معضل ما فیلمنامه است/دوست دارم فیلم طنز بازی کنم اما پیشنهاد نمی‌دهند

*معضل کلی ما در سینما و تلویزیون فیلمنامه است

*فیلمنامه هایتان را بر چه اساسی انتخاب می کنید و در این میان «امید» چقدر المان انتخاب یک فیلمنامه توسط شماست؟ اینکه پایانش سیاه نمایی و یأس نباشد در انتخابتان اثر دارد؟

«امید»‌همیشه برای من معیار مهمی در کل زندگی محسوب می شود. همه آدم ها باید امید داشته باشند، هیچ کس بدون امید زندگی نمی کند. اصلا صرف نظر از فیلم و سریال هر فردی در اجتماع باید به یک چیزی دل ببندد و در دلش امید ایجاد کند حالا امید من به عنوان یک بازیگر این است که یک اتفاقی در سینمای ما بیفتد که مردم به این هنر گرایش بیشتری پیدا کنند و با اقبال عمومی تری رو به رو شود.

*به نظرتان در حال حاضر فیلمنامه هایی که به شما پیشنهاد می شود چه تفاوتی با سال های قبل کرده است؟ قوی تر یا ضعیف تر؟

به نظر من الان معضل کلی ما در سینما و تلویزیون فیلمنامه است. یعنی اگر که ما فیلمنامه خوب داشته باشیم مردم ما پای تلویزیون می نشینند و البته این را هم یادآوری کنیم که فقط نشستن کافی نیست مهم تر اینکه تلویزیون ایران و فیلم های ایرانی می بینند.

*فیلمنامه خوب باشد خیلی ها حاضرند در سینما سرمایه گذاری کنند

*حالا بعضی ها اعتقاد دارند که ما معضل فیلمنامه نداریم و مشکل ما امکانات است در صورتی که وقتی برخی سریال های ماهواره ای را می بینیم متوجه می شویم که خیلی امکانات ویژه ای ندارند و با فضاهای محدود آپارتمانی تا 300 قسمت مخاطب را به خود جذب می کند.

دقیقا همین طور است .مثلا همین سریال «سلطان سلیمان»(حریم سلطان)‌ که سریال فاخر آنها محسوب می شود تماما در فضاهای داخلی فیلمبرداری شده و نماهای خارجی آن پلاتو است. به نظر من مشکل سینما و تلویزیون ما فیلمنامه است .وقتی ما یک فیلمنامه خوب داشته باشیم خیلی ها هستند که حاضرند در سینما سرمایه گذاری کنند یا در تلویزیون اسپانسر شوند.

*مشکل ما در سینما سرمایه نیست

*یعنی سینما مشکل سرمایه ندارد؟

من فکر نمی کنم مشکل ما در سینما سرمایه گذاری باشد. سینما مشکل سرمایه ندارد. من چند وقت پیش جایی بودم و چند نفر را دیدم که دوست داشتند در سینما سرمایه گذاری کنند و از من پرسیدند کسی را می شناسی من گفتم بله. خودم چندتا از کارهای کارگردان هایی که دنبال اسپانسر می گشتند را خواندم و بعد از خواندن متوجه شدم عجب چیز بیخودی است و دیگر حاضر نشدم به کسی پیشنهاد بدهم.  وقتی فیلمنامه ما خوب باشد آن کسی که برای سرمایه گذاری می آید حتی حاضر می شود فیلم را با پروداکشن عظیم و تولید سنگین بسازد.

*یعنی ما در حال حاضر فیلمنامه نویسان خوب نداریم؟‌

نه. این اصلا به این معنی نیست که ما نویسندگان خوبی نداریم بلکه آنها فکر خوبی دارند اما خوب نمی نویسند چون دغدغه نان دارند. وقتی به سینمای اروپا نگاه می کنیم آنها در قالب work team کار می کنند. نویسنده هایشان دغدغه نان ندارند و می دانند در هر صورت ماهی فلان تومان می گیرند آنها هرکدام به یکی از شهرهای اطراف می روند و گاهی 6ماه طول می کشد تا ایده فیلمنامه ای به ذهنشان برسد اما در عوض بعد از این همه مدت فیلمی تولید می شود که حتی با صرف هزینه های اندک به مخاطب اجازه نمی دهد که از جایش تکان بخورد. چون قصه و ساختار دارد.

