یک مطالعه جدید در دانشگاه کالیفرنیا، نشان می‌دهد که پیش گیرنده های شعله‌ای تقریباً در همه خانواده‌های آمریکایی باعث شده اند تا موش‌ها فرزندان مبتلا به دیابت به دنیا آورند.
این پیش گیرنده‌های شعله‌ای موسوم به «اتر‌های دی فنیل پلی برومین» (PBDE) با دیابت در بزرگسالان مرتبط هستند. همینطور دیابت در موش‌هایی که فقط از طریق مادران در معرض این ماده شیمیایی هستند نیز با این پیش گیرنده ها مرتبط است.
«النا کوزلووا»، نویسنده اصلی این مطالعه و دانشجوی دکترای علوم اعصاب در دانشگاه کالیفرنیا گفت: موش‌ها «اتر‌های دی فنیل پلی برومین» را از مادران خود در دوره جنینی و در کودکی نیز از طریق شیر مادر دریافت می‌کنند. بچه موش‌ها به طور قابل توجهی در بزرگسالی و پس از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض این ماده شیمیایی، به دیابت مبتلا شدند.
اتر‌های دی فنیل پلی برومین، مواد شیمیایی رایج خانگی هستند که برای جلوگیری از آتش سوزی به مبلمان، اثاثیه و لوازم الکترونیکی افزوده می‌شوند. آن‌ها در هوایی که مردم در خانه‌ها، اتومبیل‌ها و هواپیما‌ها تنفس می‌کنند آزاد می‌شوند، زیرا پیوند‌های شیمیایی آن‌ها با سطوح ضعیف است.
دکتر «مارگاریتا کوراس کولازو»، متخصص مغز و اعصاب دانشگاه کالیفرنیا گفت PBDEها در همه جای خانه موجود هستند. اجتناب کامل از آن‌ها غیرممکن است.
با توجه به ارتباط قبلی این مواد با دیابت در مردان و زنان بزرگسال و زنان باردار، دکتر کوراس کولازو و تیم او می‌خواستند بفهمند که آیا این مواد شیمیایی می‌توانند اثرات مضر بر روی نوزادان مادران در معرض PBDE داشته باشند. اما چنین آزمایش‌هایی فقط بر روی موش‌ها قابل انجام است.
دیابت باعث بالا رفتن سطح قند خون می‌شود. پانکراس پس از غذا، انسولین آزاد می‌کند، هورمونی که به سلول‌ها کمک می‌کند تا از قند گلوکز در غذا استفاده کنند و هنگامی که سلول‌ها در برابر انسولین مقاوم هستند، به طور مطلوب عمل نمی‌کنند و حتی در صورت عدم خوردن غذا، سطح قند خون بالا می‌ماند.
دیابت
سطح بالای گلوکز به صورت مزمن می‌تواند به چشم، کلیه، قلب و اعصاب آسیب برساند و سلامتی را تهدید کند.
کوراس کولازو گفت: این مطالعه بی نظیر است، زیرا ما موش‌های مادر و بچه موش‌های نر را از نظر تمام خصوصیات دیابت در انسان مورد آزمایش قرار دادیم. این نوع آزمایش قبلاً به ویژه بر روی بچه موش‌های ماده انجام نشده بود.
محققان، PBDE را به موش‌های مادر بر اساس پایین‌ترین سطح در مقایسه با میزان قرار گرفتن در معرض محیط زیست انسان در دوران بارداری و شیردهی، تجویز کردند.
همه بچه موش‌ها از عدم تحمل گلوکز، سطح بالای گلوکز ناشتا، حساسیت به انسولین وسطح انسولین خون پایین رنج می‌برند که همگی از ویژگی‌های بارز دیابت هستند. علاوه بر این، محققان دریافتند که بچه موش‌ها سطح بالایی از سیستم کانابینوئید درون زا در کبد دارند که همان مولکول‌های مرتبط با اشتها، متابولیسم و چاقی هستند؛ و اگرچه برخی از موش‌های مادر تحمل گلوکز را نداشتند، اما آن‌ها به میزان بچه هایشان تحت تأثیر قرار نگرفتند.
کوراس کولازو گفت: یافته‌های ما نشان می‌دهد که مواد شیمیایی موجود در محیط مانند PBDE از مادر به فرزندان منتقل می‌شوند و قرار گرفتن در معرض این مواد در اوایل دوره رشد برای سلامتی مضر است.
تیم تحقیق معتقد است که برای تعیین عواقب طولانی مدت قرار گرفتن در معرض PBDE به مطالعات طولی در آینده نیاز است.بیشتر بخوانید
وراس کولازو گفت: ما باید بدانیم که آیا بچه موش‌هایی که پیش از تولد و پس از آن در معرض PBDE قرار گرفتند، آیا در بزرگسالی نیز به دیابت مبتلا می‌شوند؟
در همین حال، راس کولازو به مردم توصیه می‌کند با انجام اقداماتی مانند شستن دست قبل از غذا خوردن، جاروبرقی مکرر و خرید مبلمان و سایر محصولات فاقد اتر‌های دی فنیل پلی برومین، خود را خیلی در معرض این مواد قرار ندهند.
او همچنین امیدوار است مادران باردار از مواد شیمیایی پنهان محیطی که می‌توانند جنین، نوزادان و شیر مادر را تحت تأثیر قرار دهند، آگاهی کافی داشته باشند.
این محقق توضیح داد: ما معتقدیم که بهره نوزادان از شیر مادر بسیار بیشتر از خطرات انتقال PBDE است و به کاهش دوره شیرخوارگی طبیعی توصیه نمی‌کنند، اما باید از شیر مادر و بدن‌هایمان در برابر مواد شیمیایی مضر و کشنده محافظت کنیم.
باشگاه خبرنگاران جوان
