برچسب ها
برودپیک نوردی با وام آتش نشانی!
مجتبی جراحی یکی از سه کوهنورد مفقود شده ایران در برودپیک هیمالیا که بارها جان کوهنوردان را نجات داده بود، این بار نتوانست جان خودش را نجات دهد. برادرش که او هم کوهنورد است در مورد مجتبی می‌گوید او که برای رفتن به این سفر از آتش نشانی وام هم گرفته بود به آرزویش رسید
احمد جراحی در گفت‌وگو با ایسنا، در مورد حادثه تلخ کوهنوردی، اظهار کرد:
راهی که این سه عزیز رفتند مسیر رسیدن به اوج بود و خودشان می دانستند که
چه راهی را انتخاب کرده‌اند. آنها به نزدیک‌ترین نقطه‌ای که آرزو داشتند
رسیدند و کاری را که برای آن هم قسم شده بودند انجام دادند. روح‌شان شاد
باد.
وی افزود: همان لحظه بلند شدن هواپیمای این سه نفر، خودم را برای خیلی چیزها آماده کرده بودم و اکنون هم از بابت خبری که شنیده‌ام غمگین و عزادار هستم، اما ناراحت نیستم. آنها راه مدنظرشان را رفتند و به آرزویشان رسیدند پس دلیلی برای ناراحتی وجود ندارد. آنها بچه‌های عاقل و بالغی بودند و نرفته بودند که خودشان را بکشند.
برادر مجتبی جراحی با اشاره به این که این سه نفر با صعود به برودپیک آن هم از مسیری جدید نام خود را ماندگار کردند و قابلیت فنی‌شان را ثابت کردند، یادآور شد: روش‌های صعود به قلل متفاوت است و یکی از سخت‌ترین آنها ایجاد مسیری جدید است که این سه نفر در این کار بزرگ موفق عمل کردند. سبک صعود آنها یک سبک حرفه‌ای بود. در کوهنوردی همیشه امکان خطر وجود دارد که این بار هم همان امکان این شرایط را ایجاد کرد.
وی ادامه داد: این کاری که "آیدین" ، " مجتبی" و "پویا" انجام دادند یک نوآوری در کوهنوردی بود. رفتن به برودپیک مثل رفتن به توچال نیست که هر کس بخواهد امروز تصمیم بگیرد و فردا راهی شود. وقتی می گویم نوآوری به این دلیل است که کوهنوردان ایران دیگر عادت کرده بودند مسیرهای نرمال را بروند و قلل را صعود کنند، اما این سه نفر خواستند از میان یخ و سنگ و برف یک مسیر نو را به نام ایران باز کنند. آنها می‌گفتند چرا ما باید مسیر دیگران را برویم و چرا نباید آنها مسیر ما را بیایند.
احمد جراحی یادآور شد: مسیری که این عزیزان رفتند خیلی ارزشمندتر از صعود به اورست است، آنها اگر می‌خواستند از مسیر نرمال به برودپیک بروند راحت این کار را می‌کردند، چرا که سه سال قبل انجام داده بودند. آنها کار سخت‌تر را انتخاب کردند و در نهایت هم این مساله پیش آمد. آنها جسارت و نوآوری را انتخاب کردند. یک کوهنورد اگر جسارت نداشته باشد باید از کوهنوردی خداحافظی کند و تنها طبیعت‌گرد باشد. کوهنورد باید جسور و زیرک باشد که این سه نفر بودند.
وی گفت: صعود به "برودپیک" از مسیر جدید را باشگاه "آرش" از سال 88 آغاز کرد و سه بار صعود صورت گرفت تا این مهم انجام شد. مجتبی در سال 90 هم در صعود به این مسیر عضو تیم بود و این مسیر را رفت و امسال دومین حضورش در برودپیک بود. پس می دانست که چه کار می‌کند.
احمد جراحی با تاکید بر این که برادرش مجتبی جراحی در داخل کشور صعودهای مهمی را در کارنامه داشت، گفت: او قابلیت فنی بالایی داشت و صعود به علم کوه، دماوند، الوند و کرکس را در فصل‌های مختلف انجام داده بود. او اکثر قلل البرز و زاگرس را فتح کرده بود.
