به گزارش خبرنگار تاریخ و اندیشه ایران اکونومیست، آیت الله صادقی تهرانی می گوید: زمان محاصره کامل آبادان و هنگامی که خرمشهر نیز به اشغال نیروهای بعثی صدام درآمد، ابتدا چند روزی در سپاه اهواز و پس از آن به آبادان رفتم. طبق برنامه قصد داشتم یک هفته با سخنرانی های عربی و فارسی در آبادان باشم اما شرایط و موقعیت جنگی اجازه نداد که بیش از ۳۰ ساعت آنجا باشم.
سخنرانی مفصلی به زبان عربی در فضیلت عیدقربان ایراد کردم و سپس ماجرای جنگ و حزب بعث را پیش کشیدم. نماز عیدقربان در سپاه اقامه شد و در پایان نماز پس از سخنرانی، بعضی رزمنده ها سوالاتی پرسیدند.
یکی از آنها گفت: من با چند تن از دوستان در خرمشهر سوار تانک بودیم که یکی از دوستان مرتب سر خود را بیرون می برد. علت را جویا شدم، جواب داد: می خواهم با اصابت تیر به مغزم شهید شوم.
بالاخره هم در اثر این اتفاق شهید شد.
[صادقی تهرانی] گفتم: خیر، شهید نشده، این آقا خودکشی کرده! جان هر یک از ما قوا و نیرویی است که باید از آن استفاده صحیح کنیم. این کار تبذیر است. همان گونه که قرآن می فرماید: بی گمان تبذیرکنندگان برادران شیاطین بوده اند و شیطان همواره نسبت به پروردگارش بسی کافر و ناسپاس بوده است.(اسرا ۲۷) که این تبذیر فقط مربوط به مال انسان نیست بلکه جان او را هم در برمی گیرد.
عده ای خیال می کنند جبهه فقط برای کشته شدن است در حالی که برای کشتن است. طبق آیه ۷۱ سوره نسا: هان ای کسانی که ایمان آوردید! وسایل دفاعی خود را برگیرید و گروه گروه یا یکجا بردشمن هجوم آورید.
برادران! انسان همواره در حال جهاد و مبارزه است. جنگ چهارحالت دارد: یا همه را بکشی، یا کشته شوی، یا هم بکشی و هم تو را بکشند. در هر صورت شما به تکلیفتان عمل می کنید. اما این آرزوی شهادت آرزوی درستی نیست. شما اگر خودتان را حفظ کنید و دشمنان خدا را از بین ببرید اولی است.
منبع:
خاطرات آیت الله دکتر محمدصادقی تهرانی، مرکز اسناد انقلاب اسلامی
