به گزارش ایران اکونومیست، علی ربیعی در یادداشتی که به مناسب چهل و یکمین سالگرد ترور آیت‌الله سید محمد حسینی بهشتی و ۷۲ عضو حزب جمهوری اسلامی منتشر کرد، نوشت:
«شهید بهشتی به شدت به کار جمعی اعتقاد داشت. اساسا انقلاب یک حرکت جمعی است که بهشتی، هم در انقلاب و هم در پساانقلاب به کار جمعی و به نوعی "همه با هم بودگی" در اداره کشور اعتقاد داشت.
در آن دوره به رغم خاطره تلخ ایرانیان از "حزب" و داشتن دیدگاه منفی حتی در میان نخبگان نسبت به آن، حزب را یک ضرورت اجتناب‌ناپذیر برای زندگی در جهان مدرن می‌دانست که به اعتقاد من دموکراسی بدون ارکان مدرن به یک دموکراسی یله و یا دموکراسی ناقص تبدیل می‌شود. بهشتی با این شیوه درک، پایه‌های حزبی را بنا گذاشت که تا همین سالها نیز آدمهایی که در آن حزب ساخته شدند به کار آمدند. چقدر این روزها فقدان "حزب" به دموکراسی ما، گردش نخبگان و به روی کار آمدن افراد کارآمد لطمه زده است.
طولانی‌مدت‌بینی از دیگر ویژگیهای شاخص بهشتی بود. بین نسلی دیدن تحولات و آینده‌اندیشی ویژگیهای خاص دیگری است که در لابلای سخنرانی‌ها و مطالبی که او در مجلس خبرگان بیان می‌کرد کاملا محسوس بود.
بهشتی با اتکای تجربه زیستی خود در دیکتاتوری شاه، دیدگاهی قوی علیه شکنجه داشت. جدل فکری او در این خصوص در مجلس خبرگان از شهرتی تاریخی برخوردار است.
او همچنین آزادی را رمز بقا و پویایی انقلاب و جامعه می‌دانست. از طریق مداقه در متون بهشتی می‌توان شاهدِ نهادینه‌سازی حق انتخاب برای همه آحاد جامعه بود.
به نظر من، این روزها، عدالت‌جویی و زندگی بر اساس حق انتخاب، موضوعاتی هستند که زمینه‌های سرکشی نسلی را به وجود آورده‌اند. ما هنوز نیازمند بازگشت به بنیان‌های نظری چگونگی شکل‌گیری انقلاب هستیم. این ارجاع می‌تواند راهی برای پیوندهای نسلی باشد.
من در این مقاله سعی کردم فهم خود از شهید بهشتی و تجربه زیسته در حزب جمهوری اسلامی را بیان کنم و این که چرا به منش بهشتی به عنوان یکی از بنیانگذاران و پدران قانون اساسی برای ایران امروز نیازمندیم.»