وی افزود: برادرم یک آتش نشان بود و تمام مراحل امداد و نجات را می‌دانست. او بارها در کوهستان جان افراد را نجات داده بود و به خوبی می‌دانست که چطور در شرایط سخت و بحرانی به دیگران کمک کند. او فنون امداد در ارتفاع، امداد با لوازم خاص و کارهای مقدماتی پزشکی در ارتفاع را به خوبی می‌دانست. از لحاظ کوهنوردی مدارکش کامل بود.
این کوهنورد با اشاره به این که برادرش از 17 سالگی کوهنوردی‌اش را آغاز کرد، ادامه داد: در آن سال‌ها چند بار با هم به کوه رفتیم که دیدم این موضوع را خیلی دوست دارد. بنابراین پس از این که یکی، دو سال به صورت آماتور کوهنوردی کرد او را به یک گروه کوهنوردی حرفه‌ای معرفی کردم تا کارهایش را به صورت حرفه‌ای ادامه دهد.
احمد جراحی در پاسخ به این سوال که برادش "مجتبی جراحی" برای رفتن به برودپیک و انجام این صعود چه مقدار هزینه کرد، گفت: مبلغ دقیق این کار نمی‌دانم اما می‌دانم که در روزهای آخر یکی از اسپانسرهای این برنامه از حمایتش کنار کشید و تیم دچار مشکل شد. این تیم قبل از رفتن، استرس زیادی برای گرفتن اسپانسر و تامین هزینه داشت. البته یک اسپانسر داشتند و باشگاه آرش هم بخشی از هزینه‌ها را تقبل کرده بود، اما هزینه‌ها بسیار بالا بود، چرا که رفتن برای یک صعود ، یک مسافرت معمولی نیست و هزینه چند ماه اقامت ، تغذیه، ایاب و ذهاب و بقیه هزینه‌ها را می‌طلبد.
وی ادامه داد: هر کدام از بچه‌ها درگیر گرفتن اسپانسر و تامین مالی این اعزام بودند و حتی مجتبی در روز آخر یک وام از آتش نشانی گرفت و توانست برود. شاید اگر آن وام هماهنگ نمی‌شد این اعزام لغو می‌شد.
جراحی تاکید کرد که مبلغ دقیق هزینه‌ها برای این صعود را نمی‌داند، اما مطئن است که هر کدام از آنها حداقل مبلغ 10 میلیون تومان را برای انجام کارهای اولیه هزینه کردند.
وی افزود: همان لحظه بلند شدن هواپیمای این سه نفر، خودم را برای خیلی چیزها آماده کرده بودم و اکنون هم از بابت خبری که شنیده‌ام غمگین و عزادار هستم، اما ناراحت نیستم. آنها راه مدنظرشان را رفتند و به آرزویشان رسیدند پس دلیلی برای ناراحتی وجود ندارد. آنها بچه‌های عاقل و بالغی بودند و نرفته بودند که خودشان را بکشند.
برادر مجتبی جراحی با اشاره به این که این سه نفر با صعود به برودپیک آن هم از مسیری جدید نام خود را ماندگار کردند و قابلیت فنی‌شان را ثابت کردند، یادآور شد: روش‌های صعود به قلل متفاوت است و یکی از سخت‌ترین آنها ایجاد مسیری جدید است که این سه نفر در این کار بزرگ موفق عمل کردند. سبک صعود آنها یک سبک حرفه‌ای بود. در کوهنوردی همیشه امکان خطر وجود دارد که این بار هم همان امکان این شرایط را ایجاد کرد.
وی ادامه داد: این کاری که "آیدین" ، " مجتبی" و "پویا" انجام دادند یک نوآوری در کوهنوردی بود. رفتن به برودپیک مثل رفتن به توچال نیست که هر کس بخواهد امروز تصمیم بگیرد و فردا راهی شود. وقتی می گویم نوآوری به این دلیل است که کوهنوردان ایران دیگر عادت کرده بودند مسیرهای نرمال را بروند و قلل را صعود کنند، اما این سه نفر خواستند از میان یخ و سنگ و برف یک مسیر نو را به نام ایران باز کنند. آنها می‌گفتند چرا ما باید مسیر دیگران را برویم و چرا نباید آنها مسیر ما را بیایند.
