به گزارش ایران اکونومیست به نقل از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو ریاست جمهوری, بتن ترکیبی است که در آن یک ماده چسبنده چند جزء جامد را به هم چسبانده است. در بتن ممکن است علاوه بر سیمان و سنگدانه ها، از سرباره کوره ها، مواد مضاف، گوگرد، مواد افزودنی، پلیمرها و الیاف نیز استفاده شود.
با توجه به گسترش و پیشرفت علم و پیدایش تکنولوژی های فراوان در قرن اخیر، شناخت بتن و خواص آن نیز توسعه قابل ملاحظه ای داشته است، به نحوی که امروزه شاهد انواع مختلف بتن با مصالح مختلف هستیم که هر یک خواص و کاربری مخصوص به خود را داراست. ورود فناوری نانو به صنعت بتن، موجب پیشرفت بیش از پیش این حوزه از علم شده است.
دکتر محمدحسین مبینی محقق دانشگاه صنعتی شریف, هدف از انجام این طرح را ارزیابی تأثیر ابعاد مختلف نانوذرات سیلیس بر خصوصیات مکانیکی و ریزساختاری بتن عنوان کرد.
مبینی افزود: با استفاده از بتن بهبود یافته می توان با المان های سازه ای کوچکتر و در نتیجه صرف مقادیر کمتری از بتن به مقاومت مورد نیاز رسید و همچنین دوام و طول عمر سازه بیشتر از بتن معمولی خواهد بود که این موضوع افزایش صرفه اقتصادی را در پی دارد.
به گفته وی, افزودن نانوذرات سیلیس با نسبت سطح به جرم و فعالیت بالا موجب انجام بیشتر واکنش های مطلوب شده و این موضوع منجر به بهبود خواص مکانیکی بتن می شود.
مبینی ادامه داد: در این پژوهش نانوذرات سیلیس با ابعاد و درصدهای مختلف به مخلوط بتن افزوده شده و بتن های تولید شده از حیث خواص مکانیکی، ریزساختار و مقاومت الکتریکی مورد ارزیابی قرار گرفتند.
این تحقیقات حاصل تلاش های دکتر محمدحسین مبینی- دانش آموخته ی مقطع دکترای دانشگاه صنعتی شریف- پروفسور علیرضا خالو- عضو هیأت علمی دانشگاه صنعتی شریف- و پیام حسینی- دانشجوی مقطع دکترای دانشگاه کارولینای شمالی آمریکا- است.
نتایج این کار در مجله Construction and Building Materials (جلد 113، سال 2016، صفحات 188 تا 201) به چاپ رسیده است.
