«بد، خیلی بد. تعارف را کنار بگذاریم. در دومین هفته از لیگ قهرمانان آسیا پرسپولیس و سپاهان هم بد بودند؛ خیلی بد. عرف است که رسانه‌ها بعد از چنین بازی‌هایی بنا به مصلحت ایرانی که همواره و در هر عرصه‌ای جای شفافیت و صراحت را می‌گیرد، باز هم دنبال تئوری توطئه بگردند. این که ما خیلی خوبیم و این شکست‌ها چیزی از ارزش‌های ما کم نمی‌کند.
پرسپولیس یحیی گل‌محمدی فعلاً جانِ بُردن ندارد. نه که نخواهد، می‌خواهد ولی برای پیروزی در تورنمنتی مثل لیگ قهرمانان آسیا بازیکنان باید بیش از این حریص باشند. آنها انگار اشباع شده‌اند. تیمی که می‌خواهد در چنین مبارزاتی پیروز شود نباید این همه ساده گل بخورد بلکه باید تیم‌های متوسط را شکست دهد، در غیر این صورت از مسابقات کنار گذاشته می‌شود.
فوتبال هیچ تضمینی ندارد و هنوز بازی‌های زیادی مانده است اما این پرسپولیس به نظر می‌رسد تمرکز بیشتری روی جام‌های داخلی گذاشته است. تیمی چنین نرم‌خو بعید است بتواند در آسیایی که دارد به مقصد بازیکنان باتجربه دنیا تبدیل می شود موفق شود. آنها انگار باور دارند که چه فایده‌ای دارد خودمان را خسته کنیم و از دور مقدماتی صعود کنیم وقتی تیم‌های بزرگ و پرستاره باز هم در مرحله حذفی، حذف‌مان می‌کنند!
به دو گلی که قرمزها مقابل الشارجه امارات خوردند یک بار دیگر نگاه کنید. خط دفاعی آهنین این تیم که در چند سال اخیر نفوذناپذیر بود به پنیر سوئیسی شباهت داشت. آشفتگی شجاع خلیل‌زاده که این روزها فقط در مصاحبه ها قدرتمند ظاهر می‌شود، سردرگمی محمد انصاری، دوندگی بی‌فایده مهدی شیری... با این سبک سودای قهرمانی آسیا را در سر دارند؟ تا این لحظه که این تیم انگار بیشتر از حفظ توپ و مالکیت لذت می‌برد. آنها مقابل الدوحیل هم همین کار را کردند اما امتیازات را به درصد مالکیت نمی‌دهند.
دو گل علی علیپور امیدوارکننده بود ولی این بازی اگر دو روز دیگر هم ادامه داشت و پرسپولیس گل می‌زد، باز هم گل می‌خورد. تعارف را کنار بگذاریم، مقابل بازیکنان خوب مثل منذر و کایو مدافعان ایرانی تسلیم و دستپاچه هستند. تساوی ۲-۲ در خانه حریفی متوسط شاید نتیجه بدی نباشد اما بر باد دادن امتیاز است، آن هم در گروهی که هر اتفاقی در آن ممکن است رخ بدهد. علیرضا بیرانوند جسمش اینجا و روحش در بلژیک است؟ «جونم بیرو» گفتن عادل فردوسی‌پور را مقایسه کنید با این دروازه‌بان سبزپوش که در چارچوب پرسپولیس عملکرد متوسطی دارد! قرمزها اگر می‌خواهند از این گروه صعود کنند باید پوست بیندازند. بازی آخر آنها مقابل التعاون عربستان است. تنها تیم شش امتیازی گروه!
اکرم عفیف، حسن الهیدوس و بغداد بونجاج. این سه فراتر از فوتبال آسیا بازی می‌کنند. دست کم در همکاری با هم و تصمیم‌های لحظه‌ای چشم‌نوازند. السد قطر برای امیر قلعه‌نویی که ۳۵ سال پیش یک سال برای این باشگاه توپ زد، سنگ تمام گذاشت، با او مثل یک ستاره برخورد کرد اما وقتی نوبت به مسابقه رسید بی‌رحمانه مزه شیرین پیروزی ۴-۰ مقابل العین را در کامش به زهر تبدیل کرد.
سپاهانی‌ها یک نیمه مقاومت جانانه در غیاب استنلی کی‌روش که با بدشناسی قبل از بازی مصدوم شد، را مدیون درخشش دروازه‌بانی به نام پیام نیازمند بودند اما نیمه دوم ورق برگشت. حرکات ترکیبی مثلث خطرناک السد کار سپاهان را تمام کرد. نتیجه نهایی ۳-۰ شد. نباید از این نتیجه گله‌مند باشیم. یک نتیجه واقعی که نشان‌دهنده کیفیت دو تیم دست کم در این مسابقه بود. ژاوی یک بارسلونای مدل خاورمیانه را در خدمت دارد. آنها روی زمین فوتبال بازی می‌کنند و نباید همه چیز را در گابی خلاصه کرد. فوتبال در قطر پیشرفت کرده است. افسانه‌های قدیمی از پیروزی‌های پرگل مقابل تیم‌های عربی را از یاد ببریم. آنها با شتاب به پیش می‌روند. می‌توانیم در یکی - دو مسابقه با چنگ و دندان شکست‌شان بدهیم اما نمی‌توانیم کیفیت‌شان را انکار کنیم. آنها این روزها «تیم» شده‌اند.
شکست استقلال مقابل الاهلی، شکست شهرخودرو مقابل پاختاکور، شکست سپاهان مقابل الاسد و تساوی پرسپولیس مقابل الشارجه یعنی کسب فقط یک امتیاز از ۱۲ امتیاز ممکن برای تیم‌های ایرانی. ما هنوز هم قدرت اول آسیاییم؟
همه این مسابقات خارج از ایران برگزار شد و داوری‌ها درخشان نبود اما باور کنیم که در هفته دوم بد بودیم، خیلی بد! با انکار واقعیت‌ها فقط به استقبال شکست‌های تازه می‌رویم.
احسان محمدی
عصر ایران
