به گزارش روز چهارشنبه ایران اکونومیست، شرات صبهاروال فرستاده سابق هند در پاکستان طی مصاحبه ای اختصاصی با تارنمای لایو مینت گفت: اقدامات اخیر ایالات متحده در پاکستان، که در تصمیم واشنگتن برای حمایت از جنگنده های F-۱۶ اسلام آباد دیده می شود، بخشی از یک استراتژی برای بازی با اختلافات بین هند و پاکستان است. رفتاری که بیشتر نشان دهنده نارضایتی آمریکا از سیاست هند در مورد اوکراین است.
وی وضعیت روابط هند و پاکستان را نه جنگ نه صلح، تعبیر کرد و گفت: پس از درگیری و عملیات اوری، رابطه بین دو کشور به شدت کاهش یافته و تقریبا آتش بس در خط کنترل از بین رفته بود اما در فوریه ۲۰۲۱ (آذر ۱۴۰۰) بازسازی شد. از آن زمان تا حدی آرامش در رابطه دو کشور وجود داشته است. این انتظار وجود داشت که گام‌های بیشتری مانند ارتقای روابط به سطح سیاستمداران عالی رتبه یا از سرگیری تجارت برداشته شود، با این حال این مساله بیشتر به دلیل موضع طرف پاکستانی در مورد لغو ماده ۳۷۰ در کشمیر توسط هند امکان پذیر نبوده است. پاکستان با درخواست از هند برای عقب نشینی از این اقدام، خود را در تنگنا قرار داده است. این اتفاق نمی افتد و مطمئناً اقدامات هند در پاسخ به درخواست پاکستان نیست.
صبهاروال ادامه داد: گاهی اوقات در خشم موجه خود از پاکستان، تمایل داریم در این موارد اغراق کنیم. به عنوان مثال، ما در هند به طور گسترده می دانیم که چگونه معادله نظامی-نظامی در پاکستان شکل گرفت. هندی ها گسل های قومی پاکستان، تسلط پنجابی ها و افراط گرایی مذهبی را می شناسند. یکی دو چیز وجود دارد که در هند آگاهی کاملی از آنها وجود نداشته است، اولین دلیل این است که چرا اقتصاد پاکستان در حال فروپاشی است.
صبهاروال با اشاره به کتابی که به تازگی به قلم وی منتشر شده است، اظهار داشت: در کتابم گفته ام که این موضوع بارها و بارها تکرار خواهد شد، مگر اینکه پاکستان جهت گیری داخلی و خارجی خود را تغییر دهد. در داخل، امتیازات زیادی به گروه‌های خاصی داده می‌شود، در حالی که در خارج، پاکستان با همسایه‌ای بسیار بزرگتر که توانایی حمایت دارد مانند هند رابطه خصمانه دارد. در مورد افراط گرایی مذهبی، ما بیشتر بر تروریسم علیه هند تمرکز می کنیم اما باید بدانیم که این پدیده ای است که به طور فعال در پاکستان، هم توسط سیاستمدارانی که اهداف شخصی دارند و هم توسط ارتش، حمایت شده است.
صبهاروال، روابط ایالات متحده و پاکستان را بر اساس تجارت دانست و گفت: خواه ائتلاف جنگ سرد یا تبدیل شدن پاکستان به یک کشور خط مقدم در جنگ علیه تروریسم پس از ۱۱ سپتامبر. آمریکایی‌ها به موقعیت استراتژیک پاکستان و پاکستان به یک حامی خارجی نیاز داشت تا از لحاظ اقتصادی و نظامی، جاه‌طلبی‌هایش را در برابر همسایه‌ای بزرگتر مانند هند تضمین کند. این رابطه زمانی به پایان رسید که طالبان در افغانستان مسلط شدند و چپ های آمریکایی در وضعیت آشفتگی قرار گرفتند. پس از آن این رابطه در درجه اول به این دلیل مسدود شد که عمران خان موافقت نکرد که با کار ضد تروریسم آنها در افغانستان همکاری کند. به نظر می رسد که با دولت جدید این وضعیت در حال تغییر است و بنابراین به نظر می رسد یک رابطه تجاری دیگر در حال توسعه است. آمریکایی ها همواره از اختلافات هند و پاکستان برای ارتقای روابط خود با منافع خود در منطقه استفاده کرده اند.
