«در ۴۸ساعت گذشته فضای فوتبال ایران به‌شدت تحت تاثیر حکم کنفدراسیون فوتبال آسیا در زمینه حذف پرسپولیس و استقلال از لیگ قهرمانان بوده است. به این ترتیب محبوب‌ترین تیم‌های ایران شانس حضور در فصل آتی لیگ قهرمانان را از دست دادند و ممکن است حتی به خاطر ارائه مدارک غیرواقعی، برای آنها در کمیته انضباطی AFC مجازات‌های دیگری هم در نظر گرفته شود. این اتفاق انبوهی از واکنش‌ها را به دنبال داشته است. با این حال به طور کلی عکس‌العمل‌ها را به دو دسته می‌توان تقسیم کرد: برخی بر این باورند که رفتار قهری کنفدراسیون در زمینه حذف سرخابی‌ها سبب خیر خواهد شد و باعث می‌شود یک بار برای همیشه به مشکلات اساسی دو باشگاه رسیدگی شود. گروهی دیگر اما نگران هستند که بار دیگر «فاجعه» برای مدیران عادی شود و آنها با عدم حضور سرخابی‌ها در میادین بین‌المللی کنار بیایند.
فرضیه اول: اصلاح می‌کنیم
شاید زمانی باورنکردنی به نظر می‌رسید اما حقیقت آن است که بعد از اعلام خبر حذف پرسپولیس و استقلال گروهی از هواداران دو تیم نسبت به این اتفاق ابراز خوشحالی کردند. استدلال آنها مشخص است. می‌گویند چند دهه از آخرین قهرمانی باشگاه‌های ایرانی در آسیا می‌گذرد و حالا اتفاق عجیبی نیست که یک سال دیگر به عمر این حسرت افزوده شود. با این حال برخورد قاطع کنفدراسیون فوتبال آسیا می‌تواند در حکم تلنگری برای مسئولان باشد و آنها را وابدارد دستی روی سر و گوش سرخابی‌ها بکشند. پرسپولیس و استقلال با معضلات جدی فراوانی مواجه‌اند که از جمله آنها می‌توان به مالکیت مشترک و دولتی اشاره کرد. سال‌هاست که وعده داده می‌شود این دو تیم به بخش خصوصی واگذار خواهند شد اما همچنان خبری از تحقق این قول و قرارها نیست. حالا اما شرایط فرق کرده و اگر قرار است برند بین‌المللی سرخابی‌ها محفوظ باقی بماند، باید این مشکلات حل شود. امروز یک سال زمان داریم تا یک بار برای همیشه تکلیف مالکیت سرخابی‌ها را مشخص کنیم، روی ترازهای مالی‌شان نور بیندازیم و راه‌های درآمدزایی را به روی آنها بگشاییم. اگر واقعا این اتفاقات رخ بدهد، یک فصل دوری از لیگ قهرمانان هزینه زیادی نیست و ارزش این اصلاحات را دارد.
فرضیه دوم: عادت می‌کنیم
گروهی دیگر اما تفکر کاملا متفاوتی دارند. آنها معتقدند تجربه تاریخی در فوتبال ایران نشان می‌دهد ما از تراژدی‌ها عبور نمی‌کنیم بلکه به آنها عادت می‌کنیم. شاید یک مثال دم دست در این مورد، محرومیت فوتبال ایران از میزبانی‌های بین‌المللی باشد. سالیان سال است که حق برگزاری تورنمنت‌ها و مسابقات مهم از ایران دریغ می‌شود و ما به جای رفع این معضل به آن خو گرفته‌ایم. یادتان هست نخستین بار که قرار شد نمایندگان فوتبال ایران و عربستان در زمین بی‌طرف بازی کنند چه الم‌شنگه‌ای به پا کردیم؟ آن روز انبوهی از واکنش‌های عصبی و هیجانی را دیدیم اما این تب تند زود عرق کرد و رفته‌رفته به همه چیز عادت کردیم. الان سال‌های سال است که مثل آب خوردن با عربستانی‌ها در زمین بی‌طرف بازی می‌کنیم و هیچ اعتراضی هم نداریم. موضوع فصل گذشته جالب‌تر هم شد؛ جایی که استقلال برای بازی در مرحله گروهی به خاک عربستان رفت اما وقتی نوبت میزبانی این تیم از الهلال در یک‌هشتم نهایی رسید، آنها به ایران نیامدند و مسابقه دو تیم در امارات برگزار شد! این داستان شگفت‌انگیز تا جایی ادامه پیدا کرد که عربستان میزبانی مرحله یک‌چهارم به بعد را بر عهده گرفت و حتی الهلال هم در زمین خودش برابر چشم تماشاگران خودش پرسپولیس را اوت کرد. آیا در تمام این موارد شما اعتراضی دیدید؟ میزبانی مرحله قبلی انتخابی جام جهانی را از تیم ملی ایران گرفتند و به بحرین دادند. آیا شما تلاشی برای جبران این خسارت دیدید؟ در بازی قبلی با کره جنوبی در ورزشگاه آزادی خودمان را از امتیاز حضور تماشاگران محروم کردیم و حتی همین حالا رئیس فدراسیون فوتبال با افتخار می‌گوید معلوم نیست برای بازی با عراق هم تماشاگر داشته باشیم. آیا در این موارد اثری از تقلا برای صیانت از حقوق فوتبال ایران دیده شده است؟ بنابراین این فرضیه وجود دارد که در مورد لیگ قهرمانان آسیا هم همین اتفاق رخ بدهد؛ یعنی چهار روز غر بزنیم و بعد با عدم حضور سرخابی‌ها در آسیا کنار بیاییم.
فراموش نکنید که حل مشکلات اساسی این دو باشگاه کار چندان آسانی هم نیست. فرآیند خصوصی‌سازی به حق پخش تلویزیونی گره خورده و وصول این امتیاز هم در ساختارهای پیچیده اداری ایران به آسانی اتفاق نمی‌افتد. با تمام این اوصاف امیدواریم همان فرضیه اول به واقعیت نزدیک باشید و این بار به جای عادت به فاجعه، شاهد عزم ملی برای به‌سامان‌کردن شرایط باشیم.»
دنیای اقتصاد
