به گزارش ایران اکونومیست به نقل از دیلی‌میل، محققان معتقدند این اختلاف نامتقارن و تابیدگی در دیسک کهکشان راه‌شیری نشان از وجود برخوردهای سهمگین در زمان ایجاد این کهکشان دارد.
پیش از این تصور می‌شد که دیسک کهکشان راه شیری کاملا یک‌دست و هموار است اما یافته‌های جدید حاکی از آن هستند که برخوردهای میان‌ستاره‌ای و فضایی زیادی در سال‌های اول ایجاد کهکشان راه شیری سبب این تغییرات شده است.
محققان دپارتمان فیزیک و نجوم دانشگاه کنتاکی آمریکا در رصدهای خود موفق شدند ثابت کنند در دیسک کهکشان راه شیری این موج و تابیدگی در محور شمالی – جنوبی وجود دارد.
براساس یافته‌های محققان این تابیدگی‌ها در اثر برخوردهایی با قدمت 85 میلیارد سال پیش ایجاد شده‌اند.
"سوزان گراندر"(Susan Grander) محقق نجوم در این رابطه می‌گوید: این برخوردها می‌تواند سبب ایجاد خطوط مرکزی و بازوهای کهکشان راه شیری باشند.
وی افزود: همانطور که امواج ایجاد شده در یک دریاچه آرام به خاطر عبور قایق و یا برخورد اجسام با آب هستند، ما نیز در حال جستجوی نشانه‌هایی از این برخوردها در گذشته کهکششان راه شیری هستیم تا بتوانیم این عدم تقارن را توضیح دهیم که محتمل‌ترین گزینه همان برخوردهای بین ستاره‌ای و فضایی هستند.
محققان در حال انجام مطالعات بیشتر در این زمینه هستند تا ببینند که چه چیزهای بیشتری می‌توانند در مورد ساختار کهکشان ما و نیروهایی که به آن شکل داده است بیابند.
کهکشانِ راهِ شیری، کهکشانی است که منظومه شمسی در آن قرار دارد. در آسمانی صاف و تاریک و به دور از آلودگی نوری، این کهکشان به صورت نوار شیری‌رنگی در پهنه آسمان دیده می‌شود. این نوار در واقع از میلیون‌ها ستاره تشکیل شده است که چشم غیرمسلح قادر به تفکیک آنها نیست. راه شیری کهکشانی از نوع مارپیچی میله‌ای است. کره زمین به عنوان عضوی از منظومه شمسی، در یکی از بازوهای مارپیچی آن قرار دارد. چون ما از درون صفحه کهکشانی به آن می‌نگریم، آن را به این صورت می‌بینیم.
راه شیری بعد از کهکشان اندرومدا بزرگترین کهکشان در گروه محلی است. قطر صفحهٔ کهکشان راه شیری حدود ۱۰۰ هزار سال نوری است. ضخامت این صفحه در بیشتر نقاط حدود ۱۰۰۰ سال نوری است ولی در مرکز آن به 12 هزار سال نوری می‌رسد.
تعداد ستارگان کهکشان راه شیری بین ۱۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد تخمین زده می‌شود. شمردن ستاره‌های یک کهکشان غیرممکن است. حتی در کهکشانی مانند اندرومدا که همسایه نزدیک راه شیری است، تنها تعداد کمی از ستارگان بسیار پرنور را می‌توان با تلسکوپ تشخیص داد. دانشمندان با روش‌هایی مانند بررسی حرکت چرخشی کهکشان‌ها و همچنین طیف‌سنجی، جرم یک کهکشان را محاسبه می‌کنند.
سپس براساس آن، تعداد ستارگان کهکشان را تخمین می‌زنند.
در اندازه‌گیری‌های کنونی تخمین زده می‌شود که کهکشان آندرومدا با سرعت ۱۰۰–۱۴۰ کیلومتر در ثانیه به ما نزدیک می‌شود.
راه شیری می‌تواند در ۳ تا ۴ میلیارد سال آینده با آن برخورد کند و این به اهمیت اجزای جانبی ناشناخته که در کهکشان حرکت نسبی دارند بستگی دارد. اگر آنها با هم برخورد کنند، ستاره‌های فردی در داخل کهکشان با هم برخورد نخواهند کرد، اما در عوض دو کهکشان ادغام خواهد شد؛ یک کهکشان بیضوی تنها بیشتر از مسافتی در حدود یک میلیارد سال را می‌پیماید.
