چرا که حضور در این مقطع تحصیلی خودش باید مترادف یک شغل باشد. می گوید که کشور در هیچ مقطعی به اندازه امروز محتاج دانشگاه و دانشجویان خصوصا محصلان دوره دکتری نبوده. بنابراین همه باید تلاش کنیم تا گره رابطه دانشگاه با صنعت و بازار باز شود.
برخی از دانشجویان پیشنهاداتی می دهند و وزیر علوم هم توضیحاتی درباره سامانه ای می دهد که قرار است واسطه ای برای تعامل بیشتر در همین خصوص باشد. اسم این سامانه «نان» است و قرار است ابزاری باشد برای ارتباط مستقیم بین نیازهای جامعه، صنایع خصوصی دولتی و پژوهشگران، دانشجویان و شرکت های دانش بنیان و خلاق. کسی از این سامانه خبری ندارد. وزیر علوم به ناچار تلفن همراهش را در می آورد و آدرس اینترنتی سامانه را باز می کند و توضیحاتی درباره کارکرد آن می دهد.
حسن ختام بازدید از این اتاق اما شیرین تر از جاهای دیگر است. بحث به ازدواج و زندگی متاهلی که کشیده می‌شود، محمد مخبر هم قول پیگیری احداث خوابگاه متاهلی را می دهد و هم قول کمک و تسهیلات برای کسانی که هرچه زودتر ازدواج کنند و عقدنامه هایشان را بیاورند!
شب، سکوت، عشق
معاون اول رئیس جمهور پنج ساعتی هست که در دانشگاه علم و صنعت است اما دانشجوها همچنان مجال خداحافظی به او را نمی دهند. حتی پیش از سوار شدن به ماشین نیز یکی از دانشجویان او را به بازدید از حسینیه مجموعه خوابگاهی می برد که وضعیت نامساعدی خصوصا از بابت گرمایش دارد. می گوید بخاری شان هر دو هفته یک‌بار خراب می شود و همین دو ساعت پیش یک بخاری نو برای شان آورده اند. هم رئیس دانشگاه قول مساعدت می دهد و هم معاون اول.
آنها بالاخره می روند با مجموعه ای از تقاضاهای ریز و درشت که همراهان معاون اول باید پیگیری کنند برای رتق و فتق شان. حالا مجددا سکوت به شب بازمی گردد و این بار زیبایی برگ های پاییزی خودنمایی می کند. ساعت حوالی ۹ شب است و اینجا، دانشگاه علم و صنعت ایران؛ جایی که دانشجویان عاشق پیشه اش دوست ندارند کسی، برگ‌های زرد و خشکیده را رُفت و روب کند.
