به گزارش ایران اکونومیست،خصوصی سازی و واگذاری بخشی از امور به بخش غیر دولتی در سراسر دنیا روشی مرسوم محسوب می‌شود و این موضوع به مدارس هم تسری پیدا کرده است؛ این موضوع در هند هم چالش‌های بسیاری به دنبال داشته است و باعث کاهش دانش آموزان در مدارس دولتی شده است.
وجود این شرایط شائبه‌هایی را در سال‌های اخیر برای جمعیت هدف یعنی دانش آموزان و اولیا ایجاد کرده است و سوالاتی از قبیل اینکه کیفیت مدارس خصوصی بالاتر از دولتی است، ایجاد کرده است که برای بررسی این سوال امکانات و شرایط مدارس دولتی و غیردولتی هند مورد توجه قرار گرفته است.
ارائه آموزش‌های با کیفیت به کودکان نهایت آرزوی هر والدینی است؛ بزرگترین تفاوتی که والدین بین مدارس خصوصی و دولتی می‌بینند روش و بستر یادگیری است؛ روش برقراری ارتباط بسیاری از مدارس خصوصی انگلیسی است.
مدارس خصوصی تلاش می‌کنند زبان انگلیسی را در زندگی روزمره دانش آموزان تقویت کنند و اکنون بیشتر آموزشگاه‌های خصوصی زبان‌هایی خارجی به غیر از زبان انگلیسی آموزش می‌دهند.
توجه به انضباط در کنار یادگیری
علاوه بر ارائه آموزش کیفی، مدارس خصوصی به نظم و انضباط دانش آموز توجه بیشتری دارند؛ به عنوان مثال طبق برنامه ای هر روزه نظم، بهداشت و لباس فرم دانش آموز بررسی می‌شود؛ در مدارس خصوصی تلاش بر این است تا پرورش همراه با بهبود ویژگی های شخصیتی فرد باشد که این موضوع در مدارس دولتی به سختی و کمتر به چشم می خورد.
فعالیت‌های برنامه درسی
مدارس خصوصی ایده‌های بیشتری را درباره فعالیت‌های اجتماعی یا مسابقات بین مدرسه برای جذب دانش آموزان در نظر دارند و دانش آموزان را از طریق این فعالیت ها با چالش های زندگی آینده آشنا می‌کنند.
مدارس غیردولتی سعی می کنند از طریق این فعالیت ها، اعتماد به نفس کودکان را بالا ببرند و ابعاد شخصیتی هر فرد را بهبود ببخشند؛ این نگاه در مدارس دولتی کم و حتی فراموش شده است.
استانداردهای علمی
استانداردهای آموزشی و پرورشی در مدرسه‌های خصوصی و دولتی مختلف مبتنی است در حالی که اکثر مدارس خصوصی متعلق به هیئت مدیره هستند، مدارس دولتی وابسته به هیئت دولت هستند.
هرچند تفاوت‌های زیادی در برنامه درسی مدارس دولتی و خصوصی وجود ندارد با این حال، بسیاری از والدین معتقدند که مدارس خصوصی سعی می‌کنند فراتر از برنامه درسی آموزش داشته باشند که در پذیرش امتحانات ورودی دیگر مقاطع تحصیلی اثر مثبت دارد.
اکثر مؤسسات آموزشی و مدارس دولتی امکانات اساسی مانند برق و کلاس‌های مناسب و مواردی دیگر از این قبیل را ندارند در حالی‌که مدارس خصوصی تلاش می‌کند محیطی را فراهم کنند که علاوه بر به بهبود یادگیری امکانات لازم را در اختیار دانش آموز قرار دهد و تجهیزات لازم از نظر فیزیکی را دارا باشد.
فعالیت نیروی انسانی
به طور قطع معلمان در موسسات دولتی بسیار واجد شرایط تر از معلمان غیردولتی هستند، اما با وجود این موسسات دولتی نمی‌توانند نتیجه بهترتری نسبت به مدارس خصوصی نشان دهند چراکه تعهد معلمان و استادان دولتی کمتر از معلمان مدارس خصوصی است.
معلمان مدارس دولتی تعلق خاطر زیادی ندارند، اما در مدارس خصوصی، معلمان نتیجه هر یک از افراد را با استفاده از آزمون‌های معمول کلاس می‌سنجند و برای نتایج دانش آموزان پاسخگو هستند و از این رو معلمانشان بیشتر متعهد و کارآمد تربیت می‌شوند.
تراکم کلاسی در مدارس دولتی و غیردولتی
نسبت معلم به دانش آموز به دلیل کمبود کلاس‌های درس و معلم رضایت بخش نیست و حداکثر تعداد دانش آموز در یک کلاس تحصیل می‌کنند به این ترتیب معلمان قادر به توجه کافی و فرد به فرد نیستند.
تراکم بالای کلاسی در مدارس دولتی باعث شده است تا معلمان بیشتر در کار‌های غیر آموزشی باشنداما در آموزگاران مدارس غیردولتی، وظیفه اصلی، نظارت بر هر یک از دانش آموزان است؛ بنابراین توجه مناسبی به دانش آموزان در مدارس خصوصی می‌شود.
ساختار هزینه
اگر چه مدارس خصوصی سعی می‌کنند امکانات بالایی را برای توسعه ویژگی های مثبت شخصیتی در کودکان فراهم کنند، اما برای تحقق این اهداف باید هزینه کرد که این موضوع هزینه‌های بالایی برای خانواده‌های کم درآمد محسوب می شود در حالی که مدارس دولتی آموزش رایگان را تا کلاس هشتم به عهده می‌گیرند، بنابراین بخش‌های پایین جامعه می‌توانند از آن حمایت کنند.مدرسه دولتی یا خصوصی؛ کدام یک برتر است؟
اکثر مدارس دولتی در شرایط بدی قرار دارند به همین دلیل، حتی خانواده‌های با درآمد پایین تلاش می‌کنند که بچه‌های خود را به یک مدرسه خصوصی برای آینده بهتر بفرستند.
اگر دولت شروع به تامین مالی برای تعدادی از مدارس خوب و نظارت بر آن کند، شرایط مدارس دولتی می‌تواند بهبود یابد؛ معلمان هم باید در کار خود وجدان کاری را راحت کنند چرا که همکاری دولت و معلم تنها می‌تواند تصویر موجود در مدارس دولتی را تغییر دهد.
