به گزارش روز سه شنبه ایران اکونومیست به نقل از خبرگزاری تاس، وی افزود: ما شاهدیم که غرب قصد دارد به جلوگیری از ارائه کمک های بشردوستانه اساسی به این کشور ادامه دهد.
وی ادامه داد: آنها دارایی های افغانستان را که به طور غیرقانونی مسدود شده است، بلوکه می کنند به جای آنکه آن را به سمت نیازهای بشردوستانه تحت کنترل سازمان ملل هدایت کنند.
پاتروشف گفت: طعنه آمیز است که واشنگتن نیمی از این بودجه را برای ادعای غرامت بستگان قربانیان حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ اختصاص داده است که مشخص است مردم افغانستان هیچ ارتباطی با آن ندارند.
وی تاکید کرد با توجه به بحران رو به رشد غذایی در سراسر جهان که در کنار موضوعات دیگر به واسطه تحریم های ضد روسی ایجاد شده است، درصد جمعیتی که در افغانستان با گرسنگی دست و پنجه نرم می کنند، ممکن است به زودی به رقم فاجعه باری برسد.
این مقام امنیتی روس یادآور شد که آمریکا و انگلیس همچنین موانعی را برای احیای فعالیت عادی اوپراتورهای مالی افغانستان با سیستم بانکی بین المللی ایجاد کرده اند.
وی از واشنگتن خواست بی درنگ دارایی های افغانستان را به صورت غیرقانونی مسدود شده است، به منظور توسعه پروژه های اجتماعی و عمومی در افغانستان آزاد کند.
آمریکا ذخایر ارزی دولت افغانستان را پس از تسلط طالبان بر این کشور در اوت ۲۰۲۱ مسدود کرد. در فوریه، جو بایدن، رئیس‌جمهوری آمریکا فرمان اجرایی را امضا کرد که به موجب آن با تقسیم ۷ میلیارد دلار از دارای های افغانستان میان یک صندوق بشردوستانه و پرداخت غرامت به خانواده‌های قربانیان حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ موافقت می شود.
دولت جورج دبلیو بوش در سال ۲۰۰۱ میلادی در پی واقعه ساختگی ۱۱ سپتامبر (۲۰ شهریور ۱۳۸۰) در برج های دو قلوی مرکز تجاری در نیویورک به بهانه انتقام از "القاعده" به همراه متحدانش در پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) به افغانستان حمله کرد اما در مدت ۲۱ سال اشغال این کشور نه تنها گروه تروریستی خود ساخته اش را از بین نبرد بلکه تمامی ساختارهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی افغانستان را چنان ویران کرد که چون حضورش بدون هیچ دستاوردی هزینه ساز شده بود، سرانجام در ۲۴ مرداد ۱۴۰۰ (۱۵ ماه آگوست ۲۰۲۱) مفتضحانه مجبور به خروج از آن شد.
حدود ۲۱ سال حضور اشغالگران آمریکایی در افغانستان که با اجرای هزاران برنامه نظامی همچون بمباران مناطق شهری و روستایی به بهانه مبارزه با تروریست و غارت منابع داخلی این کشور آنهم با ژست‌های بشردوستانه همراه بود را می‌توان نخستین مهره‌های دومینویی دانست که کاخ سفید را به ورطه بدنامی و بی‌آبرویی در سطح بین‌المللی کشاند؛ راهبردی که نه فقط هزینه گزافی برای مردم آمریکا تراشید، بلکه نتیجه نهایی آن، توخالی بودن شعار مبارزه جهانی با تروریست را عریان کرد.
