به گزارش ایران اکونومیست؛ زدن ۵ گل به دروازه حریف در بازی اول هر تورنمنتی، امیدبخش است. این نتیجه می‌تواند اعتماد به نفس بازیکنان خودی را بالا ببرد و حریفان را بترساند اما واقعیت این است که ۵گلی که تیم ایران به یمن زد، همان اندازه که شوق می‌آفریند، می‌تواند نگران‌کننده هم باشد.
به تاریخ نگاه کنیم. جام ملت‌های۱۹۸۴ را با پیروزی ۳ بر صفر مقابل امارات شروع کردیم اما در همان مرحله گروهی زورمان به سنگاپور و هند نرسید و به‌عنوان تیم دوم صعود کردیم. در نهایت هم تورنمنت را با مقام چهارمی به پایان رساندیم.
در جام ملت‌های ۱۹۸۸، قطر را که میزبان بود در نخستین بازی ۲ بر صفر بردیم. در ادامه اما ۳ گل از کره‌جنوبی خوردیم و نیمه‌نهایی را هم به عربستان باختیم.
۴ سال بعد در هیروشیما هم مرحله گروهی را با ۲ گل به کره‌شمالی استارت زدیم اما حتی نتوانستیم از گروه‌مان صعود کنیم.
در لبنان ۲۰۰۰ هم در بازی افتتاحیه ۴گل به میزبان زدیم اما خوب یادمان است که چطور از تیم ضعیف کره‌جنوبی شکست خوردیم و اوت شدیم.
البته که مثال نقض هم وجود دارد و اگر وجود هم نداشت، نمی‌شد حکم داد که چون بازی اول را برده‌ایم یا باخته‌ایم، پس در نهایت فلان می‌شود یا نمی‌شود. اما موضوع نگران‌کننده، مقایسه پیروزی تیم ملی بر یمن با نتایج استرالیا، چین، کره‌جنوبی و حتی امارات مقابل حریفانشان است و رسیدن به این حکم عجیب که ایران بدون شک قهرمان جام است. کره‌جنوبی احتمالا در بازی‌های بعدی نتایج متفاوتی از بازی با فیلیپین می‌گیرد. استرالیا خواهد جنگید که از گروهش صعود کند و بعد در مرحله حذفی یقه حریفان را بگیرد. حتی چین و امارات هم ممکن است در بازی‌های بعدی قدرت بیشتری از خود نشان دهند.
تردیدی نیست که کارلوس کی‌روش بهتر از هرکسی می‌داند که نتایج بازی‌های مرحله گروهی در عین اهمیت، چه اندازه می‌تواند فریبنده باشد. او در هفته‌های گذشته بارها بازی با یمن را به فینال توصیف کرده اما فقط یکی از ۷ فینال احتمالی تیم ملی. از امروز منتظر توصیف‌های اغراق‌آمیز او درباره قدرت ویتنام باشید؛ مشابه همان جملاتی که درباره یمن استفاده می‌کرد و البته شاید چاره‌ای جز این نیست برای تهییج تیم ملی کشوری که مردمانش ۴۰سال است قهرمان جام‌ملت‌ها نشده‌اند، در حالی که همیشه خود را برای قهرمانی از همه رقبا شایسته‌تر می‌دانسته‌اند.
