کاظم فرج اللهی فعال کارگری در گفت وگو با ایران اکونومیست در این زمینه گفت : بازار کار در ایران به دلایل کاملا گریز پذیر ناشی از بلااستفاده ماندن ظرفیتهای تولید که می تواند اشتغالزا باشد شرایط خوبی ندارد. ما حتی در بخش توریسم و خدمات ظرفیتهای بدون استفاده ای داریم که روی زمین مانده و باعث بیکار ی مردم شده است. ما می توانستیم مانند کشورهای همسایه تولید کننده باشیم ونیروی مولد انسانی کشور را به کار گیریم. 8 سال جنگ وبعد آن 30 سال تحریم داشتیم اما تمام مشکلات به خاطر تحریم ها نیست.
وی ادامه داد: متاسفانه سیاستهای کلان جامعه به گونه ای است که سیاستهای داخلی را تحت تاثیر قرار داده و ظرفیتهای اشتغالزای کشور روی زمین مانده است. ما باید متکی به نیروی مولد وکارگران و مردم خود باشیم اما شرایط به گونه ای پیش رفته که کار برای نیروی کار ایرانی به خصوص در مناطق محروم و مرزی نیست. نباید همه چیز را گردن تحریم بیندازیم. در حال حاضر تولید و اشتغالزایی سودآور نیست و اقتصاد جامعه به صورتی است که سرمایه گذاران ترجیح می دهند سرمایه خود را به جای تولید در واردات صرف کنند که به صرفه تر است.
وی خاطرنشان کرد: این افراد با دور زدن قوانین گمرکی به راحتی کالا وارد می کنند و مدیران نیز پاسخگو نیستند که چرا سایر کشورها برای سرمایه گذاری اهمیت قایل هستند وتنها در ایران سرمایه گذاری به خصوص در تولید صرفه ندارد؟ چه به روز تولید وصنعت آمده که فعالیت تولیدی متوقف شده و مدیریت کلان جامعه باید پاسخ آن را بدهد.
این فعال کارگری با بیان این که چرا باید ظرفیتهای تولید متوقف شود و تجارت وقاچاق واردات افزایش یابد، افزود: اگر می خواهیم به در آمد نفت متکی نباشیم راه آن فقط توسعه تولید واشتغالزایی و تا بیکاری زیاد نشود.
وی تصریح کرد: اگر قرار است کارگر ایرانی به خاطر وضعیت نامناسب اقتصادی به عراق برود و کارگر سیاه شده و استثمار شود، چرا که تحت پوشش قانون وبیمه نیستد حرمت کارگر ایرانی چه می شود؟ یک زمانی کارگر افغانی به ایران می آمد و الان قضیه برعکس شده وما باید به عراق و افغانستان برویم و به خاطر ارزش پایین پول ملی انواع کار سخت را بدون هیچ حمایتی انجام دهیم.