احمد جراحی یادآور شد: مسیری که این عزیزان رفتند خیلی ارزشمندتر از صعود به اورست است، آنها اگر می‌خواستند از مسیر نرمال به برودپیک بروند راحت این کار را می‌کردند، چرا که سه سال قبل انجام داده بودند. آنها کار سخت‌تر را انتخاب کردند و در نهایت هم این مساله پیش آمد. آنها جسارت و نوآوری را انتخاب کردند. یک کوهنورد اگر جسارت نداشته باشد باید از کوهنوردی خداحافظی کند و تنها طبیعت‌گرد باشد. کوهنورد باید جسور و زیرک باشد که این سه نفر بودند.
وی گفت: صعود به "برودپیک" از مسیر جدید را باشگاه "آرش" از سال 88 آغاز کرد و سه بار صعود صورت گرفت تا این مهم انجام شد. مجتبی در سال 90 هم در صعود به این مسیر عضو تیم بود و این مسیر را رفت و امسال دومین حضورش در برودپیک بود. پس می دانست که چه کار می‌کند.
احمد جراحی با تاکید بر این که برادرش مجتبی جراحی در داخل کشور صعودهای مهمی را در کارنامه داشت، گفت: او قابلیت فنی بالایی داشت و صعود به علم کوه، دماوند، الوند و کرکس را در فصل‌های مختلف انجام داده بود. او اکثر قلل البرز و زاگرس را فتح کرده بود.
وی افزود: برادرم یک آتش نشان بود و تمام مراحل امداد و نجات را می‌دانست. او بارها در کوهستان جان افراد را نجات داده بود و به خوبی می‌دانست که چطور در شرایط سخت و بحرانی به دیگران کمک کند. او فنون امداد در ارتفاع، امداد با لوازم خاص و کارهای مقدماتی پزشکی در ارتفاع را به خوبی می‌دانست. از لحاظ کوهنوردی مدارکش کامل بود.
این کوهنورد با اشاره به این که برادرش از 17 سالگی کوهنوردی‌اش را آغاز کرد، ادامه داد: در آن سال‌ها چند بار با هم به کوه رفتیم که دیدم این موضوع را خیلی دوست دارد. بنابراین پس از این که یکی، دو سال به صورت آماتور کوهنوردی کرد او را به یک گروه کوهنوردی حرفه‌ای معرفی کردم تا کارهایش را به صورت حرفه‌ای ادامه دهد.
احمد جراحی در پاسخ به این سوال که برادش "مجتبی جراحی" برای رفتن به برودپیک و انجام این صعود چه مقدار هزینه کرد، گفت: مبلغ دقیق این کار نمی‌دانم اما می‌دانم که در روزهای آخر یکی از اسپانسرهای این برنامه از حمایتش کنار کشید و تیم دچار مشکل شد. این تیم قبل از رفتن، استرس زیادی برای گرفتن اسپانسر و تامین هزینه داشت. البته یک اسپانسر داشتند و باشگاه آرش هم بخشی از هزینه‌ها را تقبل کرده بود، اما هزینه‌ها بسیار بالا بود، چرا که رفتن برای یک صعود ، یک مسافرت معمولی نیست و هزینه چند ماه اقامت ، تغذیه، ایاب و ذهاب و بقیه هزینه‌ها را می‌طلبد.
وی ادامه داد: هر کدام از بچه‌ها درگیر گرفتن اسپانسر و تامین مالی این اعزام بودند و حتی مجتبی در روز آخر یک وام از آتش نشانی گرفت و توانست برود. شاید اگر آن وام هماهنگ نمی‌شد این اعزام لغو می‌شد.
جراحی تاکید کرد که مبلغ دقیق هزینه‌ها برای این صعود را نمی‌داند، اما مطئن است که هر کدام از آنها حداقل مبلغ 10 میلیون تومان را برای انجام کارهای اولیه هزینه کردند.
گزارش خطا
آخرین اخبار