همیشه وقتی صحبت از شهرهای شمالی کشور به خصوص گیلان می شود آدم به یاد
محصولاتی مانند چای وبرنج می افتد. محصولاتی که نه تنها کاشت و برداشت
آنها درآمد زیادی را نصیب اهالی این شهرها میکند بلکه یکی از اسباب اشتغال
در این مناطق نیز محسبوب می شود اما در این میان چای و برنج دو قصه ی
کاملا مجزا از یکدیگر دارند به نحوی که برنج ایرانی از برنج خارجی هم گران
تر است و هم مرغوب تر! وهم طرفدار بیبشتری دارد اما بالعکس آن چای ایرانی
ظاهرا طرفدارچندانی ندارد وقیمتش هم به مراتب از مشابه خارجی اش کمتر
است.
ایرج هوسمی رئیس اتحادیه چایکاران کشور در گفت و گو با تراز باغات چایکاری
را در حال متروکه شدن و این صنعت را در شرف تعطیلی می داند واز سوی دیگر
امسال نسبت به سال گذشته شاهد افزایش صد در صدی قیمت چای در کشور بوده ایم
اما به راستی چرا چای ایرانی به رغم قیمت پایین ترش نسبت به چای خارجی
نتوانسته است جایی در بین ایرانیان باز کند و دلایل گرایش ما به چای های
خارجی چیست؟ به نظرم می‌رسد ذائقه ایرانیان تغییر کرده است. عده ای
معتقدند عرضه چای اسانس دار خارجی ذائقه مردم را عوض کرده است و این یکی
از دلایل دور ماندن چای سالم ایرانی از بازار مصرف است.
اکثر چای های ایرانی عاری از مواد شیمیایی تولید می شوند و محصولی ارگانیک
و بدون سم و ضرر می باشند اما در عوض چای های خارجی با اضافه کردن مواد
اسانس دار و شیمیایی توانسته اند جای خود را در بازار داخل ایران باز کنند
وباعث شود روز به روز از تولید و صادرات چای ایرانی کاسته شود.
این در حالی است که برای مثال در چای های ایرانی قیمت هرکیلو چای سیاه
ممتاز زرین ۱۵ هزار تومان، هر کیلو چای سیاه ممتاز ۱۲ هزار تومان و هرکیلو
چای سبز بهاره حدود ۹ هزار تومان می باشد.
اما هر کیلوگرم چای خارجی که عموما طعم دار و دارای بسته بندی های نسبتا
مناسبی می باشند حدود ۴۰ هزار تومان در هر کیلو به طور میانگین می باشد.
در واقع با یک حساب سر انگشتی می توان متوجه شد هر کیلو چای خارجی ۴ تا ۵
برابر چای ایرانی قیمت دارد در حالی که نه تنها هیچ مزیتی نسبت به چای
ایرانی ندارد بلکه به دلیل وجود مواد افزودنی ، اسانس ها و مواد شیمیایی
گاها برای سلامتی مضرر هم هستند.
