طبق ماده ۲۱ قانون کار و رفاه اجتماعی، از طریق یکی از دلایل ذکر شده از جمله فوت کارگر، بازنشستگی کارگر، و کار افتادگی کلی کارگر، انقضاء مدت در قرارداد‌های کار با مدت موقت و عدم تجدید صریح یا ضمنی آن و همچنین پایان کار در قرارداد‌هایی که مربوط به کار معین است و درصورت استعفای کارگر قرار داد کار خاتمه پیدا خواهد کرد.
بر اساس تبصره ماده ۲۱ قانون کار و رفاه اجتماعی، کارگری که استعفا می دهد موظف است یک ماه به کار خود ادامه داده و بدواً استعفای خود را کتباً به کارفرما اطلاع دهد و در صورتی که حداکثر ظرف مدت ۱۵ روز انصراف خود را کتباً به کارفرما اعلام کند استعفای وی منتفی تلقی می‌شود و کارگر موظف است رونوشت استعفا و انصراف از آن را به شورای اسلامی کارگاه و یا انجمن صنفی و یا نماینده کارگران تحویل دهد.
ماده ۲۲ قانون کار و رفاه اجتماعی بیان می‌کند که در پایان کار، کلیه مطالباتی که ناشی از قرارداد کار و مربوط به دوره اشتغال کارگر در موارد فوق است، به کارگر و در صورت فوت او به وارث قانونی وی پرداخت خواهد شد.
همچنین بر اساس ماده ۲۴ قانون کار و رفاه اجتماعی در صورت خاتمه قرارداد کار، کار معین یا مدت موقت، کارفرما مکلف است به کارگری که مطابق قرارداد، یک سال یا بیشتر، به کار اشتغال‌داشته است برای هر سال سابقه، اعم از متوالی یا متناوب بر اساس آخرین حقوق مبلغی معادل یک ماه حقوق به عنوان مزایای پایان کار به وی پرداخت کند.
