«درست یا غلط، خوب یا بد، باشگاه استقلال مهدی قائدی را به الاهلی امارات فروخت و در ازای آن کسب درآمد کرد. درباره این که باشگاه اماراتی چه مبلغی بابت رضایت‌نامه قائدی پرداخته به طور شفاف اطلاع‌رسانی نشده است اما گویا پای عددی نزدیک به یک میلیون دلار در میان است.
خود استقلالی‌ها در بیانیه رسمی‌شان فروش قائدی را گران‌قیمت‌ترین انتقال تاریخ فوتبال ایران دانستند اما گروه زیادی از ناظران یادآوری کردند که این طور نیست و مثلا ترانسفر مهدی مهدوی‌کیا از پرسپولیس به بوخوم و بعد هم هامبورگ آلمان، سود بسیار بیشتری نصیب سرخ‌ها کرده است. در هر صورت اما داستان قائدی، یک بار دیگر پرونده پر از حسرت انتقال‌های رایگان در فوتبال ایران را باز کرد.
استقلال در این سال‌ها از انتقال امثال قائدی و اللهیار صیادمنش مبالغ چشم‌گیری به دست آورده اما آنها هم ستاره‌های زیادی را به شکل رایگان از دست داده‌اند. به عنوان مثال فقط کافی است این دو مدل رفتاری را با هم مقایسه کنید. الاهلی امارات یک بار بابت کسب رضایت‌نامه قائدی به استقلال پول داد و حالا با این بازیکن ۲۲ ساله قرارداد پنج‌ساله بسته است. این یعنی تا سال ۱۴۰۴ هر باشگاهی در دنیا خواهان جذب قائدی باشد باید یک پول درست و حسابی به الاهلی بپردازد. در نقطه مقابل استقلال هم فصل گذشته ۲۰۰ هزار دلار بابت رضایت‌نامه محمد نادری به باشگاه کورتریک بلژیک پرداخت کرد. البته مدیران باشگاه می‌گفتند خود نادری این پول را از جیبش پرداخته اما هواداران فوتبال در ایران آن قدر هم «ساده» نیستند و چنین افسانه‌هایی را باور نمی‌کنند. بعد با بازیکنی که این قدر سخت و گران به دست آمده بود، قرارداد بسیار ساده و کوتاه‌مدتی بسته شد که حالا هم منقضی شده و نادری مفت و مجانی راهی لیگ ترکیه شده است. مقایسه این دو مورد به وضوح نشان از کاستی‌های مدیریتی شدید در فوتبال ایران دارد. تازه یادتان باشد در این مورد داریم فوتبال ایران را با امارات مقایسه می‌کنیم؛ نه یک لیگ حرفه‌ای و پیشرفته!
نمونه بدتر این شرایط در پرسپولیس قابل مشاهده است. در طول سال‌های پرافتخار سرخ‌پوشان، بازیکنان زیادی از این تیم جدا شده و به باشگاه‌های دیگر پیوستند اما فقط مبلغ مختصری بابت انتقال مهدی طارمی به الغرافه قطر نصیب سرخ‌ها شد. بقیه بازیکنان مفت و مجانی رفتند. حتی ستاره جوانی مثل صادق محرمی هم که در پرسپولیس چهره شد و برانکو ادعا می‌کرد قیمت او در آینده به بالای ۱۰ میلیون یورو خواهد رسید، به شکل رایگان به دیناموزاگرب کرواسی منتقل شد؛ بدون این که حتی یک دلار گیر قرمزها بیاید. وحید امیری مفت رفت و برگشت. فرشاد احمدزاده و سروش رفیعی هم همین‌طور. از ناحیه انتقال علی علیپور، محمدحسین کنعانی‌زادگان و شجاع خلیل‌زاده هم یک پاپاسی گیر باشگاه نیامد. در نتیجه تعجبی ندارد که بشار رسن و احمد نوراللهی هم به همین شکل جدا شده باشند.
در دنیای امروز فوتبال مطلقا قابل باور نیست که بهترین ستارگان یک تیم در طول چند سال کوچ کنند و باشگاه هیچ درآمدی از این محل نداشته باشد. اینها «جوک» است. در دنیا به باشگاه‌هایی که توان درآمدزایی از بازیکنان مهم خود را نداشته باشند، بلندبلند می‌خندند. به نظر می‌رسد ریشه اصلی این بحران در فوتبال ایران، عقد قراردادهای کوتاه‌مدت و اغلب یک‌ساله با بازیکنان است. اگر هم قرارداد بلندمدت‌تری بسته شود، بازیکنان بند جدایی رایگان در صورت دریافت پیشنهاد خارجی در آن می‌گنجانند. وقتی معاهده همکاری تماما به سود بازیکنان پرافاده منعقد می‌شود و باشگاه خودش را در همان روز اول خلع سلاح می‌کند، طبیعی است که کسب درآمد از انتقال بازیکنان تبدیل به رویای بزرگ و دست‌نیافتنی شود.»
دنیای اقتصاد
