استفاده اسرائیل از سلاح‌های کشتار جمعی به جنگ سال 1948 برمی‌گردد. گروه‌های صهیونیستی به رهبری »دیوید بن گوریون» که اولین نخست‌وزیر اسرائیل بود ایجاد رعب و وحشت در بین فلسطینی‌های بومی را در دستور کار قرار داده بودند تا آنها را وادار به ترک سرزمینشان کنند.
چنانکه کمیته بین‌المللی صلیب سرخ گزارش داده گروه‌های صهیونیست در ماه مه سال 1948 آب آشامیدنی شهر «عکا» در فلسطین را به باکتری بیماری حصبه آلوده کردند که بسیاری از ساکنان این شهر را به این بیماری مبتلا کرد.
گزارش زیر نگاهی است به شرح توسل اسرائیل به گازهای ممنوع سمی از زبان برخی از قربانیان این سلاح‌ها. شرح مختصری درباره هر کدام از موارد استفاده از این گازها هم فراهم آورده شده است.
• استفاده از 8 گازهای سمی اعصاب در سال 2001
در سال 2001، دست‌کم هشت مورد استفاده از گازهای سمی اعصاب علیه مردم فلسطین ثبت شده است. استفاده از این گازها از تاریخ 12 فوریه سال 2001 از منطقه غزه (خان یونس و منطقه‌ای در مجاور آن به نام «اردوگاه قربی») آغاز شده و تا پایان مارس سال 2001 ادامه داشته است.
گزارش‌هایی که منابع مستند فراهم آورده‌اند نشان می‌دهد افرادی که در معرض این گازها قرار گرفته‌اند ویژگیهای بالینی زیادی مانند تشنج نشان می‌دهند. دکتر «سالاخ شامی» از جمله پزشکان بیمارستانی در غزه است که دست‌کم با 130 نفر از افرادی که از استنشاق این گازها مسموم شده بودند سر و کار داشته است.
وی درباره نشانه‌های مسمومیت با این گاز چنین می‌گوید: «هیچوقت چنین چیزی ندیده بودم. قربانی‌ها بالا و پایین می‌پریدند و به چپ و راست غلت می‌خوردند. تشنج داشتند. نوعی هیستری بود. می‌لرزیدند. قربانی‌ها بی‌هوش می‌شدند و بعد که به هوش می‌آمدند، تشنج داشتند، استفراغ می‌کردند، احساس گم‌گشتگی و درد داشتند.» (منبع: مصاحبه‌های انتخاب شده از فیلم نوار غزه، ساخت جیمز لانگلی، فیلمساز آمریکایی).
|
| |
| محمد سلطان که در آن زمان 18 سال داشت، از جمله قربانیان این حمله شیمیایی بود. او 6 هفته پس از استنشاق این گازهای سمی درباره حالتهایش اینطور توضیح می‌دهد: «مثل مورچه من را می‌خورد و من سعی می‌کنم آن را بخارانم. آنها همه نوع دارویی به من تزریق کردند و هیچ فایده‌ای نداشت. من بدنم را می‌خارانم و می‌خارانم اما دردهایم تمام نمی‌شوند. مثل این است که چیزی داخل بدنم مثل مورچه راه می‌رود... از همه چیز بدتر سردرد است. اگر فقط چند لحظه داخل آفتاب بنشینم سردرد می‌گیرم... احساس ضعف و خستگی می‌کنم و استخوان‌هایم در می‌کند. هر چه سعی می‌کنم فراموش کنم بی فایده است. این سردردها باز هم می‌آیند.» |
|
| |
| جیمز لانگلی در فیلم نوار غزه با مادری مصاحبه می‌کند که کودکی را با چهره پر از لک به آغوش گرفته است. از مادر پرسیده می‌شود: «آیا لکه‌های روی صورت کودک شما اثر گاز است؟» که او در پاسخ می‌گوید: «همه آنها اثر گاز است. قبلاً هیچ چیزی روی صورتش نداشت. وقتی که نفس می‌کشد خس خس می‌کند. سینه اش هم درد می‌کند. قبلاً سینه‌اش مشکلی نداشت.» |
|
| |
| دکتر سایر شیخ علی که پزشک بیمارستان النصر در غزه است در 14 فوریه سال 2001 می‌گوید: «اسرائیل از نوع قدرتمندی از گاز علیه فلسطینی‌ها استفاده کرده که باعث تشنج و اسپاسم‌های عضلانی می‌شود. بیش از 80 نفر از فلسطینی‌هایی که به بیمارستان نصر در خان یونس می‌آیند گزارش دادند که سربازان اسرائیلی از گازی با دود سفید استفاده کرده اما اسرائیل انجام این کار را انکار کرده است.» (منبع: مرکز حقوق بشر فلسطین) |
|
| |
| در فیلم نوار غزه، ساخته فیلمساز آمریکایی، فردی که خود را راننده آمبولانس بیمارستان نصر معرفی می‌کند و مسئول انتقال قربانی‌های حمله شیمیایی اسرائیل بوده چنین می‌گوید: «گاز خیلی خطرناکی است. نوعی از گاز که قبلاً آن را ندیده بودم... دود سیاهی داشت، بو و هیچ چیز دیگر نداشت. شباهتی به گاز اشک‌آورهای معمولی نداشت. من سه روز افرادی که با این گاز مسموم شده بودند را انتقال می‌دادم.» |
کانیستر شلیک گازهای سمی توسط اسرائیل
نیروهای اسرائیلی در 18 فوریه سال 2001 بار دیگر از گازهای سمی استفاده کردند. بسیاری از زنان و کودکان بر اثر استنشاق این گازها به خفگی، گرفتگی‌های عضلانی و تشنج مبتلا شدند.
