به گزارش باشگاه خبرنگاران، دانشمندان با ساخت نانولوله‌های مغناطیسی به دنبال تجزیه پلاستیک‌ها از اعماق اقیانوس‌ها هستند در واقع نانو لوله های مغناطیسیکوچکی ایجاد می‌کنند که می‌تواند پلاستیک را در اعماق اقیانوس تجزیه کند چراکه تعداد قطعات پلاستیکی در اقیانوس از ستاره‌های کهکشان راه شیری بیشتر است.
سالانه حداکثر ۱۴ میلیون تن پلاستیک وارد اقیانوس می‌شود که ۴۰ درصد آن یکبار مصرف بوده اند، به این معنی که در همان سال تولید شده و به اقیانوس‌ها رسیدند.
بیشتر پلاستیک‌ها هرگز به طور کامل تجزیه نمی‌شوند؛ آنها فقط در قطعات کوچکتر به نام میکروپلاستیک (۵ میلی متریا کوچکتر) قطعه قطعه می‌شوند.
البته پرداختن به این مشکل آلودگی پلاستیک نیاز به محدود کردن تولید پلاستیک دارد اما مبتکران هم در حال کشف راه‌های حذف پلاستیک و میکروپلاستیک‌های موجود در اقیانوس هستند.
در مطالعه جدیدی که در مجله Matter منتشر شده است، دانشمندان نوع جدیدی از فناوری نانو را توصیف می‌کنند که می‌تواند به آنها کمک کند تا «نانو لوله‌های مغناطیسی» برای تجزیه ریزگرد‌ها در اقیانوس، واکنش‌های شیمیایی ایجاد کنند؛ این فرآیند پلاستیک را به دی اکسید کربن و آب تبدیل می‌کند.
این نانولوله‌های میکروسکوپی از کربن ساخته شده‌اند و به شکل فنر رختخواب هستند که با نیتروژن و یک فلز مغناطیسی به نام منگنز پوشیده شده‌اند.
این دو ترکیب شیمیایی برای ایجاد مولکول‌های اکسیژن بسیار واکنش پذیر با آنها در تعامل هستند که به نوبه خود به میکروپلاستیک‌ها حمله می‌کنند.
دوان و تیم وی، نانو لوله‌ها را به نمونه‌های آب آلوده به آلاینده‌های میکروپلاستیک اضافه کردند و در مدت زمان ۸ ساعت کاهش ۳۰ تا ۵۰ درصدی ریزگرد‌ها را مشاهده کردند سپس دانشمندان به راحتی نانو این لوله‌ها را با استفاده از آهن‌ربا از آب برای استفاده مجدد بعدی حذف کردند.
«دوان» یکی از نویسندگان این تحقیق جدید گفت: اگرچه این روش هنوز در مراحل ابتدایی خود است، این مطالعه یک راه حل ممکن برای مقابله با یک مشکل جهانی ارائه می‌دهد.
«دوان» بیان کرد: آزمایش‌های بیشتری قبل از اینکه این فناوری بتواند آماده استفاده در تصفیه خانه‌های فاضلاب یا اقیانوس باشد مورد نیاز بوده که این از اهداف طولانی مدت آنهاست.
وی گفت: مطالعه فعلی ما هنوز در مقیاس آزمایشگاهی در مرحله اثبات مفهوم است.
مقادیر هشدار دهنده میکروپلاستیک در تعدادی از مکان‌های غیر منتظره، از جمله جزایر کم جمعیت در اقیانوس هند (جایی که دانشمندان ۴۱۴ میلیون قطعه زباله پیدا کردند) و همچنین در روده حیوانات ریز و درشت در بخش‌های اعماق اقیانوس آرام پیدا شده اند.
یک مطالعه در سال ۲۰۱۵ تخمین زد که بین ۱۵ تا ۵۱ تریلیون قطعه میکروپلاستیک در اقیانوس‌های جهان وجود دارد و وزن آن تا ۲۶۱۰۰۰ تن است.
میکروپلاستیک‌ها یک مشکل بزرگ برای زندگی دریایی است؛ مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۳ نشان داد که حیوانات دریایی می‌توانند مواد شیمیایی خطرناک بالقوه را با خوردن این پلاستیک‌ها جذب کنند و این می‌تواند آنها را با تشکیل تومور و مشکلات کبدی آزار دهد.
به گفته انستیتوی اسمیت سونیان، بیشتر ماهی‌ها و صدف‌هایی که مصرف می‌شود حاوی این میکروپلاستیک‌ها هستند.
تیم «دوان» تنها تیمی نیست که راه حل‌های بالقوه برای بحران پلاستیک را بررسی می‌کند.
بویان اسلات، یک کارآفرین ۲۴ ساله، شش سال پیش پروژه پاکسازی اقیانوس آرام را اجرا کرد این پروژه پس از انجام تلاش‌های اولیه در ماه ژوئن سال گذشته ناموفق اعلام شد.
همچنین فیون فریرای ۱۸ ساله از برندگان نمایشگاه علمی گوگل ۲۰۱۹، اهل ایرلند، با ترکیب روغن با یک ترکیب مغناطیسی به نام مگنتیت و افزودن آن محلول به آب، توانست با استفاده از آهن ربا‌ها حدود ۹۰ درصد میکروپلاستیک‌ها را در آب استخراج کند.
«دوان» گفت: در این مرحله، معتقدم که همه راه حل‌های ممکن باید مورد توجه قرار گیرند اما او افزود که هیچکدام از این نوآوری‌ها نباید بهانه‌ای برای ادامه روند تولید و استفاده از پلاستیک‌های یکبار مصرف تلقی شوند و پیشگیری همیشه بهترین راه حل است.
این مقاله توسط Business Insider منتشر شده است.
