پری صابری در 18 بهمن 1311 هجری خورشیدی در کرمان دیده به جهان گشود و از
کودکی به شعر و ادبیات علاقه ی خاصی داشت. او دوره ی تحصیلات خویش را تا
پایان متوسطه در ایران گذراند و پس از دریافت دیپلم برای ادامه ی تحصیل در
رشته سینما و تئاتر راهی پاریس شد.
پری صابری در زمان دانشجویی
فیلم کوتاهی درباره ی یکی از رباعیات خیام، حکیم و رباعی سُرای ایران، ساخت
که به عنوان بهترین فیلم دانشجویی 1954میلادی در فرانسه برگزیده شد.
او
در یادگیری تئاتر در مکتب «تانیا بالاشوا» همت گماشت و مدتی در اسپانیا به
مطالعه و تحقیق پرداخت و در 1324 هجری خورشیدی به ایران بازگشت و به همراه
حمید سمندریان گروه تئاتر پاسارگاد را پایه گذاری کرد. فعالیت های این
گروه که از تاثیر گذارترین و فعال ترین گروه های تئاتری آن دوره محسوب می
شد 10 سال ادامه داشت.
پری صابری در این دوره، آثار ادبی و نمایشی
مهمی از کارهای دراماتیک جهان را به روی صحنه برد و نام خود را در هنر
تئاتر این مرز و بوم ماندگار کرد. تئاتر «هویج فرنگی» نخستین اثر این
هنرمند است که بر روی صحنه نمایش رفت.
وی درباره ی ادامه ی فعالیت
گروه پاسارگاد می گوید: پس از گذشت 10 سال که با سمندریان همکاری داشتم و
کارهای بسیار بزرگی از جهان را به همراه هم روی صحنه بردیم تصمیم گرفتم که
از سمندریان جدا شوم چون او می خواست همچنان آثار بزرگ جهان را به نمایش
بگذارد اما من می خواستم به دنبال نمایش تئاتر خاص خود بروم.
کارهای
پری صابری چند وجهی است که این از خصوصیات ممتاز آثار وی به شمار می رود.
او افزون بر کارگردانی به بازیگری، ترجمه و طراحی صحنه نیز پرداخته است.
وی 10 سال رییس فوق برنامه های دانشگاه تهران بود و در طول این سال ها با
پشتکار و تلاش فراوان خویش توانست تالار مولوی را پایه گذاری کند؛ مکانی که
در خود گنجینه ی ماندگاری از اثرهای جاودان این سرزمین کهن را نهان دارد.
این
هنرمند بزرگ برای مدتی در خارج از ایران زندگی کرد و در طول این سال ها به
نگارش نمایش نامه پرداخت و نمایش هایی را نیز بر روی پرده برد که با
استقبال فراوانی روبرو شد.
پس از گذر چند سال پری صابری دگربار به
ایران بازگشت. وی در این دوره برای خلق آثارش از متن های کهن و ادبیات
کلاسیک ایران الهام گرفت و متن های نمایش نامه هایش را بر اساس داستان های
شاهنامه، عطار، مولوی، اشعار فروغ فرخزاد و سهراب سپهری نگاشت.
نخستین
اثر وی به این شیوه، هفت شهر عشق اثر عطار نیشابوری است که در کاخ سعدآباد
اجرا شد. پری صابری پس از این اثر، نمایش های لیلی و مجنون، رستم و
اسفندیار، بیژن و منیژه و شمس پرنده را نیز بر روی صحنه برد. شمس پرنده و
اسطوره سیاوش 2 نمایشی است که در تالار یونسکوی پاریس به روی صحنه رفت و با
استقبال فراوان مخاطبان روبرو شد.
پری صابری درباره اثرهای خویش
می گوید: من از تعزیه الهام می گیرم، کپی نمی کنم و از تعزیه هنگامی
استفاده می کنم که راه بدهد و امکان استفاده از آن باشد. من فکر می کنم
تعزیه یکی از کامل ترین شیوه های نمایش است. همه چیز در تعزیه هست، از
موسیقی، شعر، حرکت، فاصله گذاری، هر چیز که شما فکر کنید در تعزیه هست.
تعزیه تئاتر بسیار کهنی است اما شیوه اش بسیار امروزی (مدرن) است.
این
هنرمند بزرگ عرصه ی تئاتر در طول دوره ی فعالیت هنری خویش افتخارهای
بسیاری را به دست آورده است که از آن میان می توان به کسب نشان ابن سینا از
سوی سازمان علمی ، فرهنگی و آموزشی ملل متحد (یونسکو) در 1383 هجری
خورشیدی، دریافت نشان شوالیه فرانسه در 1383 خورشیدی و دریافت 6 دوره لوح
سپاس جشنواره بین المللی فجر اشاره کرد.
برگرفته از :دانشنامه ی زن از کتیبه تا تاریخ
