به گزارش ایسنا و به نقل از مارکا، آبل کابیرو، شهردار ویگو پس از این که صندلی‌های جدید ورزشگاه بالائیدوس باعث خشم هواداران سلتاویگو شد پیشنهاد داد که ظرفیت را کم کنند. صندلی‌های جدید فاصله کمی از هم دارند و تماشاگران نمی‌توانند به راحتی در آن جا بنشینند. دلیل دیگر برای مطرح شدن چنین پیشنهادی تغییر ظاهر ورزشگاه است. این قضیه تنها در اسپانیا رخ نداده است و در نقاط مختلف جهان دیده می‌شود. اشتباه‌ها در ساخت معبدهای فوتبال از آزار هواداران تا وقوع یک تراژدی را رقم زده است. در ادامه به برخی از این نقص‌ها اشاره می‌شود.
برخوردها در وایه‌کاس
ورزشگاه رایووایکانو در این رابطه عجیب است. این استادیوم در کنار یک ساختمان املاک قرار دارد که انتهای جنوب شرقی‌اش دیده نمی‌شود اما دیواری در آن جا خودنمایی می‌کند که مناسب تبلیغات است و کاملا چهره ورزشگاه را زشت کرده است. با این حال بزرگترین نقص در اوایل فصل ۱۹-۲۰۱۸ دیده شد. در جریان بازی سلتاویگو برابر سویا یک پسر بچه از روی یکی از خرده سنگ‌های که به خاطر ریزش یک دیواره ایجاد شده بود افتاد. خوشبختانه به کودک آسیب نرسید اما این مکان به خاطر پایان یافتن ساخت و ساز و البته برقراری امنیت برای چند هفته بسته شد.
جایگاه با فاصله ورزشگاه اکاتریمبورگ
انتخاب روسیه به عنوان میزبان جام جهانی گذشته (۲۰۱۸) جنجال برانگیخت. نه تنها به خاطر فوتبالی نبودن این کشور بلکه به خاطر کم بودن ورزشگاه‌های با ظرفیت بالا بود. روس‌ها برای بهتر کردن شرایط به ساخت ورزشگاه‌های جدید و نوساز کردن برخی از آنها پرداختند اما در رابطه با استادیوم اکاتریمبورگ همه چیز متفاوت بود. کمترین ظرفیت بنابر اعلام فیفا ۳۵ هزار نفر بود. این ورزشگاه ۲۵ هزار نفر ظرفیت داشت. روس‌ها یکی از بخش‌های انتهایی را باز کردند و یک جایگاه با فاصله ساختند تا ظرفیت لازم را به دست آورند. اتفاقی رخ نداد اما آن بهترین راه حل نبود.
سقف بالائیدوس
نخستین بار نیست که باشگاه سلتاویگو با ورزشگاهش به مشکل برخورده است. در فوریه ۲۰۱۷ یک شب قبل از دیدار برابر رئال مادرید بخشی از سقف استادیوم به دلیل باد شدید فرو ریخت. این اتفاق موجب شد که بازی لغو شود و یک اختلاف بین دو باشگاه به وجود آید. در هر صورت مهم‌تر از همه این بود که زمان حادثه ورزشگاه خالی بود و کسی آسیب ندید. این بازی که چند ماه بعد برگزار شد در شرایط سفیدپوشان در لالیگا اهمیت زیادی داشت.
صندلی‌هایی با چشم‌انداز بد
تصور کنید برای یک بلیت ۵۰ یورو هزینه می‌کنید و در صندلی می‌نشینید که نمی‌توانید زمین بازی را ببینید. این نوع ساخت بد در اغلب ورزشگاه‌های اروپا دیده می‌شود به خصوص در انگلیس و آلمان. ورزشگاه المپیک برلین، آنفیلد لیورپول، هانوفر آرن و لوفتوس رود کوئینز پارک رنجرز از جمله آنها هستند که یک دیوار یا ستون دید تماشاگران را می‌پوشاند و باید صندلی‌ها خالی بمانند.
