کاهش توانایی جذب مواد مغذی با نانوذرات اکسید روی

به گزارش ایران اکونومیست به نقل از گیزمگ، پژوهش جدیدی که در "دانشگاه بینگهمتون"(Binghamton University) آمریکا انجام شد، نشان می‌دهد که ممکن است نانوذرات اکسید روی که در بسته‌بندی مواد غذایی به کار می‌روند، توانایی سلول‌های روده را در جذب موادغذایی کاهش دهند.

نانوذرات اکسید روی، به خاطر ویژگی‌های ضدمیکروبی‌شان در بسته‌بندی موادغذایی به کار می‌روند. این نانوذرات غیرمعدنی که درون غذاهای کنسروی خاصی وجود دارند، در گذشته تقریبا بی‌ضرر به شمار می‌رفتند اما شواهد جدیدی نشان می‌دهند که ممکن است این ذرات، پیامدهای پیش‌بینی نشده‌ای برای سلامتی داشته باشند.

در این پژوهش جدید، برای فهم چگونگی انتقال نانوذرات اکسید روی به غذا، چندین نمونه از غذاهای کنسرو شده شامل ذرت، تن ماهی، مارچوبه و مرغ با استفاده از طیف‌سنجی جرمی مورد بررسی قرار گرفتند. این بررسی نشان داد در برخی نمونه‌ها، این غذاها، تا 100 برابر مقادیر توصیه شده روی در رژیم غذایی روزانه را شامل می‌شوند.

سپس، برای کشف اثر حجم نانوذرات بر سلول‌های روده، این بررسی در یک مدل درون‌کشتگاهی از روده کوچک انجام شد. برخلاف بررسی‌های پیشین، این پژوهش جدید، سطوح بالای سمی بودن را مورد بررسی قرار نداد بلکه اثرات دقیق‌تر نانوذرات که به سطوح واقعی تماس انسان نزدیکتر هستند، بررسی کرد.

"گرتشن مالر"(Gretchen Mahler)، از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: نتایج این بررسی نشان می‌دهند نانوذرات اکسید زینک، روش جذب مواد مغذی و پروتئین را در سلول‌های روده تغییر می‌دهند.

به گفته مالر، این نانوذرات تمایل دارند که در سلول‌های دستگاه گوارش باشند و به تغییر وضع آن و از بین رفتن "میکروویلی"(microvilli) – برآمدگی‌های کوچک روی سطح سلول‌های جذب‌کننده روده که به افزایش سطح موجود برای جذب کمک می‌کنند - منجر شوند.

نتیجه از بین رفتن این سطح، کاهش جذب مواد مغذی است. همچنین، برخی از این نانوذرات، موجب سیگنال‌دهی التهابی می‌شوند که نفوذپذیری روده را افزایش می‌دهد. افزایش نفوذپذیری روده، پیامد خوبی نیست زیرا در نتیجه این افزایش، ترکیباتی که نباید با جریان خون عبور کنند، موفق به این کار می‌شوند.

باید توجه داشت که این اثرات در این مرحله، تنها در مدل‌های سلولی نشان داده شده و روی انسان تکرار نشده‌اند. هنگامی که انسان، نانوذرات اکسید روی را می‌خورد، اسید معده، آنها را در قالب "روی یونی" حل می‌کند.

در حال حاضر، پژوهشگران، مدل‌های حیوانی را بررسی می‌کنند تا اثرات مشابه این ذرات را بر آنها کشف کنند.

مالر افزود: مشخص کردن اثر این نانوذرات بر سلامتی انسان، به خصوص براساس نتایج به دست آمده از مدل سلولی، دشوار است. پژوهش ما فقط نشان می‌دهد که این نانوذرات، بر مدل درون کشتگاهی و چگونگی تاثیر آنها بر عملکرد روده، موثر هستند.

این پژوهش، در مجله " Food & Function" به چاپ رسید.