برچسب ها
آغاز نهضت امام حسین(ع)
به خدا قسم می دانم در چه روزی کشته می شوم، و قاتل خود را می شناسم، و آن سرزمینی را که در آن مدفون می شوم می دانم، و افرادی از خاندان و پیروان خود را که همراه من کشته می شوند می شناسم ... ای مادر به خدا سوگند اگر به عراق هم نرم باز مرا خواهند کشت.»
به گزارش ایران اکونومیست,پس از شهادت دومین امام حضرت مجتبی علیه السّلام،
گروهی از شیعیان عراق نامه ای به حضرت امام حسین علیه السّلام فرستادند که
ما معاویه را از خلافت عزل می کنیم و با شما بیعت می نماییم، امام علیه
السّلام در آن شریاط این کار را صلاح ندانست و از آنان خواست تا نابودی
معاویه شکیبائی ورزند، سرانجام معاویه در شب ۱۵ رجب سال ۶۰ هجری هلاک شد و
یزید جانشین او گردید، و جزو اولین اقدامات خود، به ولید بن عتبه حاکم
مدینه نوشت که بی درنگ از حسین علیه السّلام و عبدالله بن عمر و عبدالله بن
زبیر و عبدالرحمن بن ابی بکر برای او بیعت بگیرد و هر یک نپذیرفتند سر از
بدنش جدا سازد و برای یزید بفرستد!
امام حسین علیه السّلام پس از ملاقاتی با ولید و خودداری از بیعت با یزید، عازم خروج از مدینه و سفر به جانب مکه گردید؛ برخی از خیرخواهان، امام را از بی وفائی مردم بر حذر می داشتند، و از جمله جناب «امّ سلمه» همسر رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم که از تصمیم امام بی تابی می کرد گفت:
«فرزندم، با رفتن به عراق مرا غمگین مساز، من از جدّت رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم شنیدم که می فرمود: فرزندم حسین علیه السّلام را در سرزمین عراق شهید می کنند.»
امام فرمود:
«مادر، به خدا سوگند من نیز این مطلب را می دانم و ناگزیر باید کشته شوم، مرا از رفتن چاره ای نیست و به فرمان خدای متعال عمل می کنم؛ به خدا قسم می دانم در چه روزی کشته می شوم، و قاتل خود را می شناسم، و آن سرزمینی را که در آن مدفون می شوم می دانم، و افرادی از خاندان و پیروان خود را که همراه من کشته می شوند می شناسم ... ای مادر به خدا سوگند اگر به عراق هم نرم باز مرا خواهند کشت.»
امام علیه السّلام پس از زیارت وداع با تربت پیامبر صلّی الله علیه و آله، شب یکشنبه ۲۸ ماه رجب سال ۶۰ هجری همراه خاندان و بستگان و گروهی از یاران خود به سوی مکه رهسپار شد؛ پس از خروج از مدینه برخی از همراهان از آن گرامی درخواست کردند که مانند ابن زبیر- که از مدینه فرار کرده بود- از بیراهه حرکت کند تا دشمن نتواند او را تعقیب نماید، ولی امام علیه السّلام نپذیرفت و فرمود: هرگز از جاده اصلی و راه راست بیرون نمی روم تا خدای متعال میان من و دشمن حکم فرماید.
حسین علیه السّلام شب جمعه سوم شعبان وارد مکه شد، و اهالی مکه و مسلمانانی که برای انجام عمره به مکه آمده بودند و از آن جمله ابن زبیر نیز، صبح و عصر به ملاقات امام علیه السّلام می آمدند و نزد او رفت و آمد می کردند.
منبع: در سوگ آفتاب، ص۱۹-۲۱.
امام حسین علیه السّلام پس از ملاقاتی با ولید و خودداری از بیعت با یزید، عازم خروج از مدینه و سفر به جانب مکه گردید؛ برخی از خیرخواهان، امام را از بی وفائی مردم بر حذر می داشتند، و از جمله جناب «امّ سلمه» همسر رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم که از تصمیم امام بی تابی می کرد گفت:
«فرزندم، با رفتن به عراق مرا غمگین مساز، من از جدّت رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم شنیدم که می فرمود: فرزندم حسین علیه السّلام را در سرزمین عراق شهید می کنند.»
امام فرمود:
«مادر، به خدا سوگند من نیز این مطلب را می دانم و ناگزیر باید کشته شوم، مرا از رفتن چاره ای نیست و به فرمان خدای متعال عمل می کنم؛ به خدا قسم می دانم در چه روزی کشته می شوم، و قاتل خود را می شناسم، و آن سرزمینی را که در آن مدفون می شوم می دانم، و افرادی از خاندان و پیروان خود را که همراه من کشته می شوند می شناسم ... ای مادر به خدا سوگند اگر به عراق هم نرم باز مرا خواهند کشت.»
امام علیه السّلام پس از زیارت وداع با تربت پیامبر صلّی الله علیه و آله، شب یکشنبه ۲۸ ماه رجب سال ۶۰ هجری همراه خاندان و بستگان و گروهی از یاران خود به سوی مکه رهسپار شد؛ پس از خروج از مدینه برخی از همراهان از آن گرامی درخواست کردند که مانند ابن زبیر- که از مدینه فرار کرده بود- از بیراهه حرکت کند تا دشمن نتواند او را تعقیب نماید، ولی امام علیه السّلام نپذیرفت و فرمود: هرگز از جاده اصلی و راه راست بیرون نمی روم تا خدای متعال میان من و دشمن حکم فرماید.
حسین علیه السّلام شب جمعه سوم شعبان وارد مکه شد، و اهالی مکه و مسلمانانی که برای انجام عمره به مکه آمده بودند و از آن جمله ابن زبیر نیز، صبح و عصر به ملاقات امام علیه السّلام می آمدند و نزد او رفت و آمد می کردند.
منبع: در سوگ آفتاب، ص۱۹-۲۱.
گزارش خطا
آخرین اخبار