به چشم کرده‌ام ابروی ماه سیمایی
خیال سبزخطی نقش بسته‌ام جایی
امید هست که منشور عشقبازی من
از آن کمانچه ابرو رسد به طغرایی
سرم ز دست بشد چشم از انتظار بسوخت
در آرزوی سر و چشم مجلس آرایی
مکدر است دل آتش به خرقه خواهم زد
بیا ببین که کرا می‌کند تماشایی
به روز واقعه تابوت ما ز سرو کنید
که می‌رویم به داغ بلندبالایی
زمام دل به کسی داده‌ام من درویش
که نیستش به کس از تاج و تخت پروایی
در آن مقام که خوبان ز غمزه تیغ زنند
عجب مدار سری اوفتاده در پایی
مرا که از رخ او ماه در شبستان است
کجا بود به فروغ ستاره پروایی
فراق و وصل چه باشد رضای دوست طلب
که حیف باشد از او غیر او تمنایی
درر ز شوق برآرند ماهیان به نثار
اگر سفینه حافظ رسد به دریایی
شور و هیجانی در قلبت احساس می‌کنی و آرزوهای بزرگی داری.
خود را وقف عشق کرده‌ای و جز عشق چیزی نمی‌خواهی و حاضری برای رسیدن به یار هر کاری انجام دهی اما گاهی دلسرد می‌شوی؛ امیدت را از دست نده و تلاشت را افزون کن.
در دوستی و محبت یکرنگ باش و با اراده‌ای محکم در کارها قدم بگذار.