وی افزود: همچنین گزارش های فزاینده ای مبنی بر تدارکات نظامی به ویژه گلوله های توپخانه از پاکستان به اوکراین وجود دارد. آمریکایی ها از این امر بسیار راضی خواهند بود. زاویه منطقه ای نیز وجود دارد، یکی از این بخش ها چین است و آمریکایی ها همچنان امیدوارند که بتوانند پاکستان را از چین جدا کنند. با این حال، این اتفاق نمی افتد. در نهایت، چنین سیگنالی برای هند در زمینه موضع هند در قبال اوکراین و خرید نفت بیشتر از روسیه است.
سفیر سابق هند در پاکستان با اشاره به تحولات مثبتی که در سال های اخیر در پاکستان رخ داده است، گفت: آنها هنوز به اندازه کافی برای مقابله با منافع ریشه دار، به ویژه تشکیلات امنیتی پاکستان قوی نیستند، اما ما باید آنها را مورد توجه قرار دهیم، اگر قرار است پاکستان به کشوری معقول تبدیل شود که بتوانیم با آن روابط عادی داشته باشیم، این روندها باید رشد کنند.
وی ادامه داد: اول، ما باید درک کنیم که یک حوزه انتخابیه بزرگ در پاکستان وجود دارد که ارزش یک رابطه پایدار با هند را درک می کند. دلیلش این نیست که آنها به طور ناگهانی از هند خوششان آمده است. آنها به سادگی متوجه می شوند که این کار برای منافع خودشان خوب است. این حوزه شامل بخش‌های بزرگی از تجارت و صنعت است که تمایل دارند در تجارت آزاد با هند سود ببرند. همچنین شامل سیاستمداران احزاب سیاسی اصلی می شود که می توانند به تنهایی و بدون دخالت ارتش در انتخابات پیروز شوند. همچنین شامل اعضای جامعه مدنی از جمله برخی بخش‌های جامعه دانشگاهی و رسانه‌ها می‌شود. دوم، گفتمان ملی در پاکستان امروز بسیار بیشتر از هر زمان دیگری درونگرا شده است. پاکستانی ها با واکنش وحشتناک نیروهایی که پرورش داده بودند مواجه شدند، من در دهه ۱۹۹۰ در این کشور بودم و دیدم که در آن زمان چه بر سر پاکستان می آمد. همچنین درک بسیار گسترده ای در میان پاکستانی ها در مورد شکاف رو به رشد بین هند و پاکستان وجود دارد و اینکه قرار نیست با سیاست های قدیمی این شکاف بسته شود.
صبهاروال، درباره احتمال دوستی میان دو کشور هند و پاکستان گفت: من فکر نمی کنم در آینده قابل پیش بینی این اتفاق بیفتد. می توان گام های مثبتی برداشت. آتش بس در حال حاضر و از فوریه ۲۰۲۱ برقرار است. در مرحله ای، تجارت از سر گرفته می شود و روابط دیپلماتیک ممکن است به سطح مسئولین عالی ارتقا یابد اما تا زمانی که پاکستان یک کشور ناکارآمد است، نمی‌توانیم یک رابطه کاملاً عادی داشته باشیم. یک طرف دولت سعی می کند روابط را بهبود بخشد در حالی که طرف دیگر آن را افزایش می دهد. نتیجه گیری من این است که عواملی مانند عدم تعادل نظامی-نظامی پاکستان که باعث این اختلال می شود، در آینده قابل پیش بینی، تغییر ناپذیر است. معجزه همیشه می تواند اتفاق بیفتد، اما یک ارزیابی معقول می گوید که عادی سازی کامل فعلا منتفی است، این بدان معنا نیست که ما سعی نکنیم تا آنجا که می توانیم این رابطه را با تثبیت آن مدیریت کنیم.
