به گزارش ایران اکونومیست، رصدخانه‌های فضایی، چون هابل چشمان دانشمندان درفضا هستند که از آن‌ها برای رصد و تکمیل دانسته‌های خود استفاده می‌کنند؛ در سال‌های گذشته چندین بار فضانوردان در راهپیمایی‌های فضایی تلسکوپ فضایی هابل را مشاهده و حتی تعمیر کرده‌اند.
به منظور یادگیری و تکمیل داده‌ها درباره جهان، ستاره‌شناسان به طور مداوم در حال ساخت رصدخانه‌های زمینی و فضایی بزرگ‌تر و با دقت بیشتر هستند تا به کیهان نگاه کنند.
یکی از مشکل‌های پیش روی دانشمندان برای ساخت رصدخانه‌های فضایی آینده، ابعاد بزرگ آنهاست که امکان دارد کار پرتاب به وسیله موشک فضایی مناسب و نیز نصب موفق در فضا دچار اختلال شود.
قدرت اصلی تلسکوپ‌های فضایی تا حد زیادی به دیافراگم آن‌ها یا به عبارتی قطر آینه اصلی آن‌ها وابسته است؛ ساخت رصد خانه‌های بزرگ فضایی امکان پذیراست، اما شیوه حمل و نقل و مستقرکردن آن‌ها در مدار ویژه یکی از چالش‌های پیش روی دانشمندان است.
نیاز به نصب آینه‌های بزرگ در بدنه تلسکوپ‌های فضایی نسل آینده سبب شده است تا دانشمندان ناسا در تلاش برای ساخت، نصب و بهره برداری تلسکوپ‌های فضایی در سال‌های ۲۰۳۰ در فضا باشند که قطعه‌های آن به وسیله موشک‌های فضایی به خارج از زمین منتقل و سپس به وسیله فضانوردان یا ربات‌ها درفضا نصب و راه اندازی می‌شود.
تلسکوپ‌های بزرگ وضوح بهتری دارند و می‌توانند تصاویر با کیفیت بهتری در اختیار دانشمندان قرار دهند به همین دلیل محققان در تلاش برای ساخت تلسکوپ‌های فضایی بزرگ‌تر به ویژه با آینه‌های بیشتر هستند.
اکنون تلسکوپ فضایی جیمز وب یکی از تلسکوپ‌های پیشگام نسل جدید رصدخانه‌های فضایی است که درسال ۲۰۲۱ به وسیله موشک Ariane ۵ به فضا پرتاب خواهد شد.
کارشناسان سعی کرده‌اند ابعاد آینه‌های تلسکوپ فضایی جیمز وب به گونه‌ای باشد که داخل محدوده بارگیری موشک جای گیرد.
در زمان خارج کردن بدنه تلسکوپ از موشک فضایی در آینده بخش‌های مختلف متحرک زیادی وجود دارند که باید در محل اصلی خود مستقر شوند تا به این ترتیب تلسکوپ بتواند به اجرای فعالیت خود بپردازد.
تلسکوپ فضایی جیمز وب بزرگ‌ترین تلسکوپ فضایی آینه‌ای است که تاکنون ساخته شده است و آینه آن حدود ۶.۳ متر قطر دارد.
به گفته دانشمندان امکان ساخت و نصب تلسکوپ‌های فضایی نسل آینده در فضا این امکان را در اختیار دانشمندان قرار می‌دهد تا نگران ابعاد و قدرت توان موشک فضایی برای حمل تلسکوپ نباشند و حتی می‌توان در چندین مرحله بدنه تلسکوپ فضایی را به فضا منتقل کرد.
کارشناسان با توجه به هزینه بالای استفاده از فضانوردان برای نصب و استقرار تلسکوپ‌های فضایی و نیز امکان بروز خطر پیاده روی فضایی، استفاده از ربات‌های فضانورد برای نصب و پیاده سازی تلسکوپ را گزینه‌ای ارزان و کم خطرتر معرفی کرده‌اند.
منبع:Space
