غرق دلواپسی‌ها در دریای عشق هواداران حسین (ع)

 دلواپس بودند نکند حرمت‌ها شکسته شود، نکند هوای فوتبال، فضا را دگرگون کند و بیرق عزای حسین مغفول بماند. نگرانی‌ها بالا گرفته بود و هر روز از گوشه و کناری صدای اعتراض بلند می‌شد؛ اینان ظاهرا عشق مردم به حسین (ع) را نشناخته بودند. سرانجام روز موعد فرا رسید و تاسوعای حسینی، رنگ و روی دیگری به ورزشگاه بزرگ شهر داد.

پرچم‌های سیاه، در و دیوار آزادی سبز را پوشاند و پیراهن‌های سیاه، فریاد یا حسین (ع) و دستانی که با هر تکان عقربه ثانیه شمار ساعت ورزشگاه به سینه‌ها می‌خورد، حکایت از روزی دگرگون می‌داد.

80 هزار ماتم زده غوغای عاشوراییان، 80 هزار دل غم‌زده خاندان آل‌الله، 80 هزار سینه زن عاشق کافی بود تا مستطیل سبز فوتبال، روی دیگر هواداران را ببیند.

فضای ورزشگاه که اغلب پر از شعارهای ناهنجار و سخنان سخیف است، به یمن معنویت فوق‌العاده‌ حاکم به محیط و به عشق حسین (ع) و یاران مظلومش، روحانیتی کمتر دیده شده، یافته و جهان را محصور قدرت حماسه آفرینان کربلا کرده بود.

جنگ در زمین فوتبال در گرفته بود و توپ و میدان بین دو تیم دست به دست می‌شد، اما هواداران عاشق روی صندلی‌های "آزادی" بی خیال از غوغای درون زمین، فریاد "لبیک یا حسین (ع) " سر می دادند و گاهی هم که پرستوی دل‌شان به بین الحرمین پر می کشید، همنوا با اهل حرم سید الشهدا (ع) می‌خواندند. شعار " حسین، سید و سالار نیامد، علمدار نیامد".

تماشاگران فوتبال، سه‌شنبه گذشته با حضور گرم‌شان تیم‌ ‌ملی را تشویق و با فرهنگ بالای‌شان، دلواپسان را تنبیه کردند. حاصل دو گانه مهر و غضب هواداران، نمایش دلپذیری از فرهنگ بالای ایران حسینی بود و نمایشگاه به یاد ماندنی حضور و حماسه عاشقان واقعی سالار شهیدان.

مدیریت خوب فوتبالی‌ها و حمایت مردم، این اتفاق مبارک را رقم زد تا صدای دشمنان و بدخواهان حسین (ع) هم در آید که ورزشگاه، حسینیه شد و چه و چه ...

حماسه حضور شکل گرفت و خبر عاشورا در قالب بزرگترین رویداد ورزشی روز آسیا طنین انداز شد و دنیا این همه را به تماشا نشست.