ورزشگاه‌های ناتمام یا متروکه
گاهی اوقات ورزشگاه‌ها ناتمام می‌مانند یا ترک می‌شوند. این موضوع به دلیل ساخت بد اتفاق نمی‌افتد و تنها به خاطر پیش‌بینی بد اقتصادی است که هزینه فراتر از انتظار می‌شود و یا برنامه‌ای برای آینده وجود ندارد. یکی از آنها مستایا جدید است که این پروژه به منظور ساخت ورزشگاه جدید برای والنسیا با ظرفیت ۶۰ هزار نفر تشکیل شد. از سال ۲۰۰۷ شروع به ساخت این ورزشگاه شد اما یک دهه است که کار روی آن متوقف شده است و مشخص نیست چه زمانی از سر گرفته خواهد شد.
برخی از ورزشگاه‌ها به پایان می‌رسند اما چون پروژه مشخصی ندارند بدون استفاده می‌مانند. این در رابطه با ورزشگاه مارتوخا سویا صدق می‌کند. پس از میزبانی جام جهانی دوومیدانی ۱۹۹۹ خواسته شد یکی از تیم‌های سویا یا رئال بتیس به این ورزشگاه نقل و مکان کنند که با آن پیشنهاد مخالفت کردند. سپس این ورزشگاه میزبان برخی رقابت‌ها مانند دو فینال کوپا دل ری و یک لیگ اروپا شد اما استفاده از آن با گذشت زمان کاهش یافت تا این که در اواخر سال ۲۰۱۸ بسته شد.
جابجایی‌های غیر ضروری
ورزشگاه‌های جدیدی که اخیرا ساخته شدند برای هواداران اتفاقی دلپذیر محسوب می‌شود. استادیوم‌های واندا متروپولیتانوی اتلتیکو مادرید و تاتنهام جدید از جمله آنها هستند. با این حال تغییر خانه همیشه خوشایند هواداران نیست. در این رابطه می‌توان به اویه‌دو اشاره کرد که ورزشگاه جدیدش را در سال ۲۰۰۰ افتتاح کرد اما به خاطر بیرون از شهر بودن، دسترسی بد و پایین بودن دمایش با انتقادهای زیادی روبرو شد. ورزشگاه قناری بزرگ در سال ۲۰۰۳ نیز با انتقادهای مشابهی روبرو شد. همچنین از پیست دو نیز انتقاد شد چون فاصله تماشاگران را از زمین زیاد می‌کرد.
تراژدی هیسل
بدترین نقص زمانی بیش از همه خود را نشان می‌دهد که باعث یک اتفاق تلخ شود. در گذشته اغلب جایگاه‌ها صندلی‌های جداگانه نداشتند و این موضوع باعث می‌شد ورزشگاه‌ها با حجم جمعیت روبرو شوند و از کمترین فضاها استفاده شود. حتی گاهی بیش از ظرفیت، هواداران در ورزشگاه‌ها حاضر می‌شدند. این اتفاق باعث رقم خوردن حوادث زیادی در طول تاریخ شد اما هیچ‌یک مانند تراژدی هیسل در بروکسل نبود. این حادثه در فینال جام قهرمانان اروپا ۱۹۸۵ رخ داد. لیورپول و یوونتوس به دیدار نهایی راه یافته بودند. رفتارهای هولیگان‌های انگلیسی و استقبال زیاد از این بازی باعث شد جمعیت زیادی وارد ورزشگاه شوند و ده‌ها هوادار برابر فنس‌ها و دیوارها قرار گرفتند که فشار جمعیت جان آنان را گرفت. ۳۹ نفر درگذشتند و ۶۰۰ نفر زخمی شدند.
اتفاق باورنکردنی، تصمیم یوفا بود که اجازه داد بازی برگزار شود. این اتفاق باعث شد باشگاه‌های انگلیسی به دنبال گروه‌های آشوب طلب باشند و قوانین جایگاه‌ها و امنیت در ورزشگاه‌ها را تغییر دهند. به لطف چنین تصمیماتی دیگر این حوادث تلخ رخ نمی‌دهد.