*واقعا این رقم هایی که می‌گویید واقعی است؟!

* سرمایه در تولید یک فیلم سینمایی چقدر عادلانه توزیع می شود و مثلا شما به عنوان بازیگر چقدر حق واقعی تان را می گیرید؟

دستمزدهای سینمای ما اصلا عادلانه نیست. از بازیگر گرفته تا آن کسی که به عوامل چای می‌دهد حق واقعی خود را نمی گیرند. کسی مثل آنجلینا جولی 25میلیون دلار دستمزد می گیرد. راسل کرو 20میلیون دلار دستمزد می‌گیرد در حالی که آنجا واقعا 8ساعت کار می‌کنند اما اینجا ما تا 15ساعت هم کار کرده‌ایم.

* اصلا از مقایسه سینمای ایران با سینمای هالیوود هم که بگذریم به نظرتان دستمزدهای بازیگران داخلی عادلانه توزیع می شود؟ مثلا  می‌گویند حمید فرخ نژاد برای «استرداد»‌ 480 میلیون تومان دستمزد گرفت یا محمدرضا گلزار برای سه روز فیلمبرداری در «دموکراسی تو روز روشن» 100میلیون تومان.

این رقم‌ها واقعی است ؟!! تعجب می‌کنم. نه ما هرگز چنین ارقامی نشنیده‌ایم چه برسد به اینکه بگیریم.

*پس این ذهنیت مردم که بازیگران قشر مرفهی از جامعه هستند و دستمزدهای آنچنانی می گیرند مورد تایید شما نیست؟

نه اصلا. من بسیاری از بازیگران می شناسم که تا حد زیادی دغدغه نان دارند. بازیگرانی که مستاجرند و آخر سال نگران پیدا کردن خانه و اسباب کشی هستند.  من یک بار برای بستن قرارداد سریالی رفته بودم که قرار بود یکی از پیشکسوتان سینمای ما هم در آن بازی کند اما وقتی از او پرسیدم استاد پذیرفتید گفت نه. زیرا رقمی را به من پیشنهاد دادند که یک صدم 50سال زحمتی که در سینما و تلویزیون کشیدم نیست. 500میلیون استثناست. اگر سینما همچنین پول هایی دارد چرا به ما نمی دهند!!

*بخاطر اینکه فکر می‌کنند هنرپیشه‌ها پولدار هستند میوه 2 هزار تومانی را به ما 10 هزار تومان می دهند

*پس این ذهنیت از کجا می آید؟

به خاطر حفظ ظاهر هنرمندان و شنیدن یکی 2مورد از این اعداد و ارقام است. من به عنوان یک هنرمند هزینه زندگی ام بالاست. من نمی توانم اتوبوس و مترو سوار شوم. من همیشه باید علیرغم همه مشکلاتی که حتی در خانه داشته باشم به مردم لبخند بزنم. همیشه باید پرستیژمان را حفظ کنیم و همین باعث می شود که مردم فکرکنند ما پولداریم. مثلا وقتی به میوه فروشی می رویم اگر کیلویی 2هزار تومان باشد به ما 10 هزار تومان می دهند و اعتراضی هم نمی توانیم بکنیم چون می گویند شما بازیگرید و پولدارید و این پول ها پولی نیست.

*اغلب فیلم هایمان دختر پسری و کافی شاپی شده

*به نظر شما در سینمای ایران بازیگران با رسیدن به سن پیری تمام می شوند؟

نباید این طور باشد اما باز همانطور که گفتم همه چیز به فیلمنامه برمی گردد. مثلا الان«هریسون فورد» نزدیک هفتاد سالشه ولی هنوز هم بازی می کنه چون برایش قصه نوشته می شود. اینجا هم هنرمندان ما قابلیت و قدرت و توانمندی دارند ولی قصه نیست . الان اکثر فیلم ها چندتا پسر و دختر جوون دارد و در فضاهای آپارتمانی و کافی شاپی دنبال می شود.

