رسول بهروش، روزنامه‌نگار، در یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: «آیا آن چه پنجشنبه‌شب در بازی حذفی با استقلال دیدیم، بدترین نمایش پرسپولیس بود؟ احتمالا جواب سؤال مثبت است. دست کم در این سال‌ها به‌سختی می‌توان مسابقه‌ای را به یاد آورد که سرخپوشان در آن این همه دست‌وپابسته، ضعیف و بی‌برنامه کار کرده باشند. از تیمی حرف می‌زنیم که غیر از ضربه سر عیسی آل‌کثیر به تیر دروازه، حتی یک موقعیت گل هم نداشت. موقعیت؟ پرسپولیس در این بازی حتی یک کرنر هم کسب نکرد. آنها درست مثل پارسال در جام حذفی در برابر استقلال شکست خوردند و البته که باخت به فرهاد مجیدی از هر چیز دیگری برای هواداران این تیم دردناک‌تر است. در این میان بی‌گمان سهم یحیی گل‌محمدی در ثبت چنین شکستی قابل توجه بوده است.
جز یحیی همه می‌دانستند که محصورکردن وحید امیری در پست دفاع چپ، یک اشتباه دوجانبه است. از یک‌سو او تجارب دفاعی کافی را در این زمینه ندارد و حتی اوایل داربی قبلی روی مهدی قائدی مرتکب خطای پنالتی شد؛ هرچند خوش‌شانس بود و داور آن پنالتی را اعلام نکرد. از سوی دیگر اما دورکردن امیری از فاز تهاجمی هم کفران یک نعمت بزرگ است. او بی‌وقفه می‌دود، فشار می‌آورد، پرس می‌کند و به خاطر تجربه بالاترش در این منطقه استعداد گلزنی یا گلسازی دارد. یحیی اما همه این معادلات را نادیده گرفت و یک دفاع چپ استاندارد مثل سعید آقایی را نیمکت‌نشین کرد تا امیری دفاع چپ باشد. پرسپولیس زمان زیادی را به این شکل تلف کرد. اواخر بازی که وحید آزاد شد، بلافاصله تنها حمله مهم تیم و ضربه سر عیسی به تیر دروازه را پایه‌گذاری کرد، اما دیگر دیر شده بود.
جز یحیی همه می‌دانستند که مهدی عبدی نمی‌توانست انتخاب خوبی برای زدن پنالتی، مخصوصا پنالتی آخر باشد. او برای پذیرفتن چنین ماموریتی کمی جوان است؛ به‌ویژه وقتی امثال احمد نوراللهی یا وحید امیری هنوز پنالتی نزده‌اند. هنوز یک هفته نمی‌گذرد از زمانی که همه انگلستان با خشم به گرت ساوت‌گیت حمله کردند و پرسیدند چرا پنالتی پنجم انگلستان را به بوکایو ساکای ۱۹ساله داده است. بعد در چنین شرایطی عین این اشتباه از سوی سرمربی پرسپولیس در داربی تکرار می‌شود. به احتمال زیاد، شمایی که این مطلب را می‌خوانید هم هنگامی که عبدی توپ را برداشت و به سمت دروازه حرکت کرد، ترس را در صورت او حس کرده بودید. همه می‌دانستند این توپ گل نخواهد شد، جز یحیی که معلوم نیست چنین ماموریت سنگینی را چطور به عبدی محول کرد.
جز یحیی همه می‌دانستند که کشیده‌شدن این مسابقه به ضربات پنالتی به خیر و صلاح پرسپولیس نیست. سرخ‌ها فصل گذشته در بازی نیمه‌نهایی حذفی در برابر همین استقلال تاوان سنگینی در ضربات پنالتی دادند. به علاوه وقتی تیمی درون زمین ابزار بهتری برای پیروزی دارد، حتما باید از آن سود ببرد. پرسپولیس با این همه مهره، با این همه تجربه و با ۸ امتیاز فاصله در جدول لیگ باید تمام تلاشش را می‌کرد کار را در طول ۹۰ دقیقه به پایان برساند اما اتفاقی که افتاد دقیقا برعکس بود. پرسپولیس طوری بازی می‌کرد که انگار به پنالتی راغب‌تر است. آنها با حفظ توپ بیخودی، با ایجاد سکون و وقفه در بازی و حتی وقت تلف‌کردن‌های عجیب حامد لک دنبال سوت پایان فغانی بودند و البته که این استراتژی کاملا اشتباه بود.
جز یحیی همه می‌دانستند که ۲ بار پیاپی نمی‌شود ترسید و برد. پرسپولیس در داربی برگشت لیگی هم هیچ نمایش خوبی نداشت و تنها روی یک موقعیت به گل رسید. آنها خوش‌شانس بودند که علی شجاعی ضربه بازیکنان استقلال را از روی خط بیرون کشید. با این حال قرار نیست همیشه بترسید، همیشه بد بازی کنید و همیشه ببرید. حکایت این بازی دوم اما فرق داشت و به تلخی پایان یافت.
جز یحیی همه می‌دانستند که درگیرشدن سرمربی پرسپولیس در این همه حاشیه و جنجال اضافی عاقبت خوبی ندارد. نمی‌شود همزمان با صد جا جنگید و در کورس قهرمانی برای ۲ جام هم باقی ماند. سیاهه اشتباهات صداوسیما یک طومار بلندبالاست اما در شأن سرمربی پرسپولیس نیست که به اظهار نظر فلان مجری تلویزیونی در فلان برنامه مهجور پیله کند و دعوای الکی راه بیندازد. همین فن‌پیج‌هایی هم که پای این جدل‌ها و تحریم‌ها «هورا» می‌کشند، در صورت ناکامی به نخستین معترض شما تبدیل خواهند شد. کاش لااقل گل‌محمدی درس گرفته باشد و با پرهیز از حواشی، تمام و کمال روی ۳ بازی پایانی لیگ تمرکز کند. فرهنگ سکوت و آرامش، آخرین میراث معنوی برانکو برای پرسپولیس بود و البته که حفظ آن اصلا ساده نیست.»
