استقلال تیمی که میلیون‌ها هوادار دارد و پرافتخارترین تیم ایران در آسیاست، این روزها بدترین حال ممکن را دارد. نه مدیرعاملی، نه هیات مدیره تاثیرگذاری، نه سرمربی برای فصل آینده و نه بازیکنانی که خیالشان برای آینده راحت باشد.
استقلال فرزند وزارت ورزش است اما معاون این وزارتخانه پس از چند ساعت حضور شبانه در این باشگاه از اینکه بخواهد صراحتاً از تعیین تکلیف باشگاه توسط وزارت ورزش دفاع کند طفره می‌رود و تصمیم‌گیری را به گردن هیات مدیره می‌اندازد. هیات مدیره‌ای که هر کدام یک نظر دارند و دنبال گزینه خودشان برای سرمربیگری هستند.
هیات مدیره‌ای که نه توان اداره باشگاه را دارد و نه توان انتخاب سرمربی را. آنها بیشتر دنبال منافع خودشان هستند تا استقلال. چرا که اگر همه یک نظر داشتند و به استقلال فکر می‌کردند تا امروز سرمربی و مدیرعامل را انتخاب کرده بودند و تکلیف بازیکنان برای فصل آینده را هم مشخص کرده بودند تا هواداران این تیم خون به جگر نشوند.
پرسش در مورد تیم پرطرفدار تهرانی پس از اتفاقات روزها و هفته‌های اخیر این است که: «چه کسی برای استقلال تصمیم می‌گیرد؟» وزارت ورزش؟ هیات مدیره؟ سرپرست مدیرعاملی؟ بازیکنان؟ سرمربیان قبلی و هواداران تیفوسی‌شان یا …؟
آنچه در روزهای اخیر دیده شد هرج و مرج در تصمیم‌گیری بود. هیات مدیره در یک نقطه تهران جلسه می‌گذارد و سرپرست مدیرعاملی و معاون وزیر در نقطه دیگر. بازیکنان چند دسته می‌شوند و برای انتخاب گزینه خودشان به عنوان سرمربی رایزنی می‌کنند و برخی اعضای هیات مدیره هم دنبال سرمربی خودشان هستند!
وزیر ورزش پیشکسوتان را گلچین می‌کند تا در وزارتخانه‌اش جلسه بگذارند و تصمیم به تشکیل کمیته فنی بگیرند! برخی معاونان و نزدیکانش دنبال سرمربی کردن فلان دوست‌شان هستند و یک عضو هیات مدیره دنبال مجیدی است و یک نفر دنبال فکری و یک عضو دنبال نکونام و یک نفر دنبال الکس نوری!
مگر می‌شود در باشگاه بزرگی مثل استقلال با عمری ۷۵ ساله این همه بی ثباتی باشد؟ مگر می‌شود خواست و انتظار هواداران را به بازی گرفت و هر کسی ساز خودش را بزند و دنبال رسیدن به منافع خودش و دوستانش باشد؟ واقعاً چه کسی باید برای استقلال تصمیم بگیرد؟
همه می‌دانند که تعیین کننده‌ترین نظر در تصمیم‌گیری برای باشگاه استقلال وزیر ورزش است چرا که رئیس مجمع این باشگاه و مالک این تیم است. اما هم خودش و هم معاونش از زیر بار این مسئولیت شانه خالی می‌کنند و توپ را به زمین پیشکسوتان و هیات مدیره می‌اندازند اما وقتی هیات مدیره روی یک گزینه به جمع بندی می‌رسد ناگهان بازی با برگزاری یک جلسه در وزارت ورزش عوض می‌شود!
اینکه وزارت ورزش اصرار داشته باشد بگوید نقشی در تصمیم‌گیری برای انتخاب سرمربی و سایر عوامل باشگاه استقلال ندارد، از سوی هیچ علاقمند به فوتبالی پذیرفتنی نیست چرا که همه می‌دانند تصمیم آخر باید به تایید وزیر ورزش برسد. با این شرایط چرا مسعود سطانی فر و همکارانش این جسارت را ندارند که تصمیم نهایی را شفاف و واضح بگیرند و پای تصمیم شان هم بایستند؟
شاید از تبعات آن هراس دارند و نمی‌خواهند در صورت رقم خوردن ناکامی‌های احتمالی مسئولیتی متوجه وزارت ورزش باشد. اما مگر می‌شود وزارتی که مالک استقلال است در تصمیم‌گیری و انتخاب مدیرعامل و سرمربی آن مسئولیت نپذیرد؟ مگر می‌شود پدری فرزندش را در خیابان رها کند و حاضر به قبول مسئولیتش نباشد؟
تا شروع رقابت‌های لیگ برتر کمتر از یک ماه دیگر زمان باقی است اما استقلال که باید یکی از مدعیان قهرمانی در این مسابقات باشد نه مدیرعامل دارد، نه سرمربی دارد و نه تکلیف خیلی از بازیکنانش مشخص است. با این شرایط چطور از هواداران استقلال انتظار دارند ذهنیت حمایت از تیم دیگری را برای خود ایجاد نکنند؟
مهر
