به گزارش ایران اکونومیست؛ محققان دانشگاه ایالت کارولینا شمالی یک مدل ریاضی برای محاسبات پرتو درمانی را توسعه داده‌اند که می‌تواند به طور قابل ملاحظه‌ای عوارض جانبی بیماری را کاهش دهد. این در حالی است که نتایجی مشابه با پرتودرمانی معمولی ارائه می دهد.
آن دسته از بیماران مبتلا به سرطان که از پرتودرمانی برای از بین بردن تومورهایشان استفاده می‌شود، یک دوز کلی از امواج رادیویی را دریافت می کنند که در قالب چند قسمت مساوی طی روزها یا هفته‌ها ارائه می‌شود. این پدیده به علت چیزی است که "عوارض تقسیم" نامیده می‌شود. اگر میزان دوز فیزیکی یکسانی در تقسیم چندگانه وارد شود، آسیب سلولی ناشی از تابش کاهش می‌یابد زیرا به سلول های سالم اجازه می‌دهد تا حین درمان بازسازی شوند. پروتکل‌های بالینی اخیر بیان می‌کنند که بیماران روزانه دوز مشابهی را در هر جلسه درمانی دریافت می‌کنند.
دیوید پاپ استادیارریاضیات دانشگاه ایالتی کارولینا شمالی اظهار کرد: این سوال پیش می‌آید که آیا باید بیماران دوز مشابهی را در هر روز دریافت کنند؟ آیا دوزهای مختلف که برای کاهش عوارض جانبی با دقت برنامه ریزی شده‌اند، می‌توانند موثر باشند. با این حال هیچ گاه مزایای این روش مورد بررسی قرار نگرفته است.
وی ادامه داد: الگوریتم‌هایی که ما در حال حاضر برای تعیین بهترین روش‌های درمانی شخصی استفاده می‌کنیم، هنگام محاسبه روش‌های درمانی با دوزهای مختلف و در تقسیم‌های مختلف کارساز نیستند.
پاپ روشی به نام " تقسیم‌بندی فاصله زمانی" که در عین اثربخشی بر تومورها، میزان دوز تابیده به بافت سالم را کاهش می دهد، توسعه و آزمایش کرد. در یک مطالعه اثبات مفهوم، پاپ این طرح را روی برش‌های نمونه پنج تومور مختلف کبد که هر کدام از آنها یک اندازه و مکان منحصر به فرد داشتند، برای مقایسه با درمان‌های بالینی واقعی آزمایش کرد.
در این بررسی وی به این نتیجه دست یافت که یک کاهش 20 درصدی، عوارض پرتو درمانی را آنقدر کاهش می‌دهد تا ضامن یک تغییر در عملکرد روزانه بالینی می‌شود.
مدل آزمایش شده توسط این محقق دوز مصرفی در کبد را 13 تا 35 درصد کاهش داد.
وی تصریح کرد: تاکنون روش‌های پرتودرمانی متعارف الزاما مزیت حداکثری نداشته‌اند. با این حال پروتکل طراحی شده توسط ما با ارائه تنها یک دوز به بخشهایی از تومور به هنگام تابش و ارائه دوزهای کمتر به کبد و دیگر بافت های سالم، می‌تواند به طور قابل توجهی عوارض جانبی در بیمار را کاهش دهد و در عین حال هم سطح درمان‌های معمول، موثر باشد.
نتایج این تحقیق در مجله " فیزیک پزشکی و زیست شناسی" منتشر شد.