شکست دربی، هشداری برای مینیمالیسم پرسپولیس
آرمن ساروخانیان، روزنامه‌نگار، هم در سرمقاله ایران ورزشی نوشت: «سرنوشت کم‌حادثه‌ترین داربی سال‌های اخیر را ضربات پنالتی تعیین کرد و استقلال مثل فصل قبل در این آزمون دقت و اضطراب از رقیبش بهتر بود. البته اتفاقات هم در تعیین سرنوشت ضربات پنالتی تأثیر زیادی دارند و ممکن بود تقدیر این بار به پرسپولیس لبخند بزند. با این حال حتی برد هم نمی‌توانست عاملی برای فراموشی فوتبال محتاطانه تیم گل‌محمدی باشد. آماری که در پایان بازی منتشر شد هم این نکته را تایید کرد. پرسپولیس در جریان ۱۲۰ دقیقه حتی یک ضربه به چارچوب دروازه حریف نداشت!
احتیاط بخش مشترک استراتژی دو تیم برای این بازی حذفی و حساس بود ولی پرسپولیس در این خصوصیت جلوتر از رقیبش بود و در هیچ بخشی از بازی حاضر نشد با نفرات زیاد به دروازه حریف حمله کند. پیش از بازی گفته می‌شد که هرچند اولویت برای پرسپولیس قهرمانی لیگ است ولی حاضر نیست از جام حذفی هم بگذرد. با این حال جریان بازی نشان داد که استقلال مطابق پیش‌بینی انگیزه بیشتری برای برد دارد و هرچه از زمان بازی گذشت، میل به تهاجم در این تیم هم بیشتر شد.
استقلال مثل بازی با سایپا با چیدمان ۱-۲-۴-۳ شروع کرد ولی این آرایش مدرن در نیمه اول جواب نداد تا این تیم به ۲-۵-۳ قبلی برگردد. با چسبیدن قائدی به آخرین مدافع حریف، استقلال خطرناک‌تر شد و در نیمه دوم توانست چند فرصت خطرناک بسازد. در همین دقایق مشخص شد که تصمیم کادر فنی پرسپولیس برای استفاده از فرجی به جای حسینی در قلب دفاع درست بوده و این مدافع در مقابله با سرعت قائدی موفق بود.
راهکار دوم مجیدی برای بازکردن گره بازی ورود مرادی به جای نادری پراشتباه در پیستون چپ بود. مرادی نسبت به نادری بازیکن تهاجمی‌تری است و به همان اندازه در کارهای دفاعی ضعیف‌تر ولی کادر فنی استقلال به این ریسک تن داد و نتیجه‌اش راه افتادن سمت چپ این تیم و چند نفوذ خطرناک بود.
پرسپولیس اما در این دقایق همچنان ترجیح می‌داد که ساختار دفاعی‌اش را به هم نزند و فضای جدیدی به حریف ندهد. تعویض‌های نیمه دوم پرسپولیس هم تنها جایگزینی بازیکنان هم‌پست بود و دو مهاجم تازه‌نفس جای دو مهاجم اصلی را گرفتند. در وقت اضافه هم به نظر می‌رسید که استقلال میل بیشتری برای گل‌زدن دارد؛ در حالی که پرسپولیس بیشتر منتظر اشتباه حریف نشسته بود. این اشتباه سرانجام در شروع وقت اضافه اول اتفاق افتاد که به جدی‌ترین فرصت پرسپولیس ختم شد. در صحنه‌ای که ضربه سر آل کثیر به تیر دروازه استقلال خورد، دانشگر علاوه بر پر کردن آفساید، مهاجم حریف را هم گم کرد و چیزی نمانده بود که دروازه حسینی باز شود.
این مشابه همان ترفندی است که به پرسپولیس کمک کرد در بازی برگشت داربی استقلال را شکست دهد. در آن بازی هم مظاهری روز شلوغی نداشت ولی یک لحظه غفلت خط دفاع استقلال به مغانلو فرصت شوت داد و آل کثیر توپ ریباند را وارد دروازه کرد.
با نزدیک‌شدن به پایان فصل علاقه به فوتبال مینیمالیستی را هر چه بیشتر در پرسپولیس می‌بینیم. این تیم با وجود ابزار تهاجمی مناسبی که در اختیار دارد، ترجیح می‌دهد با نفرات زیاد حمله نکند و تن به ریسک ندهد. پرسپولیس بیشتر منتظر اشتباه حریف می‌نشیند تا حریف را وادار به اشتباه کند. پرسپولیس با همین فوتبال اقتصادی توانسته در صدر جدول لیگ باقی بماند ولی آمار تهاجمی ضعیف برابر استقلال و شکست در داربی هشداری برای کادر فنی این تیم در آستانه سه هفته پایانی حساس لیگ است که همیشه نمی‌توان به امید اشتباه حریف نشست.
گل‌محمدی تا سه‌شنبه فرصت دارد که با بررسی دوباره داربی دلایل افت تیمش در فاز تهاجمی را بررسی کند. او می‌تواند برای سه بازی آخر به همین سبک بازی وفادار بماند ولی سرمربی پرسپولیس خوب می‌داند که تکرار سناریوی داربی در یکی از این بازی‌ها ممکن است به قیمت از دست رفتن قهرمانی لیگ تمام شود.»
