جام جهانی روسیه؛ 48 تیمی شدن تورنمنت غیرضروری است

به گزارش ایران اکونومیست؛  تارنمای خبری «آنسایدویو» در این باره نوشت: جام جهانی امسال در روسیه گواهی بر غیر ضروری بودن تغییر قالب جام جهانی و اصطلاحا 48 تیمی کردن آن است. با این حال، با توجه به اینکه ما هم اکنون در روسیه شاهد یکی از جذاب ترین تورنمنت های ادوار برگزاری این رویداد بزرگ هستیم؛ اصلاحات بیش از هر زمان دیگری غیر ضروری به نظر می رسد.
آنچه فیفا دلایل موجه خود برای این منظور می داند از قرار زیر است:

* فوتبال هیجان انگیزتر
فیفا در توجیه خود برای این امر مدعی است که در گروه های سه تیمی، تعداد بازی های اصطلاحا 'مرده' یا بی تاثیر کاهش می باید. به طور مشابه، تعداد تیم هایی که با آگاهی از اینکه با کسب یک تساوی هم می توانند راهی دور بعد شوند (درست مشابه اتفاقی که در بازی فرانسه و دانمارک در جام جهانی 2018رخ داد) کمتر خواهد شد.
با این وجود، قالب جدید به هیچ عنوان به جذابیت های بیشتر فوتبال کمک نمی کند. در عوض با توجه به اینکه تیم ها می توانند با یک حساب سر انگشتی شانس صعود خود را تنها با کسب دو تساوی به راحتی تخمین بزنند، از این رو تعداد تساوی های کسل کننده افزایش خواهد یافت.
به عنوان نمونه می توان به یورو 2016 اشاره کرد؛ جایی که تغییر قالب بازی ها و افزایش تیم ها یکی از کم افت و خیزترین و کم هیجان ترین تورنمنت ها را رقم زد و سرانجام نیز با قهرمانی پرتغالی که در زمان های قانونی بازی ها تنها یک پیروزی را به دست آورده بود؛ خاتمه یافت. بنابر این، آن دسته از افرادی که ادعا می کنند اصلاحات می تواند به جذاب تر شدن رقابت ها کمک کند کافی است بازی های خنثی و بی رمق یورو 2016 را تنها با دو بازی مرحله حذفی مابین بلژیک – ژاپن و فرانسه – آرژانتین مقایسه کنند.

* جام جهانی در حال حاضر هم 'جهانی' است
توجیه دیگری که در این زمینه وجود دارد، این است که 48 تیمی شدن این تورنمنت به معنای واقعی کلمه این جام را جهانی می کند؛ در حالی که قالب کنونی بیشتر بر قاره اروپا و آمریکای جنوبی متمرکز است. در واقع با توجه به اینکه ژاپن تنها نماینده آسیا و مکزیک تنها نماینده آمریکای مرکزی در مرحله یک هشتم جام بیست و یکم است؛ می توان این ادعا را که جام جهانی کنونی بیشتر بر دو قاره مذکور متمرکز است اثبات کند اما با نگاه به مرحله گروهی می توان حضور تمام کشورها و جهانی بودن این جام را به خوبی لمس کرد.
اگرچه تونس و مصر ناامید کننده بودند، اما مراکشی که تقریبا اسپانیا را کنار زده بود تنها با بدشانسی از دور رقابت ها کنار رفتند؛ این در حالیست که قوانین بازی جوانمردانه مانع از رسیدن سنگال به دور بعد شد و نیجریه هم با بد اقبالی و گل دقایق پایانی «مارکوس روخو» آرژانتینی به خانه بازگشت. عربستان سعودی و ایران به عنوان نمایندگان آسیا دست کم یک پیروزی کسب کردند و جام جهانی شاهد تلاش های تحسین برانگیز استرالیا بود؛ کره جنوبی، مدافع عنوان قهرمانی را حذف کرد و ژاپن با شایستگی خود را به مرحله حذفی رساند و در این مرحله هم تنها با چاشنی بدشانسی پیروزی 2 – صفر را با شکست 3 – 2 مقابل بلژیک عوض کرد.
در واقع هم اکنون کشورها از سرتاسر جهان می توانند در جام جهانی شگفتی خلق کنند، به عبارت دیگر خلاء موجود بین تیم های قدرتمند جهان و تیم های سطح پایین تر بیش از پیش کاهش پیدا کرده است.
این در حالیست که تزریق 16 تیمی که شایستگی حضور در جام جهانی را ندارند به این رقابت ها؛ دستاوردهای کشورهای موفقی که با شایستگی خود را به این جایگاه رسانده اند؛ زیر سوال خواهد برد.
به رغم اینکه فیفا مدعی است که صرفا برای افزایش و اصطلاحا جهانی تر کردن جام جهانی قصد افزایش تیم های حاضر را دارد؛ اما ذکر این نکته که اضافه کردن 16 تیم دیگر به رقابت ها درآمدهای این نهاد را یک میلیارد دلار افزایش می دهد؛ خالی از لطف نیست.
با این حال و به فرض پاک بودن تمامی مسوولان و مقامات فیفا، جالب است که آنچه به زعم این افراد باعث ارتقای کیفیت ورزش فوتبال می شود؛ درآمدی هنگفت و بی دردسر را به جیبشان سرازیر خواهد کرد.
با این تفاسیر؛ مسلما افزایش تیم های جام جهانی به بهبود کیفیت فوتبال کمک نمی کند و در واقع این طرح صرفا حول محور زیاده خواهی مالی فیفا می چرخد؛ چرا که جام جهانی 2018 روسیه یکی از بهترین و با کیفیت ترین رقابت های تاریخ برگزاری آن بوده و خود گواهی بر این است که اعمال اصلاحات امری کاملا غیرضروری است.