به گزارش ایران اکونومیست, دوستانی که مسایل مربوط به توسعه را می خوانند به نیکی می دانند که وقتی هدف، پیگیری توسعه ی ملی محور در کشور باشد،مسائلی مانند مذاکره با ایالات متحده برای رفع مشکلات استراتژیک ناشی از تحریم ها از بدیهیات و مقدمه ی امور است و باید از آن به عنوان رئالیسم سیاسی دفاع کرد.واضح است شهروندانی که از عصبانیت انقلابی یا اقدامات بدون دستاورد و نقدفروشی و نسیه خریدن می نویسند ،علاوه بر این که پیام تغییر را درنیافته اند ،حتی برایشان رشد اقتصادی زیر صفر معنا ندارد،البته توصیه می کنم آن ها هم به موج توسعه ی ملی همگام با ملت بپیوندند.
آنچه ریاست جمهوری در سفر به نیویورک انجام داد رفتاری فاخر،متین و مودبانه بود.حتی اگر با پرزیدنت اوباما ملاقات نیز می کرد در همین مجموعه ی ادبیات فاخر جای می گرفت و ادب ملت ایران را منعکس می کرد.منتقدان باید بدانند ادب سرمایه ی ملت ایران است و دکتر روحانی این ماموریت را به درستی انجام داد و همین ماموریت را در داخل برابر برنامه هایش باید انجام دهد،کار کارستان اکنون است که باید با اقدامات نفس گیر با دیگر بازیگران داخلی برای پیشبرد سیاست خارجی کار کند تا به تعهدش برای ختم پرونده بین 3تا6ماه عمل کند.اما نکته ی مهم پس از ورود به فرودگاه مهرآباد نگاه به رفتار موافقان و مخالفان داخلی است.دوستی با انتقاد از پرتاب کفش و ناراحتی از این نوع رفتارها با سابقه ی طولانی می گفت کاش این ها را بگیرند و ببرند تا مانع پیشبرد سیاست های کشور نشوند،و من گفتم برعکس ،این نمونه ی کوچکی از مدارا و صبر بر مخالفان بر امری سیاسی است.و همچنین باور نمی کنم که این ژستی برنامه ریزی شده برای نمایش دمکراسی بوده است.هردوگروه موافق که اکثریت ملت و در متن هستند با مخالفانی که اقلیتند و بایددور از تصمیم گیری بوده و در حاشیه باشند و حقوق شهروندیشان حفظ شود،در کمال آزادی و با محدوده ای که پلیس از سوی وزارت کشور تعیین کرد با مدارا و صبر و دعوا نکردن و بدون درگیری فیزیکی حضور داشتند و جامعه ی مدنی را سه جانبه(باپلیس به عنوان نماینده مجریه) تمرین کردند و همه ی ما باید به تدریج نحوه ی مخالفت کردن بدون خشونت را بیاموزیم و در این میان اگر قرار باشد به رهیافت گذشته برسیم که اعتدال رنگ می بازدو باز ماجراها می شود.تجربه و گذر زمان بوده که از نابردباری و حذف فیزیکی دوران اصلاحات به پرتاب لنگه کفش و تهدید با گوجه فرنگی رسیده ایم و در نهایت نقطه ی آخر آن است که به گفت و گو و مناظره های دو یا چند نفره برسیم و بهتر است وزارت کشور در اندیشه آن باشد که در تهران یا هر شهرستانی مکانی آزاد برای مخالفت بدون خشونت و قانونی و در اختیار علاقمندان به سیاست قرار دهدتا توسعه ی سیاسی دولت تدبیر و امید هم با عقلانیت به پیش برود.