*قیافه خوب فقط برای یک یا دو بازی جواب می‌دهد

*حالا که چهره‌های جدید و امروزی سینما را تسخیر کردند و عمدتاً به خاطر ویژگی‌های ظاهری به این عرصه می‌آیند نظر شما در این باره چیست؟

قیافه خوب فقط برای یک یا دو بازی جواب می‌دهد ولی خوب است که انسان در همه چیز آهسته و پیوسته باشد. خیلی‌ها در سینمای ما آمدند و عکسشان سر در سینما رفته اما دیگر یادی از آنها نیست. من همیشه می‌گویم مشهور شدن آسان است اما محبوب شدن مشکل.

مثلا من خودم ورزش می‌کنم، اول به خاطر سلامتی خودم و بعد اینکه حالاکه چند نفر من را در خیابان می‌بینند و می‌شناسند، ظاهر نامناسبی نداشته باشم. متأسفانه خیلی از بازیگران ما وقتی به شهرت لازم می‌رسند دیگر بی‌خیال همه چیز می‌شوند و شکمی بزرگ و نامناسب درست می‌کنند در حالی که وقتی به بازیگران هالیوود نگاه می‌کنیم حتی تا سن 65 سالگی بدن‌های استاندارد ورزشکاری دارند و این موردی است که نمونه‌برداری از آن هیچ اشکالی ندارد و خوب است.

*دوست داشتید در هالیوود بازی می‌کردید؟

بله، چرا که نه

*ژانر مورد علاقه‌تان چیه؟

اکشن. همیشه اکشن

*بهترین و بدترین فیلمی که دیده‌اید؟

کلاً که فیلم زیاد می‌بینم اما فیلمی که هر چند هفته یکبار می‌بینم «مخمصه» است که رابرت دنیرو و آل پاچینو در آن بازی می‌کنند و هر بار می‌بینم به نظرم شاهکار است. اما درباره فیلم‌های بد نظری ندارم زیرا من خوب و بد را کنار هم می‌بینم زیرا تا فیلم بد نباشد، خوب‌ها به چشم نمی‌آیند و مشخص نمی‌شوند.

*فیلم کمدی را خیلی دوست دارم اما هیچ کس به من پیشنهاد نکرده است

*در تمام طول زندگی هنری‌تان چه نقشی بوده که دوست داشتید بازی کنید اما هیچ وقت نصیبتان نشده است؟

فیلم کمدی و طنز را خیلی دوست دارم اما هیچ کس به من پیشنهاد نکرده است. نمی‌دانم چرا؟ در کل همه فکر می‌کنند آدم بسیار خشک و جدی هستم و وقتی با یک گروه جدید مشغول فیلم‌برداری می‌شویم بعد از نیم ساعت می‌گویند آقای مشیری شما چقدر باحالی، ما اصلاً فکر نمی‌کردیم اینجوری باشی.

*والدین مان ما را با نماز و هیئت بزرگ کرده اند

*یکی دیگر از تفکرات رایج مردم درباره هنرمندان عدم پایبندی‌شان به اعتقادات مذهبی است. به نظر شما این مسئله تا چه حد صحیح است؟

به نظر من اصلاً درست نیست.در هر صورت ما مسلمانیم و دارای کیان مشخصی هستیم یک پشتوانه و خانواده‌ای داریم که از کودکی با نماز خواندن و هیئت رفتن والدینمان بزرگ شدیم و من هم اگر چه نقش‌های منفی بازی می‌کنم اما اعتقاد درونی‌مان را با ورود به این عرصه از دست ندادیم من یکی از دوستان را می‌شناسم که هر روز صبح برای آمدن سرکار غسل می‌کرد و این خیلی مسئله عظیم و تکان دهنده ای است!  اما ما چون تصویرمان روی پرده سینماست همه فکر می‌کنند زندگی متفاوتی داریم و روی زمین راه نمی‌رویم. مثلاً یک روز در صف نانوایی بودم که یک بنده خدایی گفت آقای مشیری شما خودتانید؟ گفتم بله، گفت مگه شما نان هم می‌خورید؟!

*پیرزنی به بازیگر نقش فرمانده عراقی گفت الهی خیر نبینی!