238 شهروند فلسطینی از استنشاق این گازها مسموم شدند. وزارت بهداشت فلسطین گزارش داد 55 کودک فلسطینی در معرف این گازهای سمی قرار گرفتند.
در دوم مارس سال 2001 باز هم از این گازها، این بار در روستای «البیره» در نوار غزه استفاده کرد. در این حمله نیز شمار زیادی مجروح شدند.
|
| |
| یک زن 23 ساله که در معرض این گازهای سمی قرار گرفته می‌گوید: «یک دود سیاه دیدم... آن لحظه چیزی را حس نکردم... بعد از 15 دقیقه بالا آوردم. به بیمارستانی در خیابان سیزدهم رفتم و آنجا منتظر ماندم. اگر بلند می‌شدم زمین می‌خوردئم. حتی الان هم در سینه‌ام احساس سنگینی می‌کنم و سرفه می‌کنم.» |
استفاده از گازهای سمی در سال 2003
در اکتبر سال 2003 گزارش شد نیروهای اسرائیلی در شهر «رفح» در نوار غزه نارنجک‌های گازی شلیک کرده‌اند. مقامات پزشکی از مردم خواستند به هر قیمتی شده از این حمله‌های گازی فرار کنند، چرا که این گازها علاوه بر ایجاد مشکلات تنفسی دستگاه عصبی را نیز دچار مشکل می‌کند.
حمله‌های شیمیایی سال 2004
در 10 ژوئن سال 2004 ارتش اسرائیل از نوعی گاز در شهر الزاویه در شمال کرانه باختری اعصاب استفاده کرد که به روایت یکی از فعالان فلسطینی به نام «گاش شالوم» نوع جدید و ناشناخته‌ای از گاز اعصاب بود.
به گفته وی، شلیک این نارنجک‌ها با دودو سیاهی همراه بود و قربانیانی که آن را استنشاق کرده بودند با عوارضی مانند از دست دادن هشیاری، تب زیاد، گرفتگی شدید عضلانی مواجه می‌شد.
این روایت‌های اولیه باعث شد واحدهای پزشکی شهر الزاویه که بیش از صد نفر از قربانیان این گازها را درمان می‌کردند اعلام کردند گازهای استفاده شده به هیچ عنوان گاز اشک‌آور نبوده و نوعی گاز اعصاب بوده است.
عوارض کسانی که این گازها را استنشاق کرده بودند مواردی چون از دست دادن هشیاری، بی‌خوابی، از دست رفتن موقت حافظه و گرفتگی عضلات را شامل می‌شد.
طبق آنچه در فیلم نوار غزه ساخته جیمز لانگلی آمده شاهدان عینی گفته‌اند سربازان اسرائیلی اصرار داشته‌اند محفظه‌های حاوی این گازها را جمع‌آوری کنند.
در همین سال شبکه خبری الجزیره گزارش داد یک استاد شیمی به نام عاونی خطیب از دانشگاه هبرون گفته است که برخی از عوارض شیمیایی یافت شده در برخی از ساکنان شهر الزاویه ممکن است به خاطر استفاده از یک ماده شیمیایی باشد که ویژگیهایی بین گاز اشک‌آور طبیعی و سلاح شیمیایی دارند.
