حسین درودیان در گفت‌‌وگو با ایران اکونومیست در پاسخ به این سوال که اغتشاشات و ناامنی اقتصادی حاصل از آن چه تأثیری بر اقتصاد کلان و معیشت مردم دارد؟ اظهار داشت: من اول بگویم که فکر می‌کنم این اتفاقات از اقتصاد تأثیر می‌گیرد. درست است که علی‌الظاهر مطالبات اجتماعی است، ولی مسئله اصلی این است که ما اقتصاد‌مان حدود 10 سال است که رشد نکرده و در واقع درآمد سرانه مردم کاهش پیدا کرده است و افق و چشم‌انداز اقتصادی هم مبهم است؛ یعنی درواقع مشخص نیست که برنامه اقتصادی ما در داخل چه هست.
این اقتصاددان ادامه داد: در محیط اقتصادی مشخص نیست که در مذاکرات چه اتفاقی قرار است بیفتد و اساسا اگر با آنها به توافقی برسیم، چه گشایش اقتصادی ایجاد خواهد شد؟ فضا، فضای مبهمی برای اقتصاد ما است و من فکر می‌کنم این فشارها درواقع موجب بروز برخی نارضایتی‌ها می‌شود.
این دانش آموخته دانشگاه تهران به اشاره به اغتشاشات اخیر و تأثیر آن روی معیشت و اقتصاد کلان کشورمان و تبعات آن بیان کرد: برای هر گروه یا قشری یک تلنگر می‌تواند موجب جوش آوردن آنها شود؛ مثلا در سال 98 قیمت بنزین برای یک قشری یک تلنگر محسوب می‌شد. در اتفاقات امروز هم اتفاقی که افتاد برای یک قشری موجب بیرون‌ریزی خشم می‌شود، ولی مجموعا من فکر می‌کنم که مسئله اصلی ما اقتصادی است که در حقیقت این اتفاقات روی آن قرار می‌گیرد و این گونه سر باز می‌کند. اما این رابطه دوطرفه است و به صورت همزمان علت و معلول هستند. پیداست که همین مسئله با این اتفاقات تشدید و بغرنج‌تر می‌شود، یعنی اگر ما می‌گوییم فضای اقتصادی‌مان و آینده اقتصاد بر اساس روند کنونی آینده مبهمی برای مردم است، این وقایع و اتفاقات این ابهام را بیشتر، بدتر و تشدید می‌کند و حتی به سمت تیره شدن بیشتر سوق می‌دهد و مجموعا خیلی از افراد که می‌خواهند به سمت تولید و سرمایه‌گذاری بروند، به این نتیجه می‌رسند که الان وقت مناسبی نیست و باید دست نگه دارند و منتظر شوند ببینید چه اتفاقی خواهد افتاد.
* دشمن نمی‌خواهد وجوه مثبت در سیاست‌گذاری‌های داخل دیده شود
درودیان در واکنش به این سوال که برخی بر این باورند که دشمن نمی‌خواهد مردم طعم برخی دستاوردها نظیر عضویت در شانگهای و نظایر آن را بچشند و سعی می‌کند اعتراضات را شعله‌ورتر کند، آیا هدف دشمن این است؟ گفت: کارکرد دشمن این است که جنبه‌های مثبت و وجوه مثبت در سیاست‌گذاری اقتصادی داخل دیده نشود، البته در مواردی نظیر اجلاس شانگهای یا حتی قرارداد 25 ساله با چین در بلندمدت اثرات آن مشخص می‌شود؛ وقتی ما می‌گوییم قرارداد 25 ساله با چین، دقیقا باید بگوییم در این قالب فلان پروژه در روی زمین در حال اجرا است که پنج سال دیگر به ثمر می‌رسد و معلوم باشد که چه کار می‌کنیم.
درودیان گفت: من فکر نمی‌کنم که ذهن مردم ما لزوما به برجام گره خورده باشد، بلکه هر مراوده اقتصادی با شرق از جمله چین، مشروط بر اینکه منجر به تغییرات و اجرای پروژه‌های مشخصی بشود، می‌تواند منشأ امیدواری باشد و ابهامات آینده را کاهش داده و برطرف کند.
این پژوهشگر اقتصادی افزود: ما باید سعی کنیم به عنوان سیاست‌گذار اقتصادی، اگر می‌خواهیم به یک تفاهم برسیم در مناسبات بین‌المللی این تفاهم و معامله تبدیل به یک پروژه و اتفاقات، مشخص و شفاف باشیم . مشخص باشد که این موارد در آینده ثمر می‌دهد، این چشم‌انداز می‌تواند کمک کند تا مردم احساس کنند آینده مناسبی در کار است و چه کشورهایی با ما در یک پروژه کار می‌کنند و به نتیجه می‌رسانند که قطعا در اقتصاد کشور هم تدثیرگذار است.
پایان پیام/
