جشنواره فیلم ونیز از حضور چهار سینماگر ایرانی تا رقابت بزرگان

به گزارش ایران اکونومیست  به نقل از بی بی سی، قدیمی‌ترین جشنواره سینمایی جهان یکی از جذاب ترین آنهاست؛ هوای آفتابی، ساحل زیبای لیدو، فرش های قرمز، تالارهای بزرگ و باشکوه و ستارگانی که هزاران مشتاق را به این جزیره کوچک می کشانند. جشنواره ونیز این بار در هفتاد و چهارمین دوره چهارشنبه شب با فیلم «کوچک کردن» ساخته الکساندر پین افتتاح شد فیلمسازی که با فیلم «نبراسکا» در جشنواره کن خوش درخشیده بود.
 
در سال های اخیر جشنواره ونیز با فیلم های پرهزینه و غالباً پرفروش هالیوود افتتاح شده بود (بردمن، جاذبه، اورست)، امسال اما فیلم جمع و جورتری برای افتتاحیه انتخاب شد که توانست نظر مساعد منتقدان را جلب کند و آغازی امیدوارانه تر را رقم بزند؛ با بازی مت دیمن و تم آشنای آثار پین درباره آمریکای امروز و شخصیت هایی که نزدیک شدن به آنها و تصویرکردن آنها در دل اجتماعی پر از مشکلات مختلف، مهمترین هدف فیلمساز به نظر می رسد.
 
حضور چشمگیر سینماگران ایرانی
 
آلبرتو باربرا، مدیر هنری جشنواره ونیز از عشاق بلامنازعه سینمای ایران است و در سال های مدیریت او، سینماگران ایرانی حضور پرباری در این جشنواره داشته اند. امسال هم چهار سینماگر ایرانی با فیلم هایشان در بخش های مختلف ونیز حضور دارند و دو فیلمساز ایرانی هم در هیات داوران بخش های گوناگون.
 
وحید جلیلوند که پیشتر با فیلم قبلی اش «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» در جشنواره ونیز حضور داشت و جایزه فیپرشی- انجمن منتقدان بین المللی- را هم نصیب خود کرد، با فیلم تازه ای به نام «بدون تاریخ، بدون امضا» در بخش رقابتی «افق ها» حضور دارد.
 
در این فیلم بازیگران شناخته شده‌ای چون هدیه تهرانی، امیر آقایی و نوید محمدزاده بازی دارند و داستان پزشکی را روایت می کند که در پزشکی قانونی با جسد کسی مواجه می شود که می شناسدش.
 
شیرین نشاط که با اولین فیلم بلندش، «زنان بدون مردان» در ونیز خوش درخشیده و جایزه کارگردانی را هم به خانه برده بود، با دومین فیلمش به نام «در جست و جوی ام کلثوم» در بخش «روزهای مولفان» حضور دارد. فیلم داستان فیلمسازی را دنبال می کند که در مصر در حال ساخت فیلمی درباره خواننده اسطوره ای مصر، ام کلثوم است.
 
علی عسگری که پیشتر با فیلم کوتاه «بچه» در بخش افق های ونیز حضور داشت، امسال با اولین فیلم بلندش به نام «ناپدید شدن» در همین بخش حضور دارد. فیلم در واقع نسخه بلند فیلم کوتاهی است که عسگری چند سال پیشتر با نام «بیشتر از دو ساعت» ساخته و در بخش مسابقه فیلم های کوتاه جشنواره کن شرکت کرده بود. «ناپدید شدن» در جشنواره تورنتو هم پذیرفته شده و پس از ونیز، در این بزرگ ترین جشنواره فیلم آمریکای شمالی هم شرکت خواهد کرد.
 
علیرضا خاتمی فیلمساز جوان دیگری است که با اولین فیلم بلند خود با نام «آیه های نسیان» در بخش افق ها حضور دارد. فیلم در خارج از ایران ساخته شده و ظاهراً بستر وقوع اتفاقات آن در فیلم مشخص نیست، اما گفته می شود اشاره های روشنی به وقایع سیاسی/اجتماعی ایران دارد.
 
سه فیلمساز ایرانی در بخش افق ها با هم رقابت خواهند کرد، بخشی که رخشان بنی اعتماد، فیلمساز برجسته ایرانی یکی از داوران آن است؛ فیلمسازی که با فیلم «قصه ها» در بخش مسابقه ونیز، جایزه بهترین فیلمنامه را از آن خود کرده بود.
 
سمیرا مخملباف هم ریاست داوران بخش روزهای ونیز را به عهده دارد؛ بخش مستقلی که توسط انجمن فیلمسازان ایتالیایی و انجمن تهیه کنندگان مستقل ایتالیا برگزار می شود و جایزه ای بیست هزار یورویی دارد و داوران آن جوانان و نوجوانانی هستند که سمیرا مخلمباف آنها را در داوری یاری خواهد کرد.
 
بخش مسابقه پرهیاهو
 
فهرست بخش مسابقه جشنواره ونیز امسال غافلگیر کننده بود؛ فهرستی که چهره های صاحب نام مختلفی را یکجا گرد آورده است.
 
آی وی وی، هنرمند چینی که شهرت او در جهان هنرهای تجسمی عالم گیر است، با اولین فیلم خود به نام «روند انسان» در بخش مسابقه ونیز شرکت دارد؛ یک فیلم مستند که علاقه مندان هنرهای تجسمی برای دیدن آن لحظه شماری می کنند.
 
دارن آرنوفسکی، عبدالطیف کشیش و جرج کلونی سینماگران شناخته شده دیگری هستند که هر کدام می توانند با فیلم تازه شان به چهره جشنواره امسال بدل شوند.
 
آغاز جشنواره با دو فیلمساز تحسین شده
 
دو فیلم بخش مسابقه که ابتدا برای اهالی رسانه ها به نمایش درآمدند، شروع قابل توجهی را برای جشنواره ونیز رقم زدند.
 
پل شریدر که با فیلمنامه راننده تاکسی جهانی شد، با فیلم تازه ای به نام «اولین اصلاح» نظرات متضادی برانگیخت. فیلم به دلیل سوژه اش(کشیشی که با برخورد با یک جوان افراطی طرفدار حفظ محیط زیست، تمایلات افراطی پیدا می کند)، در روزگار تروریست های انتحاری قطعاً بسیار بحث انگیز خواهد بود، اما فارغ از آن، فیلم بسیار عجیبی است - که فارغ از خوبی یا بدی- جهان متفاوتی بنا می کند؛ هرچند شخصیت ها پخته نیستند و فیلم گاهی شعاری می شود، اما صحنه انتهایی- که مورد تمسخر تماشاگران هم واقع شد- پایان نسبتاً جذابی است برای فیلمی درباره خشونت که با پشت پا زدن به همه دنیای خشن و نفرت انگیز اطراف شخصیت ها به پایان می رسد.
 
اما گیلرمو دل تورو با فیلم تازه اش به نام «شکل آب»، جهان دیوانه وار خودش را که در فیلم هایی نزدیک به شاهکار (از جمله هزار توی پن) بنا کرده بود، ادامه می دهد: داستان جن و پری افسانه ای که با فضاسازی حیرت انگیز تماشاگر را درگیر جهانی دوست داشتنی می کند که در آن در نهایت تنها عشق پیروز است؛ گیرم عشقی متفاوت و ظاهراً غیرقابل درک.