در اختیار گرفتن کرسی های بین المللی در ورزش یکی از دغدغه های همیشگی مسئولان ورزش کشور و روسای فدراسیون ها محسوب می شود. کرسی هایی که در جاکارتا، یار و یاور ورزش ایران نبود.
کد خبر: ۲۴۴۷۰۰
به گزارش ایران اکونومیست؛ هجدهمین دوره بازی های آسیایی، روزهای پایانی خود را در شهر «جاکارتا» پایتخت اندونزی سپری می کند و کاروان ایران در تلاش برای حفظ رتبه پنجمی است که کار بسیار سختی محسوب می شود. پس از اینکه اندونزی مدال های طلای پنچاک سیلات را درو کرد تا جای کاروان ایران را در رتبه چهارم جدول توزیع مدال ها بگیرد، اکنون با طلاهای متعددی که در کوراش، قایقرانی و بوکس باقی مانده است و اکثر آنها را قزاقستان و ازبکستان از آن خود خواهند کرد، همین جایگاه پنجمی را نیز با خطر روبرو کرده است. کاروان ایران در حالی اکنون 17 مدال طلا در سبد خود دارد که چنانچه ناداوری و دست های پشت پرده نبود، «امیر مهدی زاده» در کاراته و «جعفر پهلوانی» در کوراش سزاوار کسب نشان زرین بودند که دست های پشت پرده و ناداوری مانع از این مهم شد. در فینال وزن منهای 60 کیلوگرم کاراته؛ مهدی زاده در حالی با اختلاف 2 امتیاز مغلوب نماینده میزبان شد که داوران به وضوح حق کاراته کای شایسته ایران که 2 مدال طلای جهان را در کارنامه دارند، از بین بردند. او باید حداقل با اختلاف پنج امتیاز، فینال را به سود خود خاتمه می داد که این مهم با ناداوری مشهود عملی نشد. نکته جالب این است که «جواد سلیمی» رئیس کمیته داوران فدراسیون کاراته ایران و عضو شورای داوران آسیا در بازی های آسیایی، ریاست تاتامی را بر عهده داشت، اما در مبارزه فینال امیر مهدی زاده هیچ واکنشی از خود نشان نداد. او در زمان دیدار فینال به گوشه ای رفت و دست در جیب، شاهد پایمال شدن حق هموطنش بود و از جایگاه بین المللی خود استفاده نکرد. این مساله حتی در طول مبارزه مهدی زاده نیز اعتراض خیلی ها را در پی داشت و حتی قهرمان کشورمان در پایان مبارزه اش و در مصاحبه ای از سلیمی خواست در خصوص داوری فینال توضیح دهد. هر چند نمی خواهیم منکر تلاش های او در گذشته شویم، اما در رقابت های بزرگ است که باید کرسی های ورزشی ما در عرصه بین المللی تاثیر خود را نشان دهند. به نظر می رسد که سلیمی برای سست نشدن جایگاه بین المللی اش، واکنشی از خود نشان نداد. اما باید از او پرسید که مگر ایشان با حمایت های فدراسیون کاراته ایران در رویدادهای مختلف اعزام نشد تا بتواند به کرسی بین المللی برسد. داشتن کرسی بی تاثیر بین المللی چه سودی برای رشته ای دارد که قرار است در بازیهای المپیک 2020 برای اولین بار حضور یابد. پیش از آغاز مسابقات کاراته، نگرانی های زیادی وجود داشت که دست های پشت پرده و مافیای داوری قاره آسیا، اجازه نخواهد داد تا کاراته کاهای ایران به حق خود برسند که متاسفانه این مساله، رنگ واقعیت به خود گرفت. حتی در رقابت نیمه نهایی ذبیح اله پورشیب در وزن منهای 84 کیلوگرم با حریف کویتی در حضور «شیخ فهد» رئیس کویتی شورای المپیک آسیا نیز شاهد ناداوری بودیم. از سوی دیگر در مبارزه نهایی سنگین وزن کوراش بین «جعفر پهلوانی» با نماینده ازبکستان باز هم اتفاق عجیبی رخ داد. پس از مرحله نیمه نهایی که پهلوانی توانست یکی از نمایندگان قدرتمند ازبکستان را شکست دهد، کارشکنی آغاز شد تا او در فینال تنها با یک اخطار ناعادلانه نتیجه را به دیگر حریف ازبک واگذار و طلا را از دست بدهد تا ازبکستان که مهد این رشته است، هر سه طلای روز نخست کوراش را از آن خود کند. پس از رقابت نیمه نهایی، کمیته داوران و مسئولان برگزاری در اقدامی عجیب از پهلوانی خواستند تا لباس خود را عوض کند، چرا که آن را کوتاه تر از حد استاندارد می دانستند. در حالی که پهلوانی با همین لباس به پیروزی های متوالی رسید و قهرمان شد، اما به یکباره برای تخریب روحی این جوان اقدامات از سوی ازبک ها که مالک کوراش در آسیا هستند، آغاز شد. این در حالی است که «رضا نصیرنژاد» مسئول انجمن کوراش ایران، مسئول برگزاری و فنی رقابت های کوراش بازی های آسیایی 2018 است. او ریاست کمیته های داوران، مسابقات و مربیان فدراسیون جهانی کوراش را هم عهده دار است و از نزدیکان «حیدر فرمان» رئیس کنفدراسیون کوراش آسیا محسوب می شود. حق خوری واضح در فینال سبب شد تا حتی «محمد درخشان» رئیس فدراسیون جودو و کوراش ایران نیز به این مساله واکنش نشان دهد و مسئولان برگزاری و کمیته داوران آسیایی این رشته را با انتقادات تندی مواجه کند. هر چند امیدوارم در رقابت های امروز (کوراش) برای «الیاس علی اکبری» در وزن منهای 81 کیلوگرم که امید نخست تیم کوراش ایران است، اتفاقی عجیب از سوی برگزار کنندگان و داوران رخ ندهد تا او بتواند به حق خود برسد. با تمامی این تفاسیر یک پرسش ذهن علاقمندان به ورزش را مشغول کرده است و آن اینکه کرسی های بین المللی بی تاثیر که نتواند در رویدادهای بزرگ به کمک ورزش ایران آمده و مانع از پایمال شدن حق جوانان کشورمان شود، چه سودی خواهد داشت؟ آیا هدفمان تنها عکس گرفتن با مسئولان آسیایی و جهانی رشته ها برای بزرگ جلوه دادن جایگاه هاست و وظیفه مان که دفاع از حق ورزشکاران ایران اسلامی است را فراموش کرده ایم؟ البته نباید فراموش کرد در برخی رشته ها؛ مسئولان ایرانی با تمام توان از کرسی های بین المللی خود استفاده کردند تا تیم های کشورمان به حق خود برسند.
