به گزارش ایران اکونومیست از سازمان فاوای شهرداری تهران، بر اساس مطالعه‌ای که در موسسه جهانی مکینزی (Mckinsey Global Institute) در سال 2018 انجام شد، توسعه سیستم‌های هوشمند ساختمان‌ها، تولید اپلیکیشن‌ها یا برنامه‌های کاربردی مربوط به حوزه حمل و نقل، می‌تواند علاوه بر صرفه جویی در مصرف انرژی و کاهش گازهای مضر، به ارتقای کیفیت هوا نیز منجر شود.
کاهش 20 تا 30 درصدی مصرف آب و کاهش 10 تا 20 درصدی تولید سرانه پسماند در نتیجه توسعه این برنامه‌های کاربردی از دیگر تخمین‌های آماری ارائه شده در این مطالعه است. شهرهایی که در آن‌ها اپلیکیشن‌های هوشمند مربوط به حوزه حمل و نقل، توسعه یافته‌اند احتمالاً تا سال 2025 شاهد کاهش میانگین 15 تا 20 درصدی در مدت زمان سفرهای روزانه شهروندانشان خواهند بود.
همچنین اپلیکیشن‌هایی در حوزه استفاده از خودروی اشتراکی، دوچرخه اشتراکی، اطلاعات روش‌های مختلف حمل و نقل و ارائه اطلاعات به هنگام در مورد کیفیت هوا به طور مستقیم و غیرمستقیم در حوزه‌های مرتبط با آلودگی هوای کلانشهرهای پرجمعیت تأثیرگذار است.
براساس این گزارش، برای اینکه معضل آلودگی هوا به طور مستقیم مورد توجه قرار گیرد، لازم است سنسورهایی برای ارزیابی کیفیت هوا نصب شوند. این سنسورها اگرچه نمی‌توانند آلودگی هوا را برطرف کنند، اما می‌توانند منابع تولید آن را شناسایی کرده و اطلاعات لازم برای انجام اقدامات بعدی را ارائه دهند. برای مثال شهر پکن پایتخت چین توانست آلاینده‌های مرگبار تولید شده از هواپیماها را با استفاده از سنسورهای ردیابی منابع تولید آلودگی تا حدود 20درصد در یک سال کاهش دهد و مقررات مربوطه را تدوین کند.
از طرفی به اشتراک گذاشتن اطلاعات مربوط به کیفیت هوا با عموم مردم از طریق اپلیکیشن‌های تلفن همراه به افراد امکان می‌دهد که اقدامات محافظتی مناسب را هنگام خروج از منزل انجام داده و تأثیر منفی آلودگی هوا را در حدود سه تا پنج درصد کاهش دهند.
نتایج مطالعات این موسسه نشان دهنده ظرفیت بالای تأثیرگذاری این ابزارها بر بخش‌های مختلف محیط شهری محسوس است. تقریباً نیمی از اپلیکیشن‌های مورد مطالعه بر بیش از یک جنبه از کیفیت زندگی تأثیر می‌گذارد. برای مثال علائم راهنمایی و رانندگی هوشمند نه تنها باعث ارتقای سطح کیفی سیستم حمل و نقل می‌شود بلکه میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش داده و همزمان به ایمن‌تر شدن خیابان‌ها نیز کمک می‌کند.
بر این اساس، شهر هوشمند در حوزه سلامت توانسته سلامت (میزان بیماری) را بین 8 تا 15 درصد، کیفیت محیط زندگی (گازهای گلخانه ای، مصرف آب، زباله بازیافت نشده) را بین 2 تا 15 درصد، زمان و سهولت زندگی (زمان رفت و آمد، زمان صرف شده در حوزه سلامت و خدمات دولتی) را بین 15 تا 65 درصد، امنیت (مرگ و میر، حوادث مجرمانه، زمان پاسخگویی اورژانس) را بین 8 تا 35 درصد، هزینه زندگی (هزینه شهروندان) را بین 1 تا 3 درصد، اشتغال (اشتغال رسمی) را بین 1 تا 3 درصد، ارتباطات اجتماعی و مشارکت های مردمی (افزایش مشارکت پذیری شهروندان) را تا 15 درصد افزایش دهد.
این ها تنها نمونه ای از اثرات شهر هوشمند بر کیفیت زندگی شهروندان است.
