ایران اکونومیست- ما ایرانی‌ها روز اول فروردین را به عنوان نوروز جشن می‌گیریم. قرن‌ها است که این سنت در ایران (در عرصه فلات ایران و نه سرزمینی که امروز ایران نامیده می‌شود) اجرا می‌شود و در طول این قرن‌ها، بارها و بارها به دلایل مختلف از جمله کج‌فهمی‌ها، عده‌ای با برگزاری آن مخالفت کردند و یا خواستند جایگزینی برای آن بسازند و در بعضی مناطق موفق هم شدند. به‌طور مثال در شوروی سابق، در مناطقی که نوروز جشن ملی به حساب می‌آمد، نوروز را کم‌رنگ و کم‌رنگتر کردند و خواستند کریسمس را جایگزین کنند. کسانی که با نوروز درافتادند، فهم آن را نداشتند که این یک سنت الهی است و نه قانون بشری. "نوروز"، روز اعتدال بهاری، روز تولد دوباره حیات در زمین است و ربطی به حکومت ندارد. به عبارتی حکم این جشن را خالق جهان نوشته و نه حکومت‌ها که با عوض شدن حاکمیت‌ها، این حکم لغو شود.
اما جالب است بدانید که بر خلاف برخی حاکمان سرزمین‌های عضو جشنواره نوروزی که مخالف برگزاری آن بودند و هستند و تمام توان‌شان را برای از بین بردن این سنت پابرجای الهی به‌کار بردند، یک انسان خیرخواه در آن سوی جهان، مبتکر ثبت نوروز در سازمان ملل به عنوان"روز حفاظت از زمین" شد و اگر امروز، نوروز در سازمان ملل جشن گرفته می‌شود، نه به همت ایرانیان؛ بلکه به دلیل پشتکار یک آمریکایی به اسم "جان مک کانل" است!
"جان مک کانل" فرزند پزشکی بود که به جای نشستن در مطب و کسب درآمد برای زندگی مرفه، خود را وقف مردم کرد و کولی‌وار هر روز در جایی به مداوای نیازمندان پرداخت. "جان" در ۲۲ مارس ۱۹۱۵ به دنیا آمد. بعد از اتمام تحصیلات در آزمایشگاه نوبل در لس‌آنجلس به‌کار مشغول شد. او به عنوان یک مسیحی معتقد خود را ملزم به حفاظت از محیط زیست می‌دانست و در این راه تمام توانش را متمرکز کرد و می‌گفت که عشق و دعا می‌توانند قدرتمندتر از بمب باشند.
در ۳۱ اکتبر ۱۹۵۷، چند روز پس از پرتاب اسپوتنیک -۱، اولین ماهواره جهان، "جان مک کانل" یک سرمقاله با عنوان "ساخت ماهواره نماد امید" را نوشت و خواستار همکاری صلح‌آمیز در کاوش فضا شد. "مک کانل" در سال ۱۹۵۹ برای پیروزی رؤیای صلح‌آمیز خود، با همکاری همفکری به نام "ارلینگ تونس" یک بنیاد به‌وجود آورد و به انجام فعالیت‌های اجتماعی پرداخت. آنها در سال ۱۹۶۲ برای تغذیه هزاران پناهنده هنگ کنگی یک کمپین با نام "غذایی برای میلیون‌ها" را سازماندهی کردند و به دنبال موفقیت چشمگیر آن، وی و دوستانش مبتکر کمپین "دقیقه‌ای برای صلح" شدند.
نگرانی "مک کانل" برای محیط زیست که از اواخر دهه ۱۹۵۰ آغاز شده بود، در اوایل دهه ۱۹۷۰ افزایش یافت. او معتقد بود که انسان مسئولیت مراقبت از زمین را بر عهده دارد. دیدن عکس تمام رخ زمین که توسط فضانوردان آپول و-۸ از مدار ماه برداشته شده بود، چنان او را متاثر کرد که به فکر ثبت روزی به نام "روز زمین" بیفتد و پرچمی به‌وجود آورد که این عکس نشان وسط پرچم باشد.
این پرچم در سال ۱۹۹۷ و طی جشن روز زمین در سازمان ملل متحد، به فضانورد روس "آناتولی بریزاووی" اهدا شد و توسط فضانوردان آپولو ۸ روس به مجتمع مداری "میر" برده شد تا به عنوان نماد "پرچم کره زمین" بر فراز این سیاره برافراشته شود.
"مک کانل" در نوامبر ۱۹۶۹ پیش‌نویس جشن این روز را در کنفرانس مسائل زیست‌محیطی یونسکو ارائه کرد تا روز اعتدال بهاره، به عنوان یک تعطیلات جهانی برای جشن زندگی و زیبایی زمین و پیشبرد صلح تصویب شود و همراه با جشن زندگی بر روی زمین، به ملت‌ها در مورد نیاز به حفظ محیط زیست هشدار داده شود تا نشان دهند که زندگی در زمین به همکاری همه بستگی دارد. این پیشنهاد مورد حمایت بسیاری واقع و تصویب شد.
نخستین جشن روز زمین، در ۲۱ مارس ۱۹۷۰ در شهر سانفرانسیسکو برگزار شد. به دنبال آن سازمان ملل نیز این روز را پذیرفت و "او تانت" سومین دبیرکل سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۱ آن را به عنوان "روز زمین" اعلام کرد.
اینک نوروز همه‌ساله با صدای زنگ صلح در سازمان ملل و در بسیاری از شهرها در سراسر جهان جشن گرفته می‌شود تا مردم فکر کنند چه باید کرد تا از سیاره مادری خود حفاظت کنند و زندگی در تمام زمین را بهبود بخشند.
