نشست ورشو بیهوده ترین ایده ترامپ در سیاست خارجی است

به گزارش ایران اکونومیست؛  در تحلیل این نشریه مستقل انگلیسی که به قلم 'رولا خلف' نوشته شده، آمده است: قرار است چهارشنبه این هفته مصادف با 13 فوریه(24 بهمن) به ابتکار آمریکا کنفرانسی در لهستان برگزار شود.
این کنفرانس که چندان مورد توجه عام توجه قرار نگرفته، زاییده فکر 'مایک پمپئو' وزیر خارجه آمریکا است. وزارت خارجه آمریکا عنوان 'کنفرانس پیشرفت صلح و امنیت درخاورمیانه' بر آن نهاده است.
و اما درمورد فکر تشکیل یک چنین کنفرانس بین المللی می توان اینگونه برآورد کرد که آن هولناک ترین ایده در سیاست خارجی دولت ترامپ نیست، اما آنگونه که از ظواهر امر بر می آید، ظاهرا بیهوده ترین آنها است.
فکر اولیه برپایی این کنفرانس اولین بار در سفری که پمپئو اخیرا به خاورمیانه داشت به ذهن او خطور کرد.
نیت غایی این کنفرانس این است که یک ائتلاف جهانی ضد جمهوری اسلامی تشکیل شود و همه جهان یکپارچه در صف موضع تندروانه ترامپ علیه این کشور صف بندی کند.
مساله این است، ترامپ از روزی که روی کار آمده با تصمیماتی که اتخاذ کرده، نه تنها هیچ کمکی به پیشبرد صلح و امنیت در خاورمیانه نکرده بلکه دقیقا برعکس عمل کرده است.
هر تصمیمی که او تا به این لحظه در مورد خاورمیانه گرفته اعم از خروج از توافق هسته ای، عقب نشینی از سوریه، حمایت بی چون و چرا از عربستان، همه و همه به نحوی بر بی ثباتی در خاورمیانه دامن زده است.

** آمریکا با خروج از برجام منزوی شد
خروج از توافق هسته ای، آمریکا را در غرب منزوی کرد. آمریکا از توافق خارج شد بدون آنکه ایده بهتری عرضه کند. ترامپ اصولا یک آدم همیشه مخالف است که دوست دارد دنیا را نسبت به افکار خود در سیاست خارجی متقاعد سازد.
کشورهای زیادی به کنفرانس ورشو دعوت شده اند.
کنفرانس بشدت ذهن تصمیم گیرندگان سیاسی اروپا و خاورمیانه را به خود مشغول کرده است.
اروپایی ها و خاورمیانه ای ها تلاش کرده اند دستور کار کنفرانس را گسترده کنند تا اینگونه به نظر نرسد که کنفرانس یک گردهمایی ضد ایرانی است.
اما همه می دانند که واقعیت این نیست. دهها کشور به این کنفرانس دعوت شده اند به جز ایران. اما به هر حال هیچ اشاره ای به نام ایران در عنوان کنفرانس نشده است.
هیچ کس نمی تواند رئیس جمهوری آمریکا را متهم کند که چرا یک چنین سیاستی در قبال ایران دارد. با وجود آنکه همه شواهد بر پایبندی ایران به توافق هسته ای دلالت می کند اما ترامپ اصرار دارد که ایران از توافق تخطی کرده است.
سه کشور انگلیس، فرانسه و آلمان موسوم به گروه کشورهای 'E3' که از کشورهای امضا کننده توافق هستند، در مواردی در این زمینه با ترامپ هم عقیده اند. منتها اروپاییان از ترس اینکه مبادا ایران از آن خارج بشود؛ چندان نسبت به تهران سخت گیری نمی کنند و چشمان خود را به روی همه رفتارهای او به جز در زمینه هسته ای می بندند. چون سرنوشت توافق به مویی بسته است.
ایران تا به امروز به توافق پایبند مانده است. اما تحریم ها نیز بر اقتصاد ایران تاثیر گذاشته و جلوی ثمر دادن مزایای اقتصادی توافق را گرفته است.
حالا در یک چنین مخصمه ای، اگر اروپا هم بیاید به تبعیت از آمریکا بر ایران سخت بگیرد آنگاه باید توافق هسته ای را دفن کرد.
هیچ پایتخت اروپایی ظاهرا حاضر نمی شود یک کنفرانس ضد جمهوری اسلامی برگزار کند.
علت اینکه لهستان برای میزبانی یک چنین اجلاسی اعلام آمادگی کرده این است که یک دولت ناسیونالیست در ورشو در مسند کار است و سخت مشتاق است نظر مساعد آمریکا را به خود جلب کند.
ورشو مشغول لابی کردن است تا آمریکا یک پایگاه نظامی دائمی در این کشور دایر کند. 'آندری دودا' رئیس جمهوری لهستان حتی از قبل نامی هم برای این پایگاه انتخاب کرده است تحت عنوان 'دژ ترامپ'.
لهستان همیشه وانمود کرده که تابع سیاست های اروپا است و ضمنا حامی توافق هسته ای است. اما حالا با میزبانی این کنفرانس، آمریکا می تواند مانوور بدهد که موفق شده در صفوف اروپاییان شکاف بیاندازد.
و اما آمریکا یک هدف دومی را هم از برپایی کنفرانس ورشو دنبال می کند.
واشنگتن در صدد آن است که با این اجلاس در یک مجمع عمومی، کشورهای عرب حاشیه 'خلیج (فارس)' را با اسرائیل پیوند بدهد.
اسرائیل و اعراب حاشیه خلیج رابطه دیپلماتیک با هم ندارند اما هردو یک دشمن مشترک به نام 'جمهوری اسلامی' دارند. دو طرف در عرض سالهای گذشته تماس های مکرر با هم داشته اند اما مخفیانه. آمریکا مایل است که این پنهانکاری همین جا به اتمام برسد.
در ورشو معلوم نیست چه کسی حاضر خواهد بود. روسیه دعوت حضور در این اجلاس را رد کرده است.
'فدریکا موگرینی' رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا هم این دعوت را رد کرده است. گروه کشورهای 'E3' نیز نمایندگان خود را به اجلاس خواهند فرستاد.
در مجموع می توان گفت، 'کنفرانس ورشو'، در خوش بینانه ترین پیش بینی، وقت تلف کردن است. در بدترین حالت ممکن، این اجلاس، محرک ایران است تا به صرافت بیفتد از توافق خارج بشود.
در هر دو صورت، این اجلاس مسخره بودن سیاست بین الملل در قبال ایران را ثابت می کند.
درست است که جمهوری اسلامی رفتارهایی در خاورمیانه دارد. یقینا راهی وجود دارد که بتوان با تشکیل یک جبهه مشترک با این رفتارها برخورد کرد. منتها این امر مستلزم آن است که یک جبهه مشترک و موثر ساخته شود و از طریق آن با این رفتارهای ایران برخورد شود.
حداقل لازمه تشکیل یک چنین جبهه ای این است که میان آمریکا و اتحادیه اروپا یک نوع تفاهم ایجاد شود.
اگر آمریکا در توافق هسته ای مانده بود، مطمئنا قدرت های اروپایی با رغبت تمام مترصد می شدند فشاری بس سنگین بر جمهوری اسلامی وارد آورند تا دست از اقدامات خود دارد.
آمریکا دچار اوهام شده و خیال می کند دارد یک ائتلاف علیه ایران درست می کند.
این اروپاست که در مخمصه گیر افتاده است و نمی داند آیا توافق هسته ای را زنده نگاه دارد و یا جلوی رفتارهای جمهوری اسلامی را بگیرد.