*با توجه به اینکه بیش‌تر نقش‌های منفی بازی می‌کنید، تاکنون بازخورد بدی از مردم گرفتید؟

خاطره جالبی از مجید میرزایی دارم که در فیلمی با هم نقش منفی داشتیم و ایشان جزء نخستین فرمانده‌های عراقی در فیلم‌ها بودند. یک روز پیرزنی در خیابان ایشان را می‌بیند و می‌پرسد تو همان فرمانده عراقیه هستی؟! او هم با خوشحالی از اینکه شناخته شده می‌گوید بله، بله و ناگهان پیرزن با لنگه کفش به سر او می‌زند که خیر نبینی که جوان‌های ما رو شکنجه می‌دهی!.

*چرا هنرمندان ما مانند سایر کشورهای جهان در امور سیاسی مملکت دخالتی نمی‌کنند و حضور فعالی ندارند؟

این به فضای جامعه ما برمی‌گردد. مثلا در هالیوود فلان قهرمان بادی بیلدینگشان فرماندار می‌شود یا آنجلینا جولی سفیر صلح می‌شود اما در دنیا چه کسی بازیگران ما را در آن سطح می‌شناسد؟! از نظر سیاست داخلی هم به نظر من همان بهتر که بازیگران کار خودشان را بکنند و سیاست دست سیاست‌مدارها باشد.

*عزت‌الله انتظامی؟

همیشه ماندنی باشد

*علی نصیریان؟

ایشون هم همینطور. علی نصیریان سرمایه است.

*محمدعلی کشاورز؟

بی‌نظیره. ماشاءالله

*نیوشا ضیغمی؟

بازیگر

*شهرت؟

شهرت با اعتبار خوبه

*سینمای ایرانی؟

دوستش دارم

*روی خرید کالای ایرانی تعصب دارید؟

ایرانیزه کردن زندگی را دوست دارم و اگر واقعاً کالای مناسبی با برند ایرانی ببینم حتماً آن را انتخاب می‌کنم.

*انرژی هسته‌ای؟

حق مسلم ماست

*محمدرضا شریفی‌نیا؟

بازیگری که در تمام فیلم‌ها هست

*هالیوود؟

خوبه، خیلی خوبه

*دفاع مقدس؟

کسانی رفتند زحمت کشیدند و جانشان را گذاشتند تا ما راحت باشیم.

در فیلم جدید «معراجی ها» آخرین فیلم ده نمکی دیالوگی دارم که می‌گوید: «قبل از انقلاب من دانشجو بودم اعتراض می‌کردم فریاد می‌زدم اعتراض ما علیه اجنبی بود علیه مستکبر بود بعد از انقلاب آنها اسلحه خریدند و دانش‌آموزهای مسن رو کشتند. بعد عده‌ای جانشان را در دستشان گرفتند و رفتند تا الان شما پشت این نیمکت‌ها بنشینید». در کل دفاع مقدس سینمای خیلی خوبی است.

*تا به حال حسودی کرده‌اید؟

نه اصلاً. من اگر دوستم خانه و ماشین آن چنانی دارد نه تنها حسودی نمی‌کنم بلکه به آن افتخار هم می‌کنم. خداوند همه چیز را نسبت به ظرفیت آدم‌ها می‌دهد و همیشه می‌خواهم اول جنبه‌اش را داشته باشیم بعد امکانات به دست بیاوریم.

*تهاجم فرهنگی؟

خیلی بد است. خیلی باید با آن بجنگیم .با فرهنگ و شعورمان بجنگیم. الان سریال‌های ماهواره‌ای بزرگترین تهاجم فرهنگی محسوب می‌شوند. من هم در سریال «ماتادور» نقش داشتم و هم در «بچه‌های نسبتاً بد» هستم اما یکی از دوستانم من را دید و گفت فلانی چرا دیگر سریال بازی نمی‌کنی؟! و این نشان می‌دهد که مردم ما خیلی کم تلویزیون ایران می‌بینند.

*فیلم فارسی؟

برای زمان خودش خوب بود، البته هنوز هم ما فیلم فارسی داریم و مخاطب خودش را دارد.

فارس