استقبال از اولین اجرای شهرداد روحانی با ارکستر سمفونیک

 ارکستر سمفونیک تهران که مدت کوتاهی ‌است شهرداد روحانی را به‌عنوان رهبر بالای سر خود می‌بیند، شامگاه گذشته (جمعه، ۲۹ مرداد) در تالار وحدت به اجرای قطعاتی از چایکوفسکی، راخمانینف، خاچاطوریان و برودین پرداخت و در پایان نیز روحانی اجرای قطعه‌ای از ساخته‌های خود را به استاد فقید موسیقی، مصطفی کمال پورتراب، تقدیم کرد.

روحانی که از ۱۲ مرداد به‌عنوان رهبر ثابت ارکستر سمفونیک تهران معرفی شده است، در این مدت، قطعات «وکالیز» از راخمانینف، «ویلن کنسرتو» از خاچاطوریان، «پرنس ایگور» از برودین و «سوییت فندق‌شکن» از چیکوفسکی را آماده‌ی اجرا کرد و توانست مخاطبانش را که یک صندلی خالی در تالار وحدت باقی نگذاشته بودند، با رضایت بدرقه کند.

در اجرای شب گذشته، پس از نواخته شدن یک مقدمه‌ی کوتاه، ابتدا قطعه «وکالیز» اجرا و با تشویق‌های مخاطبان روبه‌رو شد، به‌طوری که روحانی ناچار شد، برای اجرای قطعه‌ی بعدی به حاضران تذکر دهد که با تشویق‌های پی‌درپی تمرکز نوازندگان را برهم نزنند!

در اجرای ویلن کنسرتوی خاچاطوریان که شامل سه بخش بود، امین غفاری به‌عنوان سولیست ارکستر را همراهی می‌کرد که اجرای او نیز با استقبال مخاطبان همراه شد و در حالی که با تشویق‌های حاضران از صحنه خارج شد، روحانی به این اکتفا نکرد و با رفتن به پشت صحنه، بار دیگر او را روی سن آورد تا این‌بار تمام اعضای ارکستر و حاضران در سالن، ایستاده او را تشویق کنند.

پس از یک استراحت کوتاه در میانه‌ی اجراها، ارکستر سمفونیک تهران قطعه‌ی نسبتاً طولانی «سوییت فندق‌شکن» اثر چایکوفسکی و سپس قطعه‌ی «پرنس ایگور» اثر برودین را با همراهی گروه کُر به رهبری رازمیک اوحانیان برای حاضران اجرا کرد.

در پایان اجرای قطعاتی که وعده‌ی آن‌ها داده شده بود، شهرداد روحانی تشویق‌ها مخاطبان را با یاد کردن از موسیقیدان برجسته ایرانی، مصطفی کمال پورتراب، قطع کرد و گفت: در آخرین اجرایم در خردادماه و در همین سالن، استاد پورتراب حضور داشتند؛ اما امروز ایشان در میان ما نیستند. دوست دارم به‌عنوان شاگرد، یکی از قطعات خودم را با نام‌ «قصه‌ی باران» به ایشان تقدیم کنم.

پس از اجرای این قطعه‌ی کوتاه و حزن‌آلود، روحانی برای یک خداحافظی دلچسب قطعه‌ی شاد «رقص دایره» اثر حشمت سنجری را نیز اجرا کرد.

از نکات حاشیه‌ای، اما قابل تأمل این اجرای ارکستر سمفونیک تهران، ناهماهنگی‌های پیش‌آمده در تالار وحدت بود. ابتدا کسانی که بلیت تهیه کرده بودند، با حدود یک ساعت تأخیر به سالن راه یافتند، پس از آن‌ها، عده‌ی قابل توجهی از خبرنگاران و افرادی که با بلیت «مهمان» به تالار وحدت آمده بودند، سردرگم مانده بودند. دلیل این سردرگمی نیز شماره نداشتن بلیت‌های مهمان بود، ضمن آن‌که به گفته‌ی مسؤول کنترل بلیت‌ها، تعداد بلیت‌های صادرشده برای مهمانان بسیار بیشتر از تعداد صندلی‌های اختصاص یافته بود و در نتیجه، عده‌ای از افراد ناچار به آوردن صندلی از دیگر طبقات یا تماشای ایستاده‌ی این اجرا شدند.