به گزارش ایران اکونومیست، حمید ظهرابی معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست در گفتگوی رادیویی با اشاره به وظایف محیط زیست طبیعی در کشور اظهار کرد: سازمان حفاظت محیط زیست در دهه 40 با سازمان شکاربانی و نظارت شکار و صید آغاز به کار کرد .
وی افزود:در حوزه محیط زیست طبیعی عمده وظایفی که سازمان محیط زیست دارد، حفظ تنوع زیستی است. تنوع زیستی در واقع تنوع در ژن ها، گونه ها و اکوسیستم ها است که در تمام این مراتب سازمان حفاظت محیط زیست وظیفه نظارتی و اجرایی دارد .
ظهرابی با بیان این که سازمان محیط زیست علاوه بر نظارت بر دستگاه ها وظیفه اجرایی نیز دارد، گفت: محیط زیست طبیعی یک وظیفه نظارتی دارد تا منابع زیستی و منابع تنوع زیستی توسط سایر بخش ها و ذی نفعان به خوبی حفاظت و بهره برداری شود .
وی با اشاره به حفاظت 281 منطقه در مناطق چهارگانه حفاظت شده توسط محیط زیست طبیعی تصریح کرد: مناطق چهار گانه محیط زیست با مساحت 17 میلیون و 800 هزار هکتار است که علاوه بر این بیش از 200 منطقه شکار ممنوع را در کشور داریم که مساحت آنها حدود 8 میلیون هکتار است. مامورین اجرایی سازمان محیط زیست و محیط بانان وظیفه نگهبانی از این مناطق را بر عهده دارند.
معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی در رابطه با افزایش تشکل های محیط زیستی اظهار کرد: در سال های اخیر تشکل های محیط زیستی افزایش مطلوبی داشته و مطالبات محیط زیستی داشته اند که سازمان محیط زیست را بر آن داشت تا تنها پاسخگو به مطالبه گری این مشکلات باشد .
وی افزود: سازمان محیط زیست با توجه به امکاناتی در اختیار دارد، در برخی مواقع به علت مطالبه گری تحت فشار قرار می گیرد.
ظهرابی با اشاره به جمع آوری سگ های بی سرپرست از شهرهای کشور با همکاری شهرداری ها اظهار کرد: سازمان محیط زیست با همکاری شهرداری محل هایی را برای نگهداری سگ های بی سرپرست ایجاد کرد و بجای کشتن سگ ها، زنده گیری و عقیم سازی شده و در این مراکز نگهداری می شوند .
وی ادامه داد : سازمان محیط زیست پروانه شکار را زمانی صادر کرد که تعداد حیات وحش از حد تعادل گذشته بود و پروانه شکار را برای کسانی صادر می کند که طبق قوانین رفتار کنند. ضمن اینکه سازمان نیز بر عملکرد آن ها نظارت می کند.
معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست گفت: براساس دستور العمل صادر شده، گونه شکار شده باید نر و بالای 9 سال باشد.
ظهرابی افزود: مدیریت مناطق حفاظت شده را به سمتی هدایت کنیم که حفاظت از تنوع زیستی و منابع زیستی با منافع مردم و جوامع بومی و محلی راستا شود.
