۱۶ خرداد ۱۳۹۵ - ۱۲:۰۴
فضاپیمایی به اندازه یک فلاپی دیسک ساخته شد
فضاپیمای کوچکی به اندازه فلاپی دیسک موسوم به "Sprites" به زودی می‌تواند بشریت را به سایر منظومه های ستاره‌ای و فراتر از آنها هدایت کند.
به گزارش ایران اکونومیست به نقل از گیزمودو، این فضاپیمای مجهز به فرستنده و گیرنده رادیویی، سلولهای خورشیدی و یک رایانه کوچک، توسط یک فناوری مبتنی بر نسخه کوچک‌تر کیوب‌ست‌ها موسوم به چیپ‌ست‌ها (ChipSats) اجرایی می‌شود.
پروژه کیک‌ست-2 در اواخر ماه اوت و به رهبری دانشمندان دانشگاه کورنل، 110 فضاپیمای اسپیریتز را به ایستگاه فضایی بین‌المللی اعزام خواهد کرد. زمانی که این مینی فضاپیماها به ایستگاه برسند، سخت‌افزار ناوبری و سیستم‌های ارتباطی آنها آزمایش شده و سپس در مدار می‌سوزند.
امید است که این ریزماهواره‌ها در آینده بتوانند به نزدیکترین همسایه منظومه شمسی یعنی آلفا قنطورس برسند.
این برنامه در اوایل سال جاری توسط بزرگانی همچون استفن هاوکینگ، فیزیکدان بریتانیایی و یوری میلنر، میلیاردر روسی انعکاس یافته بود که قصد دارند کاوشگرهای کوچکی را طی برنامه‌ای موسوم به Starshot به این سیستم ستاره‌ای ارسال کنند.
مهندسان اصلی برنامه کیک‌ست-2 یعنی زاکاری منچستر و میسون پک در واقع بخشی از کمیته مشاوره استار شات نیز هستند.
برت استریت‌من، مهندس شرکت دراپر که ساخت فناوری چیپ‌ست را شش سال پیش آغاز کرده بود، اظهار کرد که این چیپ‌ست‌ها جایگزین فضاپیماهای بزرگ نیستند.
وی افزود: ما قصد داریم آنها را به مناطقی ارسال کنیم که قرار نیست فضاپیماهای عادی را با فرستادن به آنجا به خطر بیندازیم.
در حقیقت، استفاده و ارسال چیپ‌ست‌ها به مناطق دوردست جهان شناخته شده از مزایای زیادی برخوردار است. از آنجایی که فضاپیماهای اسپیریتز از وزن سبک و اندازه کوچکی برخوردارند، می‌توانند به سرعت‌های بالا و نسبیتی دست یابند. این امر، زمان سفر در کل منظومه شمسی را کاهش می‌دهد.
همچنین به دلیل سرعت بالا و یکبار مصرف بودن این فضاپیماها، می‌توانند از آنها برای بررسی قمرهای زحل، فرودهای خطرناک در دنباله‌دارها و خروج از منظومه شمسی و ارسال اطلاعات به زمین استفاده کرد.
در سال 2011، سه فضاپیما از نسل اول اسپیریتز به بدنه خارجی ایستگاه فضایی متصل شدند. این چیپ‌ست‌ها در آنجا باقی ماندند تا مقدار زیادی تابش را جذب کنند. چند سال بعد و زمانی که فضانوردان این فضاپیماها را بازیابی کردند، سخت‌افزار یکبار مصرف آنها همچنان کاربردی بود.
در آوریل 2014، کیک‌ست-1 برای نخستین آزمایش میدانی در مقیاس بزرگ به مدار ارسال شد اما متاسفانه مخزن حامل آن در برخورد با تابش کیهانی نتوانست محموله خود را مستقر کند.
در حال حاضر، تیم پروژه کیک‌ست-2 باید ثابت کنند که این فضاپیماهای کوچک در مدار کار می‌کنند. محموله آنها حاوی بیشترین تعداد چیپ‌ست ارسالی در یک ماموریت است.
پروژه کیک‌ست-2 در اواخر ماه اوت و به رهبری دانشمندان دانشگاه کورنل، 110 فضاپیمای اسپیریتز را به ایستگاه فضایی بین‌المللی اعزام خواهد کرد. زمانی که این مینی فضاپیماها به ایستگاه برسند، سخت‌افزار ناوبری و سیستم‌های ارتباطی آنها آزمایش شده و سپس در مدار می‌سوزند.
امید است که این ریزماهواره‌ها در آینده بتوانند به نزدیکترین همسایه منظومه شمسی یعنی آلفا قنطورس برسند.
این برنامه در اوایل سال جاری توسط بزرگانی همچون استفن هاوکینگ، فیزیکدان بریتانیایی و یوری میلنر، میلیاردر روسی انعکاس یافته بود که قصد دارند کاوشگرهای کوچکی را طی برنامه‌ای موسوم به Starshot به این سیستم ستاره‌ای ارسال کنند.
مهندسان اصلی برنامه کیک‌ست-2 یعنی زاکاری منچستر و میسون پک در واقع بخشی از کمیته مشاوره استار شات نیز هستند.
برت استریت‌من، مهندس شرکت دراپر که ساخت فناوری چیپ‌ست را شش سال پیش آغاز کرده بود، اظهار کرد که این چیپ‌ست‌ها جایگزین فضاپیماهای بزرگ نیستند.
وی افزود: ما قصد داریم آنها را به مناطقی ارسال کنیم که قرار نیست فضاپیماهای عادی را با فرستادن به آنجا به خطر بیندازیم.
در حقیقت، استفاده و ارسال چیپ‌ست‌ها به مناطق دوردست جهان شناخته شده از مزایای زیادی برخوردار است. از آنجایی که فضاپیماهای اسپیریتز از وزن سبک و اندازه کوچکی برخوردارند، می‌توانند به سرعت‌های بالا و نسبیتی دست یابند. این امر، زمان سفر در کل منظومه شمسی را کاهش می‌دهد.
همچنین به دلیل سرعت بالا و یکبار مصرف بودن این فضاپیماها، می‌توانند از آنها برای بررسی قمرهای زحل، فرودهای خطرناک در دنباله‌دارها و خروج از منظومه شمسی و ارسال اطلاعات به زمین استفاده کرد.
در سال 2011، سه فضاپیما از نسل اول اسپیریتز به بدنه خارجی ایستگاه فضایی متصل شدند. این چیپ‌ست‌ها در آنجا باقی ماندند تا مقدار زیادی تابش را جذب کنند. چند سال بعد و زمانی که فضانوردان این فضاپیماها را بازیابی کردند، سخت‌افزار یکبار مصرف آنها همچنان کاربردی بود.
در آوریل 2014، کیک‌ست-1 برای نخستین آزمایش میدانی در مقیاس بزرگ به مدار ارسال شد اما متاسفانه مخزن حامل آن در برخورد با تابش کیهانی نتوانست محموله خود را مستقر کند.
در حال حاضر، تیم پروژه کیک‌ست-2 باید ثابت کنند که این فضاپیماهای کوچک در مدار کار می‌کنند. محموله آنها حاوی بیشترین تعداد چیپ‌ست ارسالی در یک ماموریت است.
گزارش خطا
آخرین اخبار