مسیری طولانی در پیش است

امروز در حالی که مطالب مربوط به استیضاح را در فضای مجازی مرور و همزمان حقوق عقب افتاده کارگران فولاد که رنج همیشگی شان قلبم را چنگ می اندازد پیگیری می کردم، خدا را شکر فردا حقوق آنها پرداخت خواهد شد.
دوستی برایم یک پیام ویدیویی فرستاد؛ تلخندی جالب از هموطنی خوش ذوق که مفهوم واقعی طنز نقادانه در آن نهفته بود. این طنز به موضوع رفاه ایرانیان پرداخته است. هر چند در سالهای پس از پیروزی انقلاب و به خصوص در دولت های یازدهم و دوازدهم، ما کارهای زیادی کردیم اما همچنان کارهای زیادی هم در پیش رو داریم.
فقر، انواع نابرابری های منطقه ای و قومی و جنسیتی، حاشیه و متن، نسلی شدن فقر و.‌.‌. از مسائلی است که باید با سیاست های منسجم بر آنها غلبه کنیم.
کاهش فقر علاوه بر تخصیص منابع، سیاستگزاری و برنامه ریزی منسجم می طلبد وگرنه فقر همچنان ریشه دار باقی می ماند. من معتقدم هیچ جامعه ای مسیر رشد و توسعه را بدون داشتن سیاست رفاهی اثربخش و فقرزدا نمی تواند بپیماید.
خدا را سپاسگزارم که ما در وزارت رفاه با همه کمبودها توانسته ایم طی این چند سال هم مسائل را فهم کرده و هم تمامی سیاستگذاری و برنامه ها را بر اساس این فهم، پایه ریزی و به جلو ببریم. مسیری طولانی در پیش است...‌