به گزارش ایران اکونومیست، بهزاد قربانی روانشناس اظهار کرد: ناخن جویدن با انگشت مکیدن متفاوت است، ناخن جویدن ریشه‌های اضطرابی دارد، اما انگشت مکیدن ریشه‌های احساسی و عاطفی دارد.
وی با بیان اینکه ناخن جویدن یک عادت عصبی و جزء اختلالات کودکان محسوب می‌شود، افزود: ناخن جویدن می‌تواند از کودکی تا دوران نوجوانی و بزرگسالی ادامه یابد.
این روانشناس گفت: بر اساس آمارها، یک سوم کودکان دبستانی و نیمی از نوجوانان ناخن می‌جوند. همچنین حدود یک چهارم نوجوانان ما دچار این عادت ناپسند هستند.
وی با بیان اینکه برای ترک این عادت، باید از کودک بخواهیم که دهان و آرواره‌های خود را به آرامی فشار دهد و دهان خود را بسته نگه دارد و لبخند بزند و نفس عمیق بکشد، ادامه داد: کودک باید دست‌هایش را شل و رها کند تا بتواند به‌صورت ناگهانی آن را منقبض و رها کند تا جلوی فشاری که می‌خواهد دست‌هایش را به سمت دهان ببرد، گرفته شود.
قربانی با بیان اینکه باید کودک را از سیمای زشت ناخن جویدن مطلع کنیم، تصریح کرد: برای این کار باید از کودک بخواهیم دست‌هایش را با دست‌های کودکان دیگر مقایسه کند.
وی با بیان اینکه کودک را از وضعیت ظاهری‌اش آگاه کنیم، ادامه داد: از کودک بخواهیم جلوی آینه برود و ببیند در صورت ناخن جویدن چه شرایطی برای دست‌های او ایجاد می‌شود.
قربانی با بیان اینکه یکی دیگر از کارهایی که می‌توان انجام داد، ایجاد مشغولیت ذهنی فرعی برای کودک است، خاطرنشان کرد: برخی کودکان وقتی بیکار هستند از دستشان برای ناخن جویدن استفاده می‌کنند. برای این کار می‌توان اشیای کوچک و قابل حل مانند سنگ کوچک، توپ و خمیر بازی را در اختیار آن‌ها قرار داد